Που να είσαι τώρα. Που γυρνάς απόψε αναρωτιέμαι. Το σπίτι είναι άδειο. Οι δρόμοι ήσυχοι τον Αύγουστο. Ανοίγω τη μουσική. Στέκομαι στο παράθυρο πλάι και χαζεύω το απέναντι οικόπεδο. "Κατεδαφιστέον" γράφει. Και οι μπουλντόζες έχουν κατακτήσει το αδειανό οικόπεδο. Βγαίνω έξω. Τα τριαντάφυλλα στον κήπο τόσο όμορφα.Μα η θέα των κίτρινων οχημάτων απέναντι με γεμίζει στεναχώρια. Μου θυμίζει εσένα. Εμένα. Εμάς. Το πόσο εύκολα διαλύθηκε το σαθρό μας οικοδόμημα, αυτό της μεταξύ μας αγάπης. Στέκομαι σιωπηλή και περιμένω. Τί περιμένω αλήθεια; Έχει νόημα να σε περιμένω; Να γκρεμίσω τη μνήμη ή τα τριαντάφυλλα να συνεχίσω να κοιτώ;Μίλα μου.΄Πες μου δυο λέξεις. Περιμένω εδώ βουβή. Απεγνωσμένη ν'ακούσω μέσα στη σιωπή έστω τη φωνή σου. Μπαίνω πάλι μέσα στο σπίτι. Κλείνω τις κουρτίνες. Δεν βλέπω πια το τοπίο αυτό. Που είσαι τώρα αναρωτιέμαι. Που να γυρνάς πάλι; Η μουσική σπάει τη σιωπή. Κι εσύ ακόμη να φανείς....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου