Για εμάς

Μπερδεμένα ,είπες, ήταν τα μαλλιά μου.
Τότε, πέρασες τα δάχτυλα σου ανάμεσα τους
και προσπάθησες  τους κόμπους να ξεμπλέξεις.

Μα εγώ, το μπερδεμένο σου μυαλό, πώς  θα ξεμπλέξω;
τα δεμένα στο στόμα λόγια
τα σφιγμένα ανέκφραστα χείλη;

Θέλω
τα δάχτυλα μου στην ψυχή σου
να περάσω, τους κόμπους της
να λύσω. Μα δεν
μπορώ.

Κάθε άγγιγμα μου, αποστροφή σου.


Μπερδεμένα,είπες, ήταν τα μαλλιά μου.
Εσύ μ' άγγιξες,
εγώ ποτέ...

το σήμερα

αντίχειρες επιδέξιοι 

πλήκτρα ν' αγγίζουν,

μα ψυχές ανήμπορες

το άγγιγμα να νιώσουν.

Για την Κατερίνα.

Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα 
κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα 
για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει 
όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα

στα χέρια

Στα χέρια μου

κρατώ 

ένα μολύβι.

Ώρες ατέλειωτες

το κοιτώ 

δίχως μια λέξη 

να τυπώσω.

  

Είναι στιγμές που 

ξεχνώ ότι κρατώ
έναν καινούριο κόσμο.

Θυμάμαι

Θυμάμαι τις μέρες εκείνες

τις αξημέρωτες

που δάκρυα έχυνα 

                  για να σε δω.

Είχα την ψευδαίσθηση

πως άξιζε να σ' αγαπώ,

την παραίσθηση

πως μπορούσες ν' αγαπήσεις.

Μα σαν τα μάτια της λογικής άνοιξαν,   

στάχτες στην ψυχή σου 

μονάχα βρήκα.

Τότε, θυμάμαι το βράδυ εκείνο

το τελευταίο,

ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε πια 

                          μόνο το κενό στο στήθος,
θυμάμαι.

Τότε, επιτέλους, ξημέρωσε.