Η ελπίδα
πόσο μπορεί να μας πληγώσει;
Ki η προσδοκία
ακόμη περισσότερο..
Έρχεται τις μέρες ανοιξιάτικες
να ντύσει,
ενώ ο λευκός χειμώνας έτοιμος θε να αρχίσει
να χορεύει.
Και στις πορτοκαλιές
ανθίζει πια
άσπρο χιόνι.
Κι εσύ τότε τα χέρια σου κοιτάς.
Κόκκινα βαμμένα χέρια
Χέρια κόκκινα βαμμένα.
Μια ανοιχτή πληγή γίνεται
η προσδοκία..
Tώρα κοιτάζω τα μάτια σου. Καθάριο βλέμμα, φωτεινή ματιά, λευκή σελίδα. Έρχονται πάλι να φωτίσουν τη νύχτα εκείνη τη μοναδική. Τότε, όταν τα χέρια σου πλεξούδα είχαν σχηματίσει, μέσα τους να φυλάξουν τη στιγμή εκείνη. Έσφιγγα εγώ, έσφιγγες εσύ, τόσο δυνατά που ένιωσα πως εκείνη η στιγμή, αιώνια ανάμνηση θα γίνει.
Mα τώρα σφίγγουμε τα χέρια μας σαν δυο καλοί φίλοι. "Χάρηκα που σε είδα" μου λες.. Αμέσως, εκείνη η ανάμνηση μετετράπη σε λευκή σελίδα ιπτάμενη στον ουρανό... Οι λέξεις του αποχωρισμού γίνονται φράγματα. Πρέπει, όμως, να τις προφέρεις εύκολα. Nα μην φανεί το δάκρυ που ξεχειλίζει στην ψυχή.. Με τυπικούς ήχους να καλύψεις τη σιωπή. Με μια τρεμάμενη φωνή και ένα μειδίαμα υποκριτικό...
"Αντίο".
