μια σκέψη.

Αναπόφευκτο  

την ψυχή 

αισθήσεις πρωτόγνωρες 

να μην αγγίξουν.

Σ'αυτόν τον κόσμο,
μου 'μάθαν,

επιβιώνει 

ο ανάλγητος,

ο ασυγκίνητος,

ο ''δυνατός''.

Σ'αυτον τον κόσμο,

συλλογιέμαι,

ζει αληθινά

εκείνος που δείχνει  

λυγισμένος,

λαβωμένος.

Γιατί 

άτρωτος δεν γεννήθηκε κανείς,

μονάχα πληγωμένος.

Κι αν δεν νιώσεις στα στήθια σου φωτιά,

το σώμα χτυπημένο 

τότε νεκρός 

σπατάλησες

τη χαμένη σου ζωή.

~

Το παράπονο

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.

Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.

Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. 

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. 

Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
 Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.

Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.

Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει. 

~Οδυσσέας Ελύτης~

δειλινό.

Πως πέρασε ο χρόνος,το είδα

κλείνοντας τα μάτια

εκείνο το δειλινό,

όταν βυθιζόταν ο ήλιος

και μαζί οι ψευδαισθήσεις. 

Καθισμένη στα βράχια 

 μπροστά μου τα κύματα

λικνίζονταν ρυθμικά 

κι ο νους έτρεχε στο παρελθόν.

Πως πέρασε ο χρόνος,το ένιωσα

κλείνοντας τα μάτια

νιώθοντας ένα ρίγος

 καθώς ο αέρας ανέμιζε τα 

μπερδεμένα μαλλιά,

καθώς ανέμιζε 

τις καλά φυλαγμένες εικόνες 

μιας χαμένης εποχής.

                     

                        

                                                                                 ~

Εγκώμιο στη διαλεκτική

Τo άδικο  προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.

Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Η βία εξασφαλίζει: Όπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.

Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυρίαρχων

και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα

εγώ πρώτη ξεκινάω.

Μα κι από τους καταπιεσμένους λένε τώρα πολλοί:

Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

***

Όποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!

Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.

Όπως ακριβώς είναι, έτσι δεν μένει.

Όταν πουν ό,τι είχανε  οι κυρίαρχοι να πούνε

θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.

Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;

Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.

Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντιβεί; Εμείς πάλι.

Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!

Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!

Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;

Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο

Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

«Εγκώμιο στη διαλεκτική»

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος...

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θὰ ῾ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;
                                                                                                                      ~Mανόλης Αναγνωστάκης~

.....πάλι

Πάλι σε συγχωρώ

πάλι σε ονειρεύτηκα

αύριο πάλι αύριο

θα σου το ξαναπώ

πάλι θα μου ζητήσεις

λογική εξήγηση

πάλι θα σου απαντήσω ότι

να αντέξεις είναι το ζητούμενο

όχι να καταλάβεις.

                                                                                      Κική Δημούλα              

Οὓς δ᾽ ἔχρῃζεν οὐ γνωσοίατο.

ὁθούνεκ᾽ οὐκ ὄψοιντό νιν
οὔθ᾽ οἷ᾽ ἔπασχεν οὔθ᾽ ὁποῖ᾽ ἔδρα κακά,
ἀλλ᾽ ἐν σκότῳ τὸ λοιπὸν οὓς μὲν οὐκ ἔδει
ὀψοίαθ᾽, οὓς δ᾽ ἔχρῃζεν οὐ γνωσοίατο.
Οιδίπους Τύρρανος

Να κλείσω τα μάτια.
Με δάκρυα 
το ψέμα να ξεπλύνω.

Τα μάτια τη μορφή σου να μην ξανανταμώσουν,
γιατί την κρυμμένη της βδελυγμία
ποτέ δεν την αντίκρισαν

Να κλείσω τα μάτια.
Στην μαύρη άβυσσο 
να χαθώ και να ξεχάσω.


Γιατί στο σκοτάδι το φως της αλήθειας ξεπροβάλλει,
΄όταν η ευμορφία της ψυχής 
σα φάρος φωτεινός
 τον όρμο της ανυποκρισίας  
φανερώνει. 

Στους δρόμους

Βήματα αργά σε δρόμους μιας πόλης νεκρής. Τα μάτια παρατηρούν άγνωστα, θολά πρόσωπα. Ανώνυμοι άνθρωποι με το βλέμμα σκυμμένο στο έδαφος, χαμένοι στη δίνη των προβλημάτων τους, περπατούν με γρήγορο βηματισμό. Ταχεία βήματα σε μια πόλη χωρίς ρυθμό και παλμό. Και κάτι μέσα μου με έπνιγε, καθώς ένιωθα ξένη σε μια πλατεία από απανθρωποποιημένες, κουρδισμένες κούκλες. 

