δεν γράφω πια.

έπαψα να γράφω. πάνε κοντά έξι μήνες. εγώ πάντα έγραφα ό,τι αισθανόμουν.  εκείνοι είναι  που πλέον δεν αισθάνονται. 

κι εγώ κουράστηκα να μιλώ για εμένα, με φωνή τρεμάμενη γράφοντας ένα ένα το "αντίο".

17. 6. 2020

μες τη σιγή μιας μέρας
μου πες σ' αγαπώ
με μια ζεστή αγκαλιά
κι ένα βαθύ φιλί.

έπειτα πάλι σιώπησες .

το κενό

είναι αυτό το
                      κενό
που δεν λέει μέσα μου να
κλείσει.

είναι αυτή η
                   απουσία
που για χάρη της τρέχουν
τα μάτια μου
                    νερό.
             
                 το κενό
που δεν λέει να γεμίσει
από ένα χάδι,
       ένα φιλί
κι στα τόσα μου γιατί
να απαντήσει.

"Γιατί δεν λες ποτέ να γεμίσεις;"

όταν σε ξαναδω

Όταν σε ξαναδώ,
δεν θα σου μιλήσω.

 Στο σώμα σου 

μια αγκαλιά 
ολόγυρα θα  περάσω.

Τις πληγές μας όλες θα καλύψω .

Θα ξεπλύνω τα λάθη με λίγα δάκρυα
και τα μάτια 

το πόσο μου 'λειψες 

θα φωνάξουν.

Λέξεις απ' το στόμα δεν θα βγουν.
Αυτές 

πάντα μας πονούσαν.

Κρατούσα τη σελήνη 
έτοιμη να στη χαρίσω.

Μα συ τ' αστέρια κυνηγούσες.

Είσαι ο πιο σκοτεινός ουρανός.

επανάληψη

  Μια μέρα αποφάσισα να γράψω στο χαρτί τη φράση : "Δε θέλω να αγαπήσω ξανά". Έτσι, για να θυμάμαι το απαγορευμένο. 
  Για να μην ξεχάσω πως η αγάπη με πληγώνει. Πως πληγώνω η ίδια τον εαυτό μου. Αποφάσισα να σβήνω μέσα μου ελπίδες κι αισθήματα, προσδοκίες κι όνειρα. Να σκίσω αυτή την αφελή ψυχή, πριν εκείνοι την ξεσκίσουν.

Κάθε μέρα γράφω τη φράση αυτή, για να θυμάμαι, πως  πια δε θα ξαναγαπήσω.

Überall lernt man nur von dem, den man liebt.

 Goethe

όχι πια έρωτες

Όχι πια έρωτες Δε σ’ αγαπάω πια και δεν ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου για σένα Όχι πια έρωτες Δεν ανυπομονώ πια να σε δω και δίπλα σου να κοιμηθώ [...] Όχι πια έρωτες Δεν ξαναλέω πια πως συνέχεια σε σκέφτομαι, δεν ξαναλέω πια πως σ’ αγαπώ Όχι πια έρωτες, γιατί εσύ το ζήτησες και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ Όχι πια όνειρα Όχι πια όνειρα πως κάποτε θα ζήσουμε μαζί Εσύ δεν είσαι πια εδώ κι εγώ ποτέ δε θά ’μαι εκεί

Κόρε. Ύδρο.

Για εμάς

Μπερδεμένα ,είπες, ήταν τα μαλλιά μου.
Τότε, πέρασες τα δάχτυλα σου ανάμεσα τους
και προσπάθησες  τους κόμπους να ξεμπλέξεις.

Μα εγώ, το μπερδεμένο σου μυαλό, πώς  θα ξεμπλέξω;
τα δεμένα στο στόμα λόγια
τα σφιγμένα ανέκφραστα χείλη;

Θέλω
τα δάχτυλα μου στην ψυχή σου
να περάσω, τους κόμπους της
να λύσω. Μα δεν
μπορώ.

Κάθε άγγιγμα μου, αποστροφή σου.


Μπερδεμένα,είπες, ήταν τα μαλλιά μου.
Εσύ μ' άγγιξες,
εγώ ποτέ...

το σήμερα

αντίχειρες επιδέξιοι 

πλήκτρα ν' αγγίζουν,

μα ψυχές ανήμπορες

το άγγιγμα να νιώσουν.

Για την Κατερίνα.

Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα 
κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα 
για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει 
όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα

στα χέρια

Στα χέρια μου

κρατώ 

ένα μολύβι.

Ώρες ατέλειωτες

το κοιτώ 

δίχως μια λέξη 

να τυπώσω.

  

Είναι στιγμές που 

ξεχνώ ότι κρατώ
έναν καινούριο κόσμο.

Θυμάμαι

Θυμάμαι τις μέρες εκείνες

τις αξημέρωτες

που δάκρυα έχυνα 

                  για να σε δω.

Είχα την ψευδαίσθηση

πως άξιζε να σ' αγαπώ,

την παραίσθηση

πως μπορούσες ν' αγαπήσεις.

Μα σαν τα μάτια της λογικής άνοιξαν,   

στάχτες στην ψυχή σου 

μονάχα βρήκα.

Τότε, θυμάμαι το βράδυ εκείνο

το τελευταίο,

ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε πια 

                          μόνο το κενό στο στήθος,
θυμάμαι.

Τότε, επιτέλους, ξημέρωσε.