lost in nothing

Ήταν νύχτα,τότε.Περπατούσα και ένιωθα οτι ανέβαινα μια μεγάλη ανηφόρα.Το βήμα μου αργό και η ανάσα μου βαριά..πιο βαριά απο  ποτέ.Κοιτούσα μπροστά,αδιαφορώντας για το τι συνέβαινε γύρω μου.Mπροστά μου  προβάλλονταν εικόνες απο το παρελθόν..Αναμνήσεις που δεν πέθαναν στο πέρας του χρόνου,αλλά ζωντανεύουν κάθε στιγμή που έχω ανάγκη να αισθάνομαι δίπλα μου τους ανθρώπους εκείνους που έφυγαν δίχως να πουν ''αντίο''.
Έτσι,παθητικός  θεατής της ζωής μου,ήμουν ανίκανη να αλλάξω το παρελθόν.Μα το χειρότερο  ήταν πως  αισθανόμουν αδύνατη να διαχειριστώ το μέλλον.

Περπατούσα(πότε άλλωστε δεν έτυχε να επιλέξω τη φυγή ως αντίβαρο στο πρόβλημά μου).Και τότε ήρθε στο μυαλό μου ο στίχος αυτός:''ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;''

Στάθηκα ακίνητη για μια στιγμή.Τα πόδια μου δεν ήθελαν να συνεχίσουν το ατελεύτητο βάδισμα.Άλλωστε όλα πλέον ήταν ξεκάθαρα στο νου.Εγώ επέλεξα τους δρόμους αυτούς τους αδιέξοδους.Μα το πρόβλημα είναι οτι δεν βρίσκω πως να γυρίσω πίσω..εκεί που ξεκίνησα..Στο σημείο εκείνο,πρίν νυχτώσει,πρίν χάσω το δρόμο μου,πριν χάσω τον εαυτό μου...