Το πρωινό της Κυριακής με βρήκε καθισμένη στο σαλόνι, με ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα πεσμένα στο χώμα φύλλα των δένδρων. Η εικόνα αναμείχθηκε με σκέψεις. Συλλογιζόμουν πως στο παρελθόν η ανάγκη για περισυλλογή ήταν συχνή μου συνήθεια... Τώρα επιλέγω να αποφεύγω οτιδήποτε ανεπιθύμητο τρυπώσει στο μυαλό. Να μην θυμάμαι, να μην λυπάμαι, να μην ενθουσιάζομαι...Και η δικαιολογία; "Δεν έχω χρόνο για αυτά."
Και όταν ο χρόνος περισσεύει, αναπόφευκτα εμφανίζονται οι σκέψεις. Κάθομαι μόνη στη μέση του δωματίου και μετρώ μία μία τις στιγμές. Άλλοτε τα χέρια που άγγιξαν το σώμα, μα την ψυχή δεν το κατόρθωσαν. Τα χίλια δυο φιλιά που αντάλλαξα, δίχως αντίτιμο. Αυτό ήταν παροδικό, ξεθώριασε πια... Χίλιες δυο ματιές που αντάμωσαν μονάχα στιγμιαία. Ήταν εξ αρχής ξεγραμμένη η εκ νέου συνάντησή τους.
Αυτά αναλογίζομαι. Καθώς αναδύονται από το άδυτο της μνήμης, σαν αγκάθια ξεπροβάλλουν στην ψυχή και τότε αρχίζω να αισθάνομαι. Όταν έχω χρόνο... Όταν πλέον παρήλθαν τόσες μέρες, νύχτες.... Τότε πάλι αισθάνομαι. Τότε, είμαι ζωντανή;
