Λευκό

Στη σιγή μιας νύχτας ήρθες 

φωνάζοντας. 

Μες στο σκοτάδι σ' αναζητούσα.

Μπορούσα τη φωνή σου ν' ακούσω,

τις λέξεις σου αδυνατούσα. 

Tρέχοντας 

να την προλάβω, πριν χαθεί

ασθμαίνοντας τριγυρνούσα

να σε συναντήσω μια στιγμή. 

Πλησιάζοντας σε πρωτοείδα:

Φωτεινή παρουσία μες μαύρο της πλάσης

χαμογελούσες γεμάτος αγάπη στο 

βλέμμα. 

Να σε αγγίξω ήθελα,

αν ήσουν αληθινός να 

μάθω. 

Μα όσο κι αν προσέγγιζα  η όψη σου

λευκή οπτασία γινόταν

κι η φωνή σου έσβηνε σταδιακά.

 

Στη σιγή μιας νύχτας ήρθες κι

απρόσμενα έφυγες,

λίγο φως στη ζωή μου χαρίζοντας

στην καρδιά άσβηστη ελπίδα γεννώντας 

να σε ανταμώσει πάλι.  

Χρόνου εκλιπόντος

Δεν έχω χρόνο του λέω 

τα λεπτά της ζωής μας να σπρώχνουμε 

αλλά με ένα φιλί τις ψυχές μας να ενώσουμε. 

Χρόνου εκλιπόντος είναι ανώφελο 

χαμένες στιγμές να ζούμε,

πενιχρά λόγια να ανταλλάσσουμε, 

δίχως σκοπό 

το εύκολο ν' αποζητούμε. 

Τα θέλω μου

Προτιμώ τη μοναχική αυθυπαρξία 

παρά την εξαρτημένη ανυπαρξία. 

            

Τα θέλω μου δεν δέχομαι να τα χωρέσω 

σε στενά υφάσματα ωραιοποίησης

κεκαλυμμένων επιθυμιών.

Γιατί όσο και να πιέζονται προς τα μέσα, 

κάποια στιγμή, 

δίχως οξυγόνο, 

θα σκιστεί κάθε ίνα συμβιβασμού

και θα διαφανεί κάθε ρανίδα αλήθειας 

κρυμμένης

καταπιεσμένης από μια ανάγκη 

αυταπάτης.