Θυμάμαι

Θυμάμαι τις μέρες εκείνες

τις αξημέρωτες

που δάκρυα έχυνα 

                  για να σε δω.

Είχα την ψευδαίσθηση

πως άξιζε να σ' αγαπώ,

την παραίσθηση

πως μπορούσες ν' αγαπήσεις.

Μα σαν τα μάτια της λογικής άνοιξαν,   

στάχτες στην ψυχή σου 

μονάχα βρήκα.

Τότε, θυμάμαι το βράδυ εκείνο

το τελευταίο,

ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε πια 

                          μόνο το κενό στο στήθος,
θυμάμαι.

Τότε, επιτέλους, ξημέρωσε.