19.10.19

ως και τα μάτια σου θα σβήσουν σ' άλλα μάτια

Ν. Χριστιανόπουλος

Μια πρόταση

Είμαστε δύο λέξεις

άναρχα γραμμένες

στο άδειο χαρτί. 

Ποτέ δεν γίναμε πρόταση.

Εγώ γράφω "αγαπώ"

κι εσύ "αρνούμαι''.

πώς στην ίδια πρόταση να ανταμώσει
την  άρνηση η αγάπη; 

Για τους περαστικούς

Ανοίγω την πόρτα.

Ο δρόμος αδειανός.

Απλώνω το βήμα στο πεζοδρόμιο.

                                                               Τρέχω.

 Ασθμαίνοντας περπατώ.

                                                               Προσέχω.

Δε  θέλω να τους δω.

Πρέπει τους περαστικούς να         αποφεύγω.

Φοβάμαι την πεζή τους ύπαρξη. 

Όναρ

΄  Ύπνος βαθύς. Άνοιξα λίγο τα μάτια. Κοιμόσουν πλάι μου ήρεμος και γαλήνιος. Θα 'πρεπε να πέρασαν δύο τρεις ακόμη ώρες ύπνου σαν άνοιξα πάλι τα βλέφαρα και αντίκρισα τα γαλάζια σου μάτια να με χαζεύουν. Σου χαμογέλασα. Κοιταζόμασταν σιωπηλοί και τα μάτια μιλούσαν μόνα τους. Άκουγα λέξεις που δεν είχαμε ποτέ προφέρει, δυνατά αισθήματα μέσα σε πυρωμένα βλέμματα. Δάκρυα σβήναν τη φωτιά, καθώς στο μυαλό ηχούσαν οι αρχαίοι στίχοι: "Ἄν  το ἥμισυ ἑαυτῶν ζητῶσιν οὕτοι ἐρῶσιν".

  Άπλωσα το χέρι να σ' αγγίξω, μα χάθηκες, εξαφανίστηκες μεμιάς. Τότε ξύπνησα, σηκώθηκα απότομα και σ' έψαχνα δίπλα μου. Το κρεβάτι άδειο, το μυαλό γεμάτο όνειρα. Η μνήμη  ό,τι ποτίστηκε, αναπόφευκτα ξεβράζει σαν ταραγμένη θάλασσα. 

Κι εγώ ως ναυαγός, μονάχα επιπλέω.  

στις 4 Αυγούστου

Που να είσαι τώρα. Που γυρνάς απόψε αναρωτιέμαι. Το σπίτι είναι άδειο. Οι δρόμοι ήσυχοι τον Αύγουστο. Ανοίγω τη μουσική. Στέκομαι στο παράθυρο πλάι και χαζεύω το απέναντι οικόπεδο. "Κατεδαφιστέον" γράφει. Και οι μπουλντόζες έχουν κατακτήσει το αδειανό οικόπεδο. Βγαίνω έξω. Τα τριαντάφυλλα στον κήπο τόσο όμορφα.Μα η θέα των κίτρινων οχημάτων απέναντι με γεμίζει στεναχώρια. Μου θυμίζει εσένα. Εμένα. Εμάς. Το πόσο εύκολα διαλύθηκε το σαθρό μας οικοδόμημα, αυτό της μεταξύ μας αγάπης. Στέκομαι σιωπηλή και περιμένω. Τί περιμένω αλήθεια; Έχει νόημα να σε περιμένω; Να γκρεμίσω τη μνήμη ή τα τριαντάφυλλα να συνεχίσω να κοιτώ;Μίλα μου.΄Πες μου δυο λέξεις. Περιμένω εδώ βουβή. Απεγνωσμένη ν'ακούσω μέσα στη σιωπή έστω τη φωνή σου. Μπαίνω πάλι μέσα στο σπίτι. Κλείνω τις κουρτίνες. Δεν βλέπω πια το τοπίο αυτό. Που είσαι τώρα αναρωτιέμαι. Που να γυρνάς πάλι; Η μουσική σπάει τη σιωπή. Κι εσύ ακόμη να φανείς....

τα πρέπει

Θα 'πρεπε
να μη σε θέλω
απ'τις θύμησες
να  μην τρέφομαι,

γιατί το ξέρω

είσαι τέλος
χωρίς αρχή.

Κι όμως περιμένω τα βράδια στο παραθύρι
να φανούν τα φωτεινά σου μάτια,
Το ξημέρωμα
κάθε βράδυ περιμένω
για της ψυχής το ημέρωμα

Θα 'πρεπε
τη μνήμη
να κοιμίζω,
να μην περιμένω πια. 

πριν σε γνωρίσω
δεν ήμουν κουρασμένη
όπως τώρα
τόσο φοβισμένη

πριν σε γνωρίσω,
είχα πίστη ακόμα
στους ανθρώπους

και τώρα που  κάπως σε γνώρισα
 απογοήτευση κυριεύει το κορμί.

να μη σε γνώριζα ποτέ
εύχομαι τα βράδια
όταν παγώνει η ψυχή
και σφίγγεται το σώμα.

το ανεκπλήρωτο

δεν δόθηκε ο χρόνος
ούτε ο καιρός
να σε κρατήσω όπως ήθελα στα χέρια μου
ανάμεσα
μόνο σκόρπιες στιγμές
που σαν Ερινύες επιστρέφουν
τα βράδια και τα άδεια πρωινά

για να τιμωρήσουν το ανεκπλήρωτο.

