To ξέρω.Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. 

                                      Ρίτσος Γ. ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

the enternal sunshine of a spotless mind

θα ήθελα την "ηλιόλουστη αιωνιότητα"
που αφήσαμε κάποτε από τα χέρια μας
να σβήσω από το νου. να μη θυμάμαι πια.

φυλακή γίνεται η μνήμη,
όταν η απουσία είναι νωπή.
και όσα κάποτε ζήσαμε,
αποδεικνύονται ένα τεράστιο κενό.

Μα αυτό το κενό γιατί να μην υπάρχει στο μυαλό;

να ξεχάσω τη μάταιη ύπαρξη μας.
τα λόγια,
την πίκρα στο στόμα,
τον αλμυρό μου μονόλογο,
και εκείνο το σιωπηλό σ'αγαπώ
που πρόφερα στο σκοτάδι πλάι σου.

πρέπει μονάχα να θυμάμαι
πως ό, τι ζήσαμε,
ήταν ένα ψέμα.

μαθαίνοντας

Σε αυτό τον κόσμο

συνεχώς μαθαίνω.

Σε αυτό τον άσχημο κόσμο,

μαθαίνω να κοιτάζω την ομορφιά,
να ρίχνω λίγο φως στο βραχνά.
Να συγκρατώ τα δάκρυά
καθώς το άσπρο μαντήλι του αντίο
κυματίζει.
Τα λόγια μου σε αγνώστους να μην χαρίζω.

μα φιλιά στον εαυτό μου να ανταποδίδω.
Και στα αναπάντητα ερωτηματικά
μαθαίνω τελείες να βάζω.

Σε αυτό τον κόσμο

ώρες ώρες  νιώθω πως δεν ανήκω

Μα πρέπει να μάθω να ζω σε αυτόν

Και με κάθε αντίο, να μαθαίνω....