Χρόνης Μίσσιος.

 Επανάσταση σήμερα είναι η διατήρηση της τρυφερότητας

Χρόνης Μίσσιος. 

Memento

Mαύρος και σήμερα ο ουρανός. 

Ούτε ένα αστέρι δε φεγγοβολά.

Ψηλαφίζω με τα μάτια κάθε του πτυχή, 

μήπως και βρω 

μια λάμψη

στο μαύρο του φόντο,

  μια φωτεινή σχισμή,

την όψη των ματιών σου

μήπως και θυμηθώ. 

Κάθε βράδυ με τα μάτια ανοιχτά

θα γυρεύω  αστέρες...

 

Στον Γ.

 Στα μάτια δεν κοιταζόμαστε πια 

τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Κι όταν τα αστέρια τη νύχτα αντικρίζω

τους μιλώ γλυκά

σαν να μιλώ σ' εσένα.

Λέξεις,

τόσες λέξεις και άλλες τόσες,

λόγια τρυφερά.

Κι αν στα μάτια δε σε κοιτάξω ξανά

θα 'θελα ένα να ξέρεις ,

σ' αγάπησα αληθινά. 

Ένας άνθρωπος ελεύθερος

    Μάτια καστανά. Ματιά ζεστή. Σπίθες πετούσαν τα βλέφαρά του σαν τον κοίταζες. "Πάμε μια βολτιανή;" με ρώτησε. Δεν είχα καταλάβει. Ύστερα ήρθε με τη μηχανή και με περίμενε. Θα πηγαίναμε μια βόλτα. 

-"Θα τρέξω λίγο παραπάνω. Δεν φοβάσαι;" είπε.  

Mε ένα αρνητικό γνέψιμο προσποιήθηκα απουσία φόβου, ενώ έσφιγγα την κοιλιά του με τις παλάμες μου. 

-Έτοιμη;

    Η λεωφόρος το βράδυ ήταν άδεια. Ιδανική για υψηλές ταχύτητες. Τα κίτρινα φώτα στη Μεσογείων οριοθετούσαν την άσφαλτο. Μέσα σε λίγα λεπτά η μηχανή είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Με τα μάτια κλειστά ο αέρας χτυπούσε ευχάριστα το πρόσωπό μου.  O  φόβος των γρήγορων ταχυτήτων ήταν παρελθόν. Ξέχασα το παρόν. Σαν να βγήκα έξω από το σώμα και να παραδόθηκα σε  μια επίγεια απογείωση της ασφάλτου. Oι σκέψεις δεν έτρεχαν στο μυαλό, παρά μόνο ένιωθα τη στιγμή εκείνη με τις αισθήσεις δυνατές . Ο χρόνος είχε κιόλας σταματήσει. Και εγώ δεν ένιωθα η ίδια. Κάτι είχε αλλάξει εκείνα τα λίγα λεπτά.   

   Κατεβαίνοντας  απ' τη μηχανή, δεν μιλάγαμε. Τον παρατήρησα προσεκτικά. Τα μάτια του τώρα αγριεμένα, λες κι ήταν άγριο θηρίο που πάλευε με το θήραμά του για να το κατακτήσει. Έτσι ήταν. Ο άνθρωπος αυτός πάλευε με ό,τι κρατούσε δέσμια την ελευθερία του. Έσκιζε τον δρόμο πάνω σε δύο ρόδες απελευθερωμένος από κάθε φόβο, κάθε ενδοιασμό. Σε ένα δίκυκλο αναμετριόταν εκείνος με τον εαυτό του ξεπερνώντας τον.  Κάθε του βόλτα και μια ανάσα ελευθερίας. Κάθε του ανάσα, για μια στιγμή ελευθερίας. 

Μην κλαις , σου λέω. 

Ξέρω ότι πονάς. 

Για δες τις δικές μου πληγές. 

Τις έχω καλύψει καλά, 

μα να κλείσουν  δεν λένε. 

Μπορείς, αν θες, 

με τα δάκρυά σου να τις βρέξεις.

 Και ίσως τότε φυτρώσει κάτι νέο . 

Και τα δάκρυά σου τότε, 

 θα 'ναι μόνο χαράς. 

Σήμερα

 Χάλασαν οι καιροί. Ήταν γραφτό

να γεννηθώ για να τους φτιάξω. 