Ξαφνικά, παραδίπλα μου συνάντησα έναν μικρό μουσικό που προσπαθούσε να γεμίσει το χώρο με ήχους απο ένα παλιό ακορντεόν με τη συντροφιά ενός αδέσποτου σκυλίσιου φίλου του. Τον κοιτώ και χαμογελά πονηρά περιμένοντας την ανταμοιβή του. Λίγα κέρματα ικανοποιούν την επιθυμία του να γεμίσει το σκουριασμένο και άδειο κεσεδάκι του.

Προχωρώ και κάθομαι στο απέναντι παγκάκι, ακούγοντας μελωδίες που με παρασύρουν σε όμορφες αναμνήσεις που βρίσκονταν ξεχασμένες στο πίσω μέρος του μυαλού. Απεναντί μου ο μικρός μουσικός συνεχίζει το ίδιο χαμογελαστός να αγγίζει με τα μικρά και ταλαιπωρημένα του δάχτυλα τα πλήκτρα του ακορντεόν και παράλληλα ευαισθητα σημεία της ψυχής μου. Αναμεσά μας ρέει ένα ρεύμα απο ανέκφραστους και μηχονοποιημένους ανθρώπους που τρέχουν βιαστικοί...

Μετά απο λίγα λεπτά σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό και ακολούθησε δυνατη καταιγίδα. Σταγόνες νερού χύθηκαν στους δρόμους που συνοδεύτηκαν απο αστραπές. Τότε η πλατεία άδειασε. Μονοι, εγώ,το αγόρι,το σκυλί και το ακορντεόν σε μια πόλη που απέκτησε ρυθμο και παλμό. Και το αγόρι βρεγμένο συνέχιζε, υπέρμαχο της μουσικής του, να ζωντανεύει αυτή την πόλη, ενώ το νερό καθάριζε τους δρόμους.

Χάιδεψα τα βρεγμένα μαλλιά του μικρού αγοριού και συνέχιζα να περπατώ με ένα χαμόγελο πιο πλατύ απο ποτέ στους δρόμους μιας πόλης, στην οποία κάτι είχε αλλάξει...

Τελικά σε μια εποχή αναίσθητων ανθρώπων είναι λάθος  να αισθάνεσαι. 

Aπόσπασμα απο το βιβλίο:''Μεγάλη Χίμαιρα''του Μ.Καραγάτση

'''Είμαι κουρασμένη,κουρασμένη,κουρασμένη.Ω θεέ μου!Πόσο κουρασμένη είμαι!Ω θεέ μου!Πώς με πονούν τα μάτια!''Έκλεισε τα μάτια,μην μπορώντας να υποφέρει το λυμφατικό φως της χειμωνιάτικης αυγής.''Δεν υπάρχει τίποτα,όλα χάθηκαν.Είμαι πάλι μόνη,μόνη,μόνη.Μόνη απέναντι στο πέλαγο,στη χαραυγή και τον άνεμο.Ω θεέ μου!Δεν μπορώ να το θυμάμαι αυτό.Δεν βαστώ να το θυμάμαι.Κάνε να λυτρωθούν τα μάτια μου από αυτό που τα παιδεύει.''

Μπόρεσε κι αναστέναξε.Τα μισάνοιχτα χείλια της έτρεμαν,τα μάτια της έμεναν κλειστά με πέισμα,μη θέλοντας ν'ανοίξουν το δρόμο στα δάκρυα που ανέβαιναν,που πλημμύριζαν.

''Όχι,όχι.Δεν θα γίνει αυτό.Δεν υπάρχει λόγος να γίνει.''

Στύλωσε το κορμί της θεληματικά,δάγκωσε τα χείλη της με λύσσα.''Όχι,όχι!''Και μεμιάς η θέληση έσπασε.Οι ώμοι κύρτωσαν,το κεφάλι έπεσε αδύναμο,προς τα μπρος,κι απ'τα κλειστά βλέφαρα τα δάκρυα κύλησαν στο κουρασμένο,στο βασανισμένο πρόσωπο.

Για μια ηχηρή σιωπή

έχασα 

τον εαυτό μου

για ένα δίχως προορισμό

ταξίδι

για μια ηχηρή σιωπή

για ένα λινό κυμάτισμα

για μια νεφέλη 

                                             

έσπασε 

η λεπτή χορδή 

μιας ξεκούρδιστης 

 κιθάρας 

που η μουσική της

μόνο μέσα στα 

δικά μου σπλάχνα

ηχούσε μελωδικά

αδυσώπητος 

κλειδούχος της καρδιάς μου

δηλητηρίασες 

το όνειρο που είχε 

πλάσει 

ο τυφλωμένος 

από αυταπάτες

νους

κι τώρα

απεγνωσμένα

αναζητώ 

νάρκωση του πόνου

στις αναμνήσεις

μα όπου κι αν 

κοιτάξω

διακρίνω 

ερείπια

χαραγμένα με το όνομά σου

έχασα εσένα

έχασα εμένα

γιατί λησμόνησα

πως στο παιχνίδι 

χαμένος είναι 

εκείνος που τολμά να παίξει 

Μικρή Πραγματεία...Τάσος Λειβαδίτης

Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα κι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου
Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα
Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου,
 μια άφθαστη ελπίδα, η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου

Δεν θα το μάθεις
Μπορεί να ήσουν ό,τι πιο όμορφο αγάπησα,μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ'τα χείλη και δεν θα 
το μάθεις

Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου
Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,αλλά μου είναι
απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...

