Κάποιες φορές τείνω να κοιτάζω τον ουρανό επίμονα.Είναι λες και με ελκύει σα μαγνήτης η όψη του.Παρατηρώ τα σύννεφα,μαλακοί εναέριοι ταξιδιώτες,παλεύουν με τον ήλιο και τις ακτίνες του.Λεπτές,πορτοκαλί φωτεινές αποχρώσεις εισχωρούν σε οπτασίες και μορφές που το μυαλό πολλές φορές πλάθει.Και γεμίζουν χρώματα τα λευκά εκείνα ενουράνια σχήματα.
Σήμερα ξεχώρισα στον ουρανό ένα σύννεφο που θύμιζε πουλί.Περιστέρι συγκεκριμένα.Ξέρω οτι εσύ θα έβλεπες κάτι διαφορετικό.Οι μορφές που πλάθουμε ακτινοβολούνε τις σκέψεις μας.Και ξέρω οτι η σκέψη σου διαφέρει απο τη δική μου.Ξέρω οτι η οπτική γωνία των πραγμάτων είναι μοναδική για τον καθένα.Eγώ είχα ανάγκη να δώσω ελευθερία στη σκέψη μου.Είχα την επιθυμία να νιώσω για λίγο πως συνταξιδιώτης μου είναι ένα ελεύθερο πλάσμα,ικανό να πετάξει και να χαθεί στον ουρανό.Η γη,ξέρεις,η βαρύτητα μάλλον καλύτερα,επιθυμεί να σε κρατά χαμηλά στο έδαφος.Μα το κεφάλι μου δε λέει να σταματήσει να αντικρίζει τον ουρανό,να παρατηρεί,να σκέφτεται,να φαντάζεται...Ακόμη κι αν τα χέρια μου είναι ανίκανα να γίνουν φτερά,ακόμη και αν το έδαφος κρατά τα πόδια μου δεσμώτες του,η σκέψη είναι ικανή για πτήσεις,δε γνωρίζει από νόμους της φυσικής,δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ.Άλλωστε,δεν είχε ποτέ υψοφοβία.
