Για τους περαστικούς

Ανοίγω την πόρτα.

Ο δρόμος αδειανός.

Απλώνω το βήμα στο πεζοδρόμιο.

                                                               Τρέχω.

 Ασθμαίνοντας περπατώ.

                                                               Προσέχω.

Δε  θέλω να τους δω.

Πρέπει τους περαστικούς να         αποφεύγω.

Φοβάμαι την πεζή τους ύπαρξη. 

Όναρ

΄  Ύπνος βαθύς. Άνοιξα λίγο τα μάτια. Κοιμόσουν πλάι μου ήρεμος και γαλήνιος. Θα 'πρεπε να πέρασαν δύο τρεις ακόμη ώρες ύπνου σαν άνοιξα πάλι τα βλέφαρα και αντίκρισα τα γαλάζια σου μάτια να με χαζεύουν. Σου χαμογέλασα. Κοιταζόμασταν σιωπηλοί και τα μάτια μιλούσαν μόνα τους. Άκουγα λέξεις που δεν είχαμε ποτέ προφέρει, δυνατά αισθήματα μέσα σε πυρωμένα βλέμματα. Δάκρυα σβήναν τη φωτιά, καθώς στο μυαλό ηχούσαν οι αρχαίοι στίχοι: "Ἄν  το ἥμισυ ἑαυτῶν ζητῶσιν οὕτοι ἐρῶσιν".

  Άπλωσα το χέρι να σ' αγγίξω, μα χάθηκες, εξαφανίστηκες μεμιάς. Τότε ξύπνησα, σηκώθηκα απότομα και σ' έψαχνα δίπλα μου. Το κρεβάτι άδειο, το μυαλό γεμάτο όνειρα. Η μνήμη  ό,τι ποτίστηκε, αναπόφευκτα ξεβράζει σαν ταραγμένη θάλασσα. 

Κι εγώ ως ναυαγός, μονάχα επιπλέω.  

στις 4 Αυγούστου

Που να είσαι τώρα. Που γυρνάς απόψε αναρωτιέμαι. Το σπίτι είναι άδειο. Οι δρόμοι ήσυχοι τον Αύγουστο. Ανοίγω τη μουσική. Στέκομαι στο παράθυρο πλάι και χαζεύω το απέναντι οικόπεδο. "Κατεδαφιστέον" γράφει. Και οι μπουλντόζες έχουν κατακτήσει το αδειανό οικόπεδο. Βγαίνω έξω. Τα τριαντάφυλλα στον κήπο τόσο όμορφα.Μα η θέα των κίτρινων οχημάτων απέναντι με γεμίζει στεναχώρια. Μου θυμίζει εσένα. Εμένα. Εμάς. Το πόσο εύκολα διαλύθηκε το σαθρό μας οικοδόμημα, αυτό της μεταξύ μας αγάπης. Στέκομαι σιωπηλή και περιμένω. Τί περιμένω αλήθεια; Έχει νόημα να σε περιμένω; Να γκρεμίσω τη μνήμη ή τα τριαντάφυλλα να συνεχίσω να κοιτώ;Μίλα μου.΄Πες μου δυο λέξεις. Περιμένω εδώ βουβή. Απεγνωσμένη ν'ακούσω μέσα στη σιωπή έστω τη φωνή σου. Μπαίνω πάλι μέσα στο σπίτι. Κλείνω τις κουρτίνες. Δεν βλέπω πια το τοπίο αυτό. Που είσαι τώρα αναρωτιέμαι. Που να γυρνάς πάλι; Η μουσική σπάει τη σιωπή. Κι εσύ ακόμη να φανείς....