Ξένοι.

                                  Rene Magritte-The Kiss

‎"Kαι σμίγουν και χωρίζουν οι

άνθρωποι.Kαι δεν παίρνει τίποτα

ο ένας απ' τον άλλον.Γιατί ο

έρωτας είναι ο πιο δύσκολος

δρόμος να γνωριστούν''

Τάσος Λειβαδίτης

Ξένοι

παντάξενοι

Κενοί.

Λησμονήσαμε την ειδοποιό διαφορά του ανθρώπου απο τη ζώωδη κατάσταση:την ικανότητα του να αισθάνεται.

Catch me if I fall
I'm losing hold

I can't just carry on this way
And every time 
I turn away
Lose another blind game
The idea of perfection holds me
Suddenly I see you change
Everything at once
The same
But the mountain never moves 

Lost forever in a happy crowd

No one lifts their hands

No one lifts their eyes

Justified with empty words

the cure-faith

                                                        http://www.youtube.com/watch?v=7_mi_U11cTc 

Φωνές

                                              ΦΩΝΕΣ-Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ


Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. 

lost in nothing

Ήταν νύχτα,τότε.Περπατούσα και ένιωθα οτι ανέβαινα μια μεγάλη ανηφόρα.Το βήμα μου αργό και η ανάσα μου βαριά..πιο βαριά απο  ποτέ.Κοιτούσα μπροστά,αδιαφορώντας για το τι συνέβαινε γύρω μου.Mπροστά μου  προβάλλονταν εικόνες απο το παρελθόν..Αναμνήσεις που δεν πέθαναν στο πέρας του χρόνου,αλλά ζωντανεύουν κάθε στιγμή που έχω ανάγκη να αισθάνομαι δίπλα μου τους ανθρώπους εκείνους που έφυγαν δίχως να πουν ''αντίο''.
Έτσι,παθητικός  θεατής της ζωής μου,ήμουν ανίκανη να αλλάξω το παρελθόν.Μα το χειρότερο  ήταν πως  αισθανόμουν αδύνατη να διαχειριστώ το μέλλον.

Περπατούσα(πότε άλλωστε δεν έτυχε να επιλέξω τη φυγή ως αντίβαρο στο πρόβλημά μου).Και τότε ήρθε στο μυαλό μου ο στίχος αυτός:''ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;''

Στάθηκα ακίνητη για μια στιγμή.Τα πόδια μου δεν ήθελαν να συνεχίσουν το ατελεύτητο βάδισμα.Άλλωστε όλα πλέον ήταν ξεκάθαρα στο νου.Εγώ επέλεξα τους δρόμους αυτούς τους αδιέξοδους.Μα το πρόβλημα είναι οτι δεν βρίσκω πως να γυρίσω πίσω..εκεί που ξεκίνησα..Στο σημείο εκείνο,πρίν νυχτώσει,πρίν χάσω το δρόμο μου,πριν χάσω τον εαυτό μου...

Κ. Δημουλά : Μια ψυχή,μια μοναχική διήγηση.

Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν.

Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες..

**

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει -ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.

Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ τοῦ ἀνώφελου.

Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη

νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας

σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

**

Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.

Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε

ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ

ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα

ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα

ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση

κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.

**

Κική Δημουλά

πηγή:http://xaoskeno.blogspot.gr/

09.01.2013

25η ραψωδία της Οδύσσειας (Τάσος Λειβαδίτης)

«Διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾿ Ὀδυσσεῦ,
ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιί̈ου πολέμοιο,
μή πως τοι Κρονίδης κεχολώσεται εὐρύοπα Ζεύς»
ὣς φάτ᾿ Ἀθηναίη, ὁ δ᾿ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ.
ὅρκια δ᾿ αὖ κατόπισθε μετ᾿ ἀμφοτέροισιν ἔθηκεν
Παλλὰς Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο,
Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν.
Ομήρου Οδύσσεια, ω

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
                    μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
                χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
                              τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
                  όσα δε ζήσαμε
                          αυτά μας ανήκουν…


~Tάσος Λειβαδίτης~

[(Εκείνες τις νύχτες που τα χείλη διψούν για λύτρωση
ο νους χάνεται μέσα στις εικόνες
ανθρώπων που ξέχασαν
να επιστρέψουν.
''Ό,τι ζησαμε,χάνεται''  )]