Aπόσπασμα απο το βιβλίο:''Μεγάλη Χίμαιρα''του Μ.Καραγάτση

'''Είμαι κουρασμένη,κουρασμένη,κουρασμένη.Ω θεέ μου!Πόσο κουρασμένη είμαι!Ω θεέ μου!Πώς με πονούν τα μάτια!''Έκλεισε τα μάτια,μην μπορώντας να υποφέρει το λυμφατικό φως της χειμωνιάτικης αυγής.''Δεν υπάρχει τίποτα,όλα χάθηκαν.Είμαι πάλι μόνη,μόνη,μόνη.Μόνη απέναντι στο πέλαγο,στη χαραυγή και τον άνεμο.Ω θεέ μου!Δεν μπορώ να το θυμάμαι αυτό.Δεν βαστώ να το θυμάμαι.Κάνε να λυτρωθούν τα μάτια μου από αυτό που τα παιδεύει.''

Μπόρεσε κι αναστέναξε.Τα μισάνοιχτα χείλια της έτρεμαν,τα μάτια της έμεναν κλειστά με πέισμα,μη θέλοντας ν'ανοίξουν το δρόμο στα δάκρυα που ανέβαιναν,που πλημμύριζαν.

''Όχι,όχι.Δεν θα γίνει αυτό.Δεν υπάρχει λόγος να γίνει.''

Στύλωσε το κορμί της θεληματικά,δάγκωσε τα χείλη της με λύσσα.''Όχι,όχι!''Και μεμιάς η θέληση έσπασε.Οι ώμοι κύρτωσαν,το κεφάλι έπεσε αδύναμο,προς τα μπρος,κι απ'τα κλειστά βλέφαρα τα δάκρυα κύλησαν στο κουρασμένο,στο βασανισμένο πρόσωπο.