κρατήσου

~
κράτησέ με
μην με αφήνεις,

το μόνο που απέμεινε
                                               είμαι εγώ.
~ 

H κόλαση είναι οι άλλοι

Hell is other people~  J. P. Sartre

Κάπου ανάμεσα στο πλήθος,
στα ψεύτικα χαμόγελα
και χαιρετισμούς,
κάπου εκεί ανάμεσα
μπορεί να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μα αυτό, δεν είναι μια κόλαση;

Ν'αλλάξεις,
να γίνεις ξένος προς εσένα.
Να ξεχάσεις τη φωνή σου
παρασυρμένος από τις φωνές των άλλων.


Η κόλαση είναι οι άλλοι, εκεί καταλήγω. 

To ξέρω.Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. 

                                      Ρίτσος Γ. ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

the enternal sunshine of a spotless mind

θα ήθελα την "ηλιόλουστη αιωνιότητα"
που αφήσαμε κάποτε από τα χέρια μας
να σβήσω από το νου. να μη θυμάμαι πια.

φυλακή γίνεται η μνήμη,
όταν η απουσία είναι νωπή.
και όσα κάποτε ζήσαμε,
αποδεικνύονται ένα τεράστιο κενό.

Μα αυτό το κενό γιατί να μην υπάρχει στο μυαλό;

να ξεχάσω τη μάταιη ύπαρξη μας.
τα λόγια,
την πίκρα στο στόμα,
τον αλμυρό μου μονόλογο,
και εκείνο το σιωπηλό σ'αγαπώ
που πρόφερα στο σκοτάδι πλάι σου.

πρέπει μονάχα να θυμάμαι
πως ό, τι ζήσαμε,
ήταν ένα ψέμα.

μαθαίνοντας

Σε αυτό τον κόσμο

συνεχώς μαθαίνω.

Σε αυτό τον άσχημο κόσμο,

μαθαίνω να κοιτάζω την ομορφιά,
να ρίχνω λίγο φως στο βραχνά.
Να συγκρατώ τα δάκρυά
καθώς το άσπρο μαντήλι του αντίο
κυματίζει.
Τα λόγια μου σε αγνώστους να μην χαρίζω.

μα φιλιά στον εαυτό μου να ανταποδίδω.
Και στα αναπάντητα ερωτηματικά
μαθαίνω τελείες να βάζω.

Σε αυτό τον κόσμο

ώρες ώρες  νιώθω πως δεν ανήκω

Μα πρέπει να μάθω να ζω σε αυτόν

Και με κάθε αντίο, να μαθαίνω....

για την απώλεια (ΙV)

κι αν το ήθελες στ' αλήθεια,

                                                   θα ήσουν εδώ.

κι εγώ που θέλω να πιστεύω 

                                                  στην αλήθεια

πρέπει να πείσω τον εαυτό μου  πως

πίσω δεν θα ξανάρθεις.

"πώς πρέπει να ξεχάσω να σ'αγαπώ " γράφω

για να το θυμάμαι.

μαζί σου
το αντίο έγινε πρόλογος και επίλογος συνάμα .

για την απώλεια (ΙΙΙ)

σήμερα σου μιλούσα, μα εσύ έλειπες.
ο εαυτός μου ο μόνος ακροατής.

κάνω πως μ'ακούς,
σου λέω, όσα δεν σου είπα.

με τον μονόλογο αυτό
σε κρατώ ζωντανό,
είσαι πλάϊ μου
εδώ.

"πρέπει να νικήσω τη λήθη", σου λέω.

για την απώλεια -(II)

"Έχω κουραστεί, δεν αντέχω πια αυτές τΙς σκέψεις που παλεύουν μέσα μου
κάθε πρωί κάθε μου προσπάθεια που έχω κάνει στο να πάνε όλα καλά έχει χαθεί
κάθε τέλος και αρχή , κάθε βλέμμα σου και κάθε σου χαμόγελο, που έχω σιχαθεί
κάθε βράδυ που γινόμουνα κομμάτια για να μάθω το γιατί
μα να πάει να γαμηθεί και αυτό
αφού στην τελική όλα αλλάζουνε
όλα καλά θα πάνε μου είχαν πει
όλα θα περάσουνε όλοι περαστικοί
και αυτοί που σε αγαπήσανε, μετά θα σε ξεχάσουνε ,
γιατί έτσι είναι η ζωή, όλοι ξεχνάνε δεν λύνουνε το πρόβλημα απλώς το προσπερνάνε
μα εμένα είναι τιμή μου που θυμάμαι και όσα χρόνια και αν περάσουνε να ξέρεις
εκεί θα 'μαι με αυτή την γαμημένη μοναξιά μου που φοβάμαι
είναι αυτό το σάπιο εγώ μου
αυτή η σάπια κατάθλιψη που τρώει το μυαλό μου
κάθε βράδυ που τον εαυτό μου σκότωνα "



αίρεση-αισθάνεσαι https://www.youtube.com/watch?v=bSFE9LI3LeY

για την απώλεια (Ι)

ξε-χασε με ...

                                                         χάσαμε.

                      

περί έρωτος φόβου

όταν πλάι μου στεκόσουν

σιωπηλός,
έπρεπε να στο πω:
"ο φόβος δε χωρά στον έρωτα."

έρχομαι να στο φωνάξω,
κάτω από την κλειστή σου
πόρτα, περιμένω,
                             ένα λεπτό
μήπως ανοίξεις,
μήπως τολμήσεις να
            αγαπήσεις.