Το σημαντικό είναι ν' αγαπάς.

 Ίσως να μην παίξουμε ποτέ.

Ίσως, τα χέρια να μην ενώσουμε ποτέ. 

Μα ξέρω πως σ' αγαπώ πολύ

Ίσως, αυτό μόνο ν' αρκεί. 

Να 'σαι πλάι μου,

με τα χείλη κλειστά, 

πλάι μου,

να σ' αγαπώ σιωπηλά. 

Παιχνίδια

Σου είπα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Με κοίταξες με απορία. Δέχτηκες. Θα παίζαμε εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά. Σου χάιδευα τις παλάμες. Ξανά και ξανά. Σε κοιτούσα στα μάτια. Μα πιο πολύ στα χείλη.  Συνέχισα να αγγίζω τις παλάμες σου. Τρείς, τέσσερις φορές. Τα χείλη σου βαθύ κόκκινο. Το άγγιγμα, το έκανα χτύπημα. Και εσύ πρόλαβες να τραβήξεις τα χέρια σου. Μακριά...

Γέλασες. "Σε νίκησα!" είπες. Πανηγύριζες.

 "Έχασα.." απάντησα. 

Έχασα,  το άγγιγμα των χειλιών σου. 

Η αποκάλυψη

«Ποιος ήταν άραγε;» αναλογιζόταν. Το βλέμμα της προσηλωμένο στα κύματα της θάλασσας που απλώνονταν εμπρός της, στο νερό το οποίο ολοένα και άλλαζε μορφές μες τη ριπή του ανέμου. Ήταν Δεκαπενταύγουστος στο νησί και εκείνη μόνη κάθονταν στην αμμουδιά, αφημένη στην κάψα του μεσημεριανού ηλίου και στη δύναμη του αέρα. Επίμονα την ταλάνιζε εκείνο το ερώτημα: «Ποιος ήταν εκείνος ο άνδρας τελικά;».

Στο μυαλό της έπαιζαν εικόνες του παρελθόντος. Η φιγούρα του ξεπηδούσε από τα άδυτα της μνήμης ξανά και ξανά. Σαν ταινία πρόβαλλαν σκηνές της μεταξύ τους ζωής στα βλέφαρά της. Το νερό της θάλασσας σαν λευκό πανί κινηματογράφου πρόβαλλε όλες τις θύμησες. Με γοργούς ρυθμούς έρχονταν και έφευγαν οι εικόνες στην προσπάθειά της να απαντήσει στο ερώτημα. Ξαφνικά, έκλεισαν τα μάτια της. Δάκρυα. «Τέλος.» άκουσε τη φωνή του. Τη φωνή εκείνου του άγνωστου άνδρα. «Όλα φτάνουν στο τέλος τους. Και εγώ δεν είμαι πια ερωτευμένος..» Λίγες λέξεις πρόφερε και έγινε ένας ξένος, πεντάξενος… Δεν γνώριζε ποιος έλεγε τα σκληρά εκείνα λόγια. 

Η μορφή του κυματιζόταν στο νερό. Τον έβλεπε εμπρός της να καθρεφτίζεται στο παλλόμενο νερό και να αλλάζει μορφή ασταμάτητα. Τότε, χτύπησε με τη γροθιά της το νερό και χάθηκε η μορφή του άνδρα. Στάθηκε σαστισμένη πάνω από το νερό, αποσβολωμένη από την εξαφάνισή της. Καθώς παρατηρούσε αγωνιωδώς το αφρισμένο νερό, σταδιακά άρχισε να καθρεφτίζεται στο μπλε της θάλασσας η εικόνα της. Εμφανίστηκαν τα ξανθά μαλλιά της, το μαυρισμένο δέρμα, τα πράσινα υγρά της μάτια και στο στήθος της, στη θέση της καρδιάς της, το είδε καθαρά… 

Στην αρχή τρόμαξε με ό, τι αντίκρισε. Έκλεισε και ξανά άνοιξε τα μάτια, σε μια δοκιμή της να διαπιστώσει αν ήταν πραγματικό το εικονιζόμενο θέαμα. Πρόσεξε πάλι το στήθος της. Ήταν ακόμα εκεί! Το όνομα του άνδρα, γραμμένο με κόκκινα γράμματα. Προσπάθησε να το σβήσει με τα δάχτυλά της. Δεν μπορούσε να σβήσει το όνομά του. Ήταν πλέον σίγουρη για εκείνο. Για το ανεξίτηλο της ύπαρξής του αποτύπωμα. Στην καρδιά της.  

