Aπόσπασμα απο το βιβλίο:''Μεγάλη Χίμαιρα''του Μ.Καραγάτση

'''Είμαι κουρασμένη,κουρασμένη,κουρασμένη.Ω θεέ μου!Πόσο κουρασμένη είμαι!Ω θεέ μου!Πώς με πονούν τα μάτια!''Έκλεισε τα μάτια,μην μπορώντας να υποφέρει το λυμφατικό φως της χειμωνιάτικης αυγής.''Δεν υπάρχει τίποτα,όλα χάθηκαν.Είμαι πάλι μόνη,μόνη,μόνη.Μόνη απέναντι στο πέλαγο,στη χαραυγή και τον άνεμο.Ω θεέ μου!Δεν μπορώ να το θυμάμαι αυτό.Δεν βαστώ να το θυμάμαι.Κάνε να λυτρωθούν τα μάτια μου από αυτό που τα παιδεύει.''

Μπόρεσε κι αναστέναξε.Τα μισάνοιχτα χείλια της έτρεμαν,τα μάτια της έμεναν κλειστά με πέισμα,μη θέλοντας ν'ανοίξουν το δρόμο στα δάκρυα που ανέβαιναν,που πλημμύριζαν.

''Όχι,όχι.Δεν θα γίνει αυτό.Δεν υπάρχει λόγος να γίνει.''

Στύλωσε το κορμί της θεληματικά,δάγκωσε τα χείλη της με λύσσα.''Όχι,όχι!''Και μεμιάς η θέληση έσπασε.Οι ώμοι κύρτωσαν,το κεφάλι έπεσε αδύναμο,προς τα μπρος,κι απ'τα κλειστά βλέφαρα τα δάκρυα κύλησαν στο κουρασμένο,στο βασανισμένο πρόσωπο.

Για μια ηχηρή σιωπή

έχασα 

τον εαυτό μου

για ένα δίχως προορισμό

ταξίδι

για μια ηχηρή σιωπή

για ένα λινό κυμάτισμα

για μια νεφέλη 

                                             

έσπασε 

η λεπτή χορδή 

μιας ξεκούρδιστης 

 κιθάρας 

που η μουσική της

μόνο μέσα στα 

δικά μου σπλάχνα

ηχούσε μελωδικά

αδυσώπητος 

κλειδούχος της καρδιάς μου

δηλητηρίασες 

το όνειρο που είχε 

πλάσει 

ο τυφλωμένος 

από αυταπάτες

νους

κι τώρα

απεγνωσμένα

αναζητώ 

νάρκωση του πόνου

στις αναμνήσεις

μα όπου κι αν 

κοιτάξω

διακρίνω 

ερείπια

χαραγμένα με το όνομά σου

έχασα εσένα

έχασα εμένα

γιατί λησμόνησα

πως στο παιχνίδι 

χαμένος είναι 

εκείνος που τολμά να παίξει 

Μικρή Πραγματεία...Τάσος Λειβαδίτης

Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα κι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου
Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα
Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου,
 μια άφθαστη ελπίδα, η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου

Δεν θα το μάθεις
Μπορεί να ήσουν ό,τι πιο όμορφο αγάπησα,μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ'τα χείλη και δεν θα 
το μάθεις

Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου
Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,αλλά μου είναι
απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...