Jorge Luis Borges - You learn

The poverty of yesterday was less squalid than the poverty we purchase with our industry today.

Fortunes were smaller then as well.
(The Elderly Lady)


After a while you learn the subtle difference
Between holding a hand and chaining a soul,
And you learn that love doesn’t mean leaning
And company doesn’t mean security.

And you begin to learn that kisses aren’t contracts
And presents aren’t promises,
And you begin to accept your defeats
With your head up and your eyes open

With the grace of a woman, not the grief of a child,
And you learn to build all your roads on today
Because tomorrow’s ground is too uncertain for plans
And futures have a way of falling down in mid-flight.

After a while you learn…
That even sunshine burns if you get too much.
So you plant your garden and decorate your own soul,
Instead of waiting for someone to bring you flowers.

And you learn that you really can endure…
That you really are strong
And you really do have worth…
And you learn and learn…

With every good-bye you learn

Χαϊκού-1

            1
Ένα κάτοπτρο
και συ απέναντι με 
χίλια πρόσωπα

Αύγουστος

Βράδυ του Αυγούστου ήταν, όταν σε πρωτογνώρισα. Ψηλός ,με μαύρα μαλλιά και μάτια και στο στόμα χαραγμένο ένα πλατύ χαμόγελο.
Τα μάτια σου είχαν μια λάμψη μαγική. Έλαμπαν σαν φεγγάρι στον μαύρο ουρανό. Μα πιο πολύ ήταν καθάρια,  λες και μπορούσα να δω μέσα στην ψυχή σου.Βλέμμα αθώο , γλυκό, σαν παιδιού. Και το μειδίαμα στο πρόσωπο έκρυβε έναν σιωπηλό ενθουσιασμό.

Ανταλλάξαμε λίγες λέξεις μέσα σε λίγα λεπτά. Με πλησίασες. Σαν να ήθελες να διαβάσεις ένα κλειστό βιβλίο. Πάντα κλειδωμένο βιβλίο ήμουν.Όμως το άνοιξες. Ένιωσα οτι σε ήξερα καιρό, όχι ένα βράδυ μόνο.

Κάποια περίεργη επίδραση άσκησες στην ψυχή. Βούρκωσε. Η συγκίνηση κύλησε στα μάτια και έβρεξε το στόμα. Αν με ρωτήσεις γιατί , δεν μπορώ να απαντήσω. Κάτι μύχιο κατάφερες να αγγίξεις.

Εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ ήταν και το τελευταίο μας. Δεν σε ξαναείδα και μάλλον δεν θα σε ξαναδώ. Με μια πίκρα στα μάτια σε αποχαιρέτησα. Τα χέρια σταυρωμένα, αμήχανα, καθώς σε κοίταζα να μπαίνεις στο τελευταίο βαγόνι του ηλεκτρικού. ''Καλό βράδυ'' είπα και γύρισα την πλάτη. Αυτό ήταν, είχες πια χαθεί τόσο εύκολα, όπως ακριβώς σε είχα γνωρίσει.

Ήταν ξημέρωμα πια. Περπατούσα στον άδειο δρόμο για το σπίτι. Και ένα χαμόγελο έσκιζε τα χείλη. ''Αρκεί που σε γνώρισα'' μονολογούσα, ''Αρκεί που μπορώ ακόμα να αισθάνομαι...''

Al-Mutasim

                       Στον Χ.Λ.Μπόρχες


Η αναζήτηση του Αl-Mutasim
φαντάζει ανέφικτη.

Να βρεις το τέλειο
σε   κόσμο ατελή,
Να αγγίξεις το καθάριο
μέσα στο βούρκο.

"Αδύνατο" θα πουν.

Το ταξίδι για να τον συναντήσεις,
 είναι μακρύ και δύσκολο.

Αρκεί να ακολουθήσεις
Το κελάηδημα τριάντα πουλιών
Υπομένοντας.

Τότε ίσως να τον δεις εμπρός σου,
στο αντιφέγγισμα της σκιάς σου.

Ίσως τοτε να καταλάβεις
πώς πάντα μέσα σου κρυβεται
η δύναμη.

άτιτλο

Τη μέρα θέλω να ξεχάσω. Κλείνομαι μέσα στο ψέμα και προσποιουμαι άγνοια και αδιαφορία.Το βραδυ πάλι γυρνάω στο χθες , πίνω λίγο κρασί στην υγειά μας και κοιμάμαι στο ζεστό δωμάτιο.

Μα όσο κι αν θελω να ξεχάσω , ο νους δεν με αφήνει . οι σκέψεις σαν επισκέπτες έρχονται τα βράδια και  χτυπούν να τους ανοίξω. Στην αρχη ήμουν αγενής και αρνήθηκα . Μα η επιμονή τους με ανάγκασε να τις κοιτάξω κατάματα .

