abstract

απόπειρα

Πιστεψα,Νομισα,Ηλπισα,

σε εναν κόσμο  άχρονο και ανυπόστατο.

Έζησα,Έμεινα,Πέθανα

σε μια πόλη υπερβατική.

Και όλα μου φαίνονταν αληθινά,

Και όλα μου φαίνονταν μαγικά

Της φαντασίας δημιουργία και

Του μυαλού παιχνίδι ήταν.

Και όλο αυτό,γιατί στο όνειρο είναι μαγικό να ζεις...

Μέχρις ότου τα μάτια ανοίξουν.

Τότε το φως πληγώνει

σαν τη μοναξιά που προσδοκούσα να σκοτώσω.

Η μελωδία.

 

Η ψυχή πνίγεται απο συναισθήματα που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια.

Οι αλήθειες και οι λέξεις κρύβονται μέσα στη διχασμένη ψυχή.Τότε ακουμπώ τα δάχτυλά στα ασπρόμαυρα πλήκτρα του καλύτερου  φίλου.Εκείνου που διαβάζει τις απόκρυφες σκέψεις,εκφράζει τα μύχια της ψυχής σου,τα αισθήματα που σιωπούσαν στις φωνές που σου υπέβαλλε η συνείδηση, η λογική και ο φόβος.

Ένταση,θλίψη,μελαγχολία,λέξεις που δεν τόλμησες ποτέ να αρθρώσεις σ'αυτή τη μελωδία.Λυτρωτική η σημασία της,απελευθέρωσε από μέσα σου εκείνο το βάρος που πίεζε το στήθος.

(Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής.)

The sunset.

Ήθελα να φύγω,να ξεφύγω απο τα προβλήματα,απο την ρουτίνα του σήμερα.Άνοιξα τα παράθυρο για να ''αναπνεύσω''.Και εκεί στο βάθος διακρίνοταν ο πίνακας του ομορφότερου ηλιοβασιλέματος.

Ο ήλιος είναι εκείνος που επιλέγει τα χρώματα,ο καλλιτέχνης.Ίσως να έχει ανακατεύσει το κόκκινο με το πορτοκαλί και το κίτρινο και να έχει προσθέσει λίγο ασπρο.Τα πινέλα του γραμμοσκιάζουν με επιτυχία τα δέντρα και το βουνό.

Χρησιμοποιώντας όλη του τη δεξιοτεχνία,ο καλλιτέχνης ξεκινά με τον ουρανό.Απαλά ακουμπάει το πινέλο στον καμβά χρησιμοποιώντας χαμηλά πιο σκούρα χρώματα και όσο ανεβαίνει προς τα πάνω του ''καμβά'' πρoσθέτει ολο και λίγο άσπρο μαζί με πορτοκαλί.Συνεχίζει με τη θάλασσα,τον καθρέπτη του ουρανού.Ο Ηλιος συλλέγει όλα του τα χρώματα.Παίρνει το πινέλο και αρχίζει να σχεδιάζει ελαφρούς κυματισμούς. Η θάλασσα παριστάνεται  ήρεμη,γαλήνια. Μου μεταφέρει την αύρα της και ένα συναίσθημα ηρεμίας που χρειαζόμουν απίστευτα εκείνη τη στιγμή.Το χρώμα της,όμοιο με του ουρανού..Και ο Ήλιος στέκει εκεί περίφανος για το κομψοτέχνημα του.

Ολα αυτά σκεφτόμουν και ταξίδεψα στη μαγεία της φύσης,η οποία είναι υπεύθυνη για την ομορφιά αυτού του τοπίου.Μου έδωσε μια βαθιά ανάσα οξυγόνου για να συνεχίσω και να αντιμετωπίσω ό,τι με προβληματίζει.

Γι'αυτό η φύση είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά του ανθρώπου,γιατί καταφέρνει μέσα στον μουντό καμβά της ζωής μας να τον γεμίζει με τα πιο φωτεινά της χρώματα.Γιατί καταφέρνει,πάντα να αναζοπυρώνει μέσα μας τα πιο όμορφα συναισθήματα.

The boat.

Bήματα αργά δίπλα στη θάλασσα.Ο αφρός της ακουμπά τρυφερά τα δαχτυλα των ποδιών μου.Και εκεί δίπλα η Βάρκα.

Τι όμορφα που είναι να τη βλέπεις να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά στα κύματα της θάλασσας.Όνειρο ειναι να φύγω ένα δειλινό.Εγώ και αυτή,να προχωράμε προς το σημείο που ''βυθίζεται'' μέσα στο νερό ο ήλιος.Να αγγίξουμε τα αυθεντικα χρώματά του,που αποτελούν όλα μαζί τη μαγεία ενος ζωγραφικού πίνακα.Και μετά να επιστρέψουμε το βράδυ,όταν τα αστέρια πληθύνουν στον ουρανό..Εγώ και αυτή,να ακούσει τα μυστικά μου,τα όνειρα μου.Εγώ και αυτή.

Το εχεις νιωσει;

To εχεις νιωσει,
Οταν κατι σε θλιβει,αλλα δεν ξερεις τί
Οταν κατι σε απογοητευει και αναρωτιεσαι γιατί
Οταν οι στιγμες που κυλουν σε πληγωνουν
Οταν χρειαζεσαι καποιον να σε ακουσει,μα ολοι απεχουν μιλια μακρια


Το εχεις νιωσει
Να σφιγγεται η καρδια σου
και ο χρονος να κυλα οδυνηρα εναντιον σου.
Eυχεσαι να ειχες διαγραψει τη στιγμη αυτη
και το επομενο πρωι να αρχιζαν ολα απο την αρχη.



(Δυσκολες ωρες,το εχεις νιωσει;)