δειλινό.

Πως πέρασε ο χρόνος,το είδα

κλείνοντας τα μάτια

εκείνο το δειλινό,

όταν βυθιζόταν ο ήλιος

και μαζί οι ψευδαισθήσεις. 

Καθισμένη στα βράχια 

 μπροστά μου τα κύματα

λικνίζονταν ρυθμικά 

κι ο νους έτρεχε στο παρελθόν.

Πως πέρασε ο χρόνος,το ένιωσα

κλείνοντας τα μάτια

νιώθοντας ένα ρίγος

 καθώς ο αέρας ανέμιζε τα 

μπερδεμένα μαλλιά,

καθώς ανέμιζε 

τις καλά φυλαγμένες εικόνες 

μιας χαμένης εποχής.

                     

                        

                                                                                 ~

Εγκώμιο στη διαλεκτική

Τo άδικο  προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.

Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Η βία εξασφαλίζει: Όπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.

Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυρίαρχων

και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα

εγώ πρώτη ξεκινάω.

Μα κι από τους καταπιεσμένους λένε τώρα πολλοί:

Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

***

Όποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!

Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.

Όπως ακριβώς είναι, έτσι δεν μένει.

Όταν πουν ό,τι είχανε  οι κυρίαρχοι να πούνε

θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.

Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;

Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.

Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντιβεί; Εμείς πάλι.

Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!

Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!

Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;

Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο

Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

«Εγκώμιο στη διαλεκτική»