Δύσκολο πράγμα η ανάμνηση .είτε θα σε πονά βαθιά και θα θες να την πετάξεις έξω από το παράθυρο δίχως να μπορείς, είτε θα σε γεμίζει γλυκιά νοσταλγία με ένα μειδίαμα στο πρόσωπο . Στη δική μου περίπτωση ισχύει το πρώτο .  

Έρχονται απότομα στο νου εικόνες ενώ το αίμα στην καρδιά βράζει από θυμό. Η απογοήτευση με πνιγεί στο λαιμό ενώ στα μάτια προβάλουν οι πικρές στιγμές. 

Τελικά αν με ρωτήσεις τι είσαι πλέον για εμένα θα σου έλεγα μια πικρή ανάμνηση , ένα καλοκαιρι που έζησα για λίγο. Το φθινόπωρο ήρθε γρήγορα και φθιναμε μαζί του.

 Αν παλι με ρωτήσεις αν θέλω να σε θυμάμαι, μάλλον θελω  να σε θυμάμαι σαν κάποιο ξένο που ήρθε για λίγο στη ζωή μου με σκοπό να φύγει .Έτσι θέλω να σε θυμάμαι .Γυμνό από κάθε συναίσθημα κάθε ανάμνηση κάθε αποθυμενο . Ψυχρά όπως ακριβώς έφυγες τον περασμένο Ιούνη.Τοτε όταν άφησες απότομα  το χέρι μου με ένα μειδίαμα στα χείλη καθως εμπαινες  στο βαγόνι του τρένου.Και όταν έκλεισαν οι πόρτες του, έκλεισε βίαια και η καρδιά σου,τόσο πολύ,που πλέον δεν σε αναγνωρίζω.

Τελικά εισαι Ενας ξένος που κάποτε νόμιζα πως ήξερα.

πικρές αλήθειες #8

κάποτε ήσουν ο κόσμος ολόκληρος,
τώρα  ένας κόσμος νικημένος.

άκου τους πυροβολισμούς.
είναι τα φιλιά που δεν δώσαμε
οι σφαίρες στο
χώμα.

ακόμη μια φορά
χάσαμε.

πικρές αλήθειες #7

Σήμερα η μέρα ηλιόλουστη

Χθες  μαύρα δάκρυα

 Kαι αύριο πάλι θα βρέχει

          ροδοπέταλα

       έτσι είναι η  ζωή.

Πικρές αλήθειες #6

χαλασμένη η καρδιά
πόσες φορές έπαψε να χτυπά
για λάθος λόγους;

η μνήμη

Μνημειώδης η μνήμη στέκει
στα μάτια αντικριστά.
Διαβρωμένη απ'τον χρόνο ανασταίνει
τη ζωή την πλέον ξένη

Σαν την αγγίξεις
λεία κι άλλοτε τραχιά,
του νου τις κοιμισμένες θύμησες​
ξυπνά.

Στα μάτια τότε
υγρά στολίδια αλμυρά.
Η συγκίνηση της ανάμνησης
αναπόφευκτα στο πρόσωπο κυλά

Πώς να ξεχάσεις τα χέρια που σ'άγγιξαν
και το όνομα τους χάραξαν
σαν γλύπτες της άσπρης σου ζωής .

περί ποίησης

γράφω ποίηση
για να αγγίξω με λέξεις
την απόλυτη σιγή

όταν το βράδυ
ο χρόνος
σταματά
κι κρυώνει το κορμί,
κεντώ ποιήματα
για να ζεστάνω την ψυχή

δίχως ποίηση η ζωή δεν κυλά
όταν πεζός τη διαβαίνεις σιωπηρά
απλώς την υπομένεις.



 

το εύθραυστο

θρυψαλλα στο πάτωμα
γυαλιά σπασμένα

 ραγισμένο το ποτήρι
 που κάποτε κρασί πίναμε

Ποιός το έσπασε όμως;
Ο άνεμος ή ο χρόνος;

Σαν δοκιμάσω να το μαζέψω
ποτάμι το αίμα
κόκκινα δάκρυα
βρέχουν τα χέρια.
  
Το εύθραυστο
  σαν ραγίσει
επιστροφή δεν έχει.

Τις τελευταίες μέρες

κηλίδες μαύρες  
γεμάτο το χαρτί
σαν σκιές απάνω
το στοιχειώνουν.

οι λέξεις κρυμμένες
   ρόδα κλειστά 
    αναμένουν
      το φως.

μα η άνοιξη αργεί 
κι απόψε να φανεί.

(το παράθυρο κλειστό.)