Τελείες

Όλο και κάτι μου φταίει
Γράφω σβήνω το τετράδιο
Βάζω κόμματα πλάι σε
λέξεις χωρίς νόημα

Εκεί,
πλάι στο τέλμα,
πρέπει να μπαίνουν
τελείες .

(Το τέλος πάντα γεννά μιαν αρχή.) 

Φεύγοντας - Νίκος Καρούζος

Χρωματιστά βιώματα σήμερα

στο άπειρο.

λέξεις που ερωτεύονται λέξεις 

ερήμην της θεότητας.

τόσα χρόνια πίσω στο δράμα

της ηλικίας

με τόσους ήλιους αδιάφορους 

να ξεπροβάλλουν.

ένας αόριστος της γραμματικής 

από αχόρταγες δεκαετίες.

είμαι όμως ο λάτρης του παρόντος

αυτό και μόνο.

Κάποτε η μνήμη αρέσει ίσως

να γίνει τ'ουρανού η απήχηση.

Πικρές αλήθειες- #5

έλεγαν να βλέπω το όμορφο στους ανθρώπους
και προσπαθώ  να θυμάμαι τα λόγια τους.
μα είναι ανώφελο να βλέπεις
με χρωματιστά μπλε γυαλιά
τον ουρανό
γαλανό.

Προς Φίλους

Για την φιλία όλοι εκεί έξω θα έκαναν τα πάντα.
Μέχρι ένα σημείο βέβαια:
Να μην θιγεί ο εαυτός τους.

Οι όροι είναι δίκαιοι.

#2

Παρατηρώντας τη Ζωή
μπορώ να διατρανώσω με απόλυτη σιγουριά ένα πράγμα:
την ανυπολόγιστη αβεβαιότητα της βεβαιότητας.

Διάλογος με τ'άστρα

Περπατάγαν νωχελικά στη μέση του δρόμου. Βήματα βαριά, ανάσες λαχανιασμένες με πρόσωπα σκυθρωπά.Κρατιούνταν από τα χείλη ο ένας του άλλου, από τις λέξεις που θα ψιθύριζαν τα στόματά τους. Ήταν νέοι και φοβόντουσαν τις λέξεις, όπως τον κόσμο εκεί έξω.
Κάτι βάραινε τις αθώες ψυχές τους. Ήταν νύχτα άλλωστε, και το βράδυ οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα πιο άγριες. Βαρύγδουπες εξφενδονίζονται και προσκρούουν στο αυτί, σαν δυνατά χαστούκια στο πρόσωπο. Και σε ξυπνάνε από ύπνο βαθύ, όπως ένας τρομερός εφιάλτης.
  "Δεν είμαι αρκετός" είπε. "Νιώθω ατελής και αυτό με τρελαίνει". Το κορίτσι τον κοίταξε προσεκτικά στα μάτια. Ξεφύσηξε διώχνοντας τον αέρα από το στήθος της μαζί και το βάρος που το πλάκωνε σθεναρά. Σταύρωσε τα χέρια της με αμηχανία και του είπε: "Αυτό που σε τρελαίνει είναι ότι  δεν μπορείς να είσαι  τέλειος''. Μα άνοιξε τα μάτια σου, δες τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δες μπροστά σου τι έχεις. Έναν άνθρωπο. Και οι άνθρωποι γεννήθηκαν μέσα στο λάθος. Είμαστε φτιαγμένοι ατελείς, είμαστε γεννημένοι να σφάλουμε και να υστερούμε,πώς γίνεται να μην το βλέπεις;''          
  ‘'Για εσένα θα ήθελα να είμαι τέλειος'' ψέλισε ο άνδρας και κατηύθυνε το βλέμμα στον ουρανό. ''Κάνεις λάθος.Κοίταξε τα άστρα..Να βλέπεις εκεί, αυτό το άστρο; Αυτός είναι ο Ωρίωνας. Κοίταξε πόσο όμορφο είναι..Το φως του γεμίζει το μαύρο του ουρανού. Αν δεν υπήρχε ο Ωρίωνας, ο ουρανός δεν θα ήταν πλήρης, κάτι μοναδικό θα έλειπε από το φόντο του, ένα ολόκληρο αστέρι. Και το σφάλμα του  Ωρίωνα τον έκανε  αστερισμό. Ο μύθος λέει πως η Γη τον τιμώρησε, γιατί κόμπαζε πως κανένα ζώο δεν ξέφευγε από τα βέλη του.''
 Στο πρόσωπο του άνδρα χαράχτηκε ένα μειδίαμα λέγοντας: ΄’Και τί θες να μου πεις με αυτό;»  ''Τα λάθη μπορούν να φωτίσουν ουρανούς''  απάντησε η κοπέλα.
Το βράδυ δεν ακούστηκαν άλλες λέξεις ανάμεσά τους .Σιωπή. Τα λόγια ήταν πλέον περιττά και ανούσια. Αρκούνταν να ακούν τους ήχους του ανέμου να χαιδεύει τα φύλλα , τους γρύλλους να τραγουδούν αδιάκοπα  και παράλληλα  να βλέπουν τα αστέρια και να σκέφτονται την ατελείωτη τελειότητα του ουρανού.