                                       Ο. Σαίξπηρ-  Άμλετ 

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να ‘ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

                                  Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ -Ποιητικό Υστερόγραφο

Μάριος Χάκκας- V

    V

Κι αν πεθάνουν τα ψάρια

 επιζούν τα αμφίβια

 ίσως ίσως κι οι θαλάσσιες χελώνες

 κι αν χαθούν οι αντιλόπες 

σώζονται οι χαμαιλέοντες.

 Καμιά στενοχώρια για τη ζωή. 

Τι σημασία έχει πώς θα υπάρξεις;

Μάριος Χάκκας, Όμορφο Καλοκαίρι, Κέδρος, Άπαντα

Μάριος Χάκκας- Ρίμες

 Ρίμες

Έφυγαν οι φίλοι

φύλλα που σκορπίσαν

έφυγαν οι φίλοι

πύλη που την κλείσαν

χείλη που σιωπήσαν

δύσαν μες στο στέρνο

οι στερνοί μου φίλοι

μύλοι που γυρίσαν

ήσαν και μ’αφήσαν.

Φύλλο μαραμένο

Μένω με ραμμένο

στόμα στη σιωπή

στην οπή π’ ανοίξαν

νύξαν με νυστέρι

κι άφησαν εμένα

μ’ένα αστέρι

χαίνουσα πληγή.

Μάριος Χάκκας, Όμορφο Καλοκαίρι, Κέδρος, Άπαντα

όταν σε ξαναείδα

Ένα αγόρι,

είχε την πλάτη σου. 

Το πρόσεξα από μακριά. 

Βιάστηκα, να το προλάβω, να δω

ήσουν εσύ; 

Πλησίασα.

Παρατηρούσα

την πλάτη με τη γκρίζα μπλούζα. 

Κι ενώ την κοιτούσα, 

το κεφάλι του γύρισε. 

Ήσουν εσύ. 

Δεν ξέρω τι μ' έπιασε

και δεν ήθελα να με δεις. 

Απλά να φύγω ήθελα,

τα βλέμματά μας 

να μη συναντηθούν, 

να μη θυμηθούν 

παρά να αποφύγουν. 

Κι έτσι ίσως να είδες 

ένα κορίτσι 

που είχε την πλάτη μου. 

...

 Σε μια πέτρα κάθομαι πάνω

 και παρατηρώ 

το πράσινο γρασίδι.

Μια πέτρα 

στο λαιμό .

                   Σκέφτομαι τα λόγια της εκείνο το βράδυ

"Να γίνεις σκληρή."

Μια πέτρα

 παρατηρώ .

Tην αδιαμφισβήτητη αντοχή της στην πτώση 

δοκιμάζω.

Μια πέτρα 

στην καρδιά       να φυτέψω 

                              λένε, 

είναι πιο εύκολο 

 να ζεις με αυτή. 

Ο γλάρος

 Δεν ήθελε να πετάξει. Είχε ένα φτερό του σπάσει πριν ένα μήνα. Τώρα είχε γιατρευτεί, μα το αισθανόταν αδύναμο. "Πρέπει να πετάξω, πρέπει να φύγω από εδώ." σκεφτόταν. Ένα μήνα τώρα, κούρνιαζε στην ίδια φωλιά που είχε φτιάξει ανάμεσα στα βράχια της ακτής. Τρεφόταν με λίγα ψάρια που έπιανε λίγες φορές στα χαμηλά του βράχου. Πεινούσε. 

Όμως, φοβόταν να ξανοιχτεί στον ουρανό. Και όμως έπρεπε. 

Μια απόφαση ήταν σκεφτόταν. "Θα πάρω φόρα. Αν πέσω θα πεθάνω. Αλλά νηστικός, επίσης δε θ΄ αντέξω για πολύ." Όταν ήρθε η στιγμή της ανύψωσης, πήρε μια βαθιά ανάσα. Έκλεισε τα μάτια. Πήρε φόρα. Άνοιξε τα δυο κάτασπρα φτερά του, ένιωσε τον αέρα να τον διαπερνά σε κάθε σημείο του κορμιού του. Το ένα του φτερό δεν είχε δύναμη, αλλά στεκόταν σταθερό. Σε χαμηλό ύψωμα άρπαξε ένα ψάρι από το νερό. 