 Έγραψα πως αυτός ο κόσμος δεν είναι για εμένα. 

Ίσως, θα φτιάξω έναν άλλον, μέσα σε αυτόν...

Εκεί θα κλείσω όλα όσα ονειρεύομαι. 

https://www.youtube.com/watch?v=Ua900TJEoZY&list=RDMM&index=10

Οι πληγές

 Η ελπίδα 

πόσο μπορεί να μας πληγώσει;

Ki η προσδοκία 

                           ακόμη περισσότερο..

Έρχεται τις μέρες ανοιξιάτικες

να ντύσει,

ενώ ο λευκός χειμώνας έτοιμος θε να αρχίσει

να χορεύει. 

Και στις πορτοκαλιές

 ανθίζει πια

άσπρο χιόνι.

Κι εσύ τότε τα χέρια σου κοιτάς.

Κόκκινα βαμμένα χέρια

Χέρια κόκκινα βαμμένα.

Μια ανοιχτή πληγή γίνεται 

                        η προσδοκία..

Αποχαιρετισμός

Tώρα κοιτάζω τα μάτια σου. Καθάριο βλέμμα, φωτεινή ματιά, λευκή σελίδα. Έρχονται πάλι να φωτίσουν τη νύχτα εκείνη τη μοναδική. Τότε, όταν τα χέρια σου πλεξούδα είχαν σχηματίσει, μέσα τους να φυλάξουν τη στιγμή εκείνη. Έσφιγγα εγώ, έσφιγγες εσύ, τόσο δυνατά που ένιωσα πως εκείνη η στιγμή, αιώνια ανάμνηση θα γίνει. 

Mα τώρα σφίγγουμε τα χέρια μας σαν δυο καλοί φίλοι. "Χάρηκα που σε είδα" μου λες.. Αμέσως, εκείνη η ανάμνηση μετετράπη σε λευκή σελίδα ιπτάμενη στον ουρανό... Οι λέξεις του αποχωρισμού γίνονται φράγματα. Πρέπει, όμως,  να τις προφέρεις εύκολα. Nα μην φανεί το δάκρυ που ξεχειλίζει στην ψυχή..  Με τυπικούς ήχους να καλύψεις τη σιωπή. Με μια τρεμάμενη φωνή και ένα μειδίαμα υποκριτικό... 

"Αντίο".

Γιώργος Ιωάννου- "Τα βήματά σου"

 Όλα μπορείς να τα σωπάσεις,

ομως ποτέ τον έρωτα•
την ώρα που ανοίγουν τ’ άστρα,
όταν αρχίζει στην καρδιά η μουσική
και κόβονται γλυκά τα γόνατα.

Τότε σε οδηγούν τα βήματά σου.

Από τη συλλογή Τα Χίλια Δέντρα (1963) του Γιώργου Ιωάννου

Ανηφόρες

 ο καιρός πώς περνά

κι ούτε μια ευκαιρία για αγάπη

συνήθισα μόνη 

στην απουσία ή μόνο 

στο περαστικό συναπάντημα του ευκαιριακού.

 

Και όλο τρέχω να ξεφύγω, 

και όλο ανεβαίνω ανηφόρες και ανηφόρες 

και μονοπάτια δύσβατα 

έναν μονόδρομο πήρα

για να φτάσω εκεί,

σε εκείνο το σύννεφο που είχα δει μικρή

μέχρι να φτάσω εκεί 

"Μαμά, κοίτα ψηλά!

Μια άσπρη καρδιά!"

 Δαπανηρή ιδέα ο βίος.

Ναυλώνεις έναν κόσμο

για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας.


Κική Δημουλά- Γιαλό γιαλό

Αδελφή μου, εγώ σε πιστεύω.

Εγώ σε πιστεύω...

Πιστεύω κάθε λέξη σου,

κάθε μελανό κύτταρο του σώματός σου 

και κάθε ράγισμα της ψυχής σου,

   σπασμένη από σπασμένες ψυχές.

Μα, στην αδυναμία σου

 εκείνοι δεν είδαν

        τη δύναμή σου. 

Αδελφή μου, 

                      εγώ σε πιστεύω. 

Αρκεί.