"Τα κατάφερα!".  

Ζητείται ελπίς.

Με πονάει κάτι .

                             Κάτι έχω χάσει. 

Δεν ξέρω τι. 

Πιάνω το σώμα μου. 

Ψάχνω να βρω 

τι φταίει .

Ψηλαφίζω το κορμί, 

κάθε του πτυχή. 

Ένα κενό στο στήθος 

       βαθύ

        πολύ.

Άδειασε από ελπίδα. 

Την έκλεψαν 

εκείνοι. 

Τώρα με τι μάτια τον κόσμο θα κοιτώ;

Πώς στα μάτια των άλλων

σύννεφα θα αντικρίζω;

και στο άγγιγμά τους

πώς φτερά θα βγάζω ;

ο φόβος

και τι δεν θα 'δινα 

να σ' είχα εμπρός μου 

                                         να χορτάσει η ματιά 

                                               την όψη σου

είναι που φοβάμαι

μην         ξεχάσω...

                                             

 Δεν ξέρω αν είσαι καλά..

Σε είδα περαστικό 

από μακριά

σαν χαμένος περπατούσες. 

Ήσουν τόσο κοντά κι εγώ με τόσα ερωτηματικά.

να σε ακολουθήσω;

              να σε σταματήσω ;

                              να σου μιλήσω;

Σώπασα. 

Στάθηκα 

στη μέση του δρόμου και

 σε  κοιτούσα από μακριά 

να χάνεσαι.

Δύο λέξεις να σου πω 

θα 'θελα...

"Να προσέχεις"

Πρακτικές συμβουλές χρήσης των σημείων στίξης

#1 Αποσιωπητικά

    Χρόνια πολλά στα θρανία μας μάθαιναν τα σημεία στίξης. Τελείες, κόμματα παρενθέσεις... Πώς πρέπει στο λόγο να τοποθετούνται; Και ακόμα και τώρα καθ' έδρας, στέκομαι πάνω σε γραπτά προσθέτοντας πότε το θαυμαστικό , πότε το ερωτηματικό. Καμιά φορά οι μαθητές δεν αποτυπώνουν τα συναισθήματα στο γραπτό τους. Και εγώ, πασχίζω  να τους μάθω πως να τα χρησιμοποιούν. 

Μα ποτέ κάνεις δεν μας είπε πως οι γραμματικοί κανόνες εφαρμόζονται και στη ζωή. Και θα ήθελα σε λίγες γραμμές να σας διδάξω πρακτικές συμβουλές χρήσης των σημείων στίξης.

Πρώτα τα αποσιωπητικά. Είναι τρείς τελείες. Παρατεταγμένες. Συνήθως τις τοποθετούμε για να δηλώσουμε κάτι που εννοείται ή υπονοείται. Άλλες φορές για να φανερώσουμε πως κάτι έχει μείνει ανολοκλήρωτο. Τα  αποσιωπητικά σπάνε τον κανόνα της μιας τελείας και επιτρέπουν να εννοηθούν εκείνα που δεν μπορούν να ειπωθούν ξεκάθαρα. Σε κάθε περίπτωση, δεν ορίζουν, αφήνουν το μυαλό ανοιχτό στην ερμηνεία, τη σκέψη αυτόνομη να οδηγηθεί στα συμπεράσματά της, δίχως να της υποβάλλονται από λέξεις. 

Μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αρκετές περιστάσεις, όπως σε καταστάσεις σχετικές με τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Σίγουρα δεν ταιριάζουν στις προτάσεις ενός ερωτευμένου. Αυτός έχει περίσσεια θάρρους, δεν φοβάται να εκφράσει ρητά αισθήματα και σκέψεις. Μόνο σε αποχαιρετισμούς ή χωρισμούς είναι θεμιτά. Τότε τα αποσιωπητικά αποτρέπουν να ειπωθούν λόγια συγκίνησης, λόγια δύσκολα στην εκφορά.  Αφήνουν μια ματιά να μιλήσει, μια βαριά ανάσα ξεφυσώντας να ακουστεί, δυο χείλη να τρεμοπαίξουν, αλμυρές σταγόνες να βρέξουν τα χείλη. Τα αποσιωπητικά επιτρέπουν στη σιωπή να μιλήσει.