Μίλτος Σαχτούρης

Μίλτος Σαχτούρης-Τὰ δῶρα

Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί
Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό
Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής

Στον Σ.

Kαθώς τα μάτια  εφάπτονται στα δικά σου,

αμαχητί χάνομαι στο βλέμμα σου,

με την καρδιά  έρωτα να ξεχειλίζει.

Καθώς τα μάτια αγγίζουν τον παλμό σου,

ο  χρόνος αυτόματα παύει να γυρνά

μεστωμένα πια τα χείλη από τα φιλιά.

Καθώς  βυθίζεται η ματιά

στα διάφανα νερά της ψυχής σου, 

έχεις τη δύναμη να γαληνεύεις όλες

τις τρικυμίες της μαύρης μου σκιάς.

Where are the writers?

Hμερολογιακά Αποστάγματα~

"Ξεχνιέται αυτό που δεν αγαπήθηκε ποτέ.." ακόμα ηχούν τα λόγια της στα αυτιά μου. Έτσι μου είχε πει εκείνο το βράδυ του Γενάρη, όταν καθόμασταν αντικρυστά στο τζάκι, ζεσταίνοντας τα κάστανα στη φωτιά, συνάμα και τις καρδιές μας. Ήμασταν κάποτε ενωμένες. Γευόμασταν την ζωή ταυτόχρονα και μοιραζόμασταν τη γλύκα της αχώριστες. Και τώρα πλέον δεν μιλάμε, παρά κοιτάμε βουβές τη φωτιά να καίει τα κάστανα. Μα ο πάγος ανάμεσά μας δε λέει να  λιώσει..

 Εγώ δεν την ξέχασα ποτέ. Ακόμα θυμάμαι τις ζεστές μέρες που βαδίζαμε κάτω από τα πεύκα και μιλάγαμε για όλα εκείνα τα ασήμαντα πράγματα που τότε ήταν τόσο σημαντικά. Θυμάμαι το χαμόγελό μου δίπλα στην παρουσία της. Θυμάμαι  τα αμέτρητα δειλινά που μετρούσαμε  μαζί σ' εκείνο το εγκαταλελειμμένο οικοδόμημα κοντά στο πάρκο .Τις μέρες που μετρούσαμε μαζί. Τους μήνες που μετρούσαμε.

 Kαι αναρωτιέμαι πόσο σχετικά είναι όλα. O Χρόνος μπορεί να σε ξεγελάσει...Να περνάνε έτη και να νομίζεις πως αλλάξαμε αιώνα. H Μνήμη είναι ικανή να γεννήσει νεκρές εικόνες και να μετουσιωθεί σε Ζωή.  Oι άνθρωποι φεύγουν, ξεχνούν, αλλάζουν, αλλά το κοινό παρελθόν είναι αδύνατον να διαβρωθεί από τον Χρόνο..

Η εικόνα της αλήθειας

Ο,τιδήποτε είναι διαφορετικό έχουμε την τάση να το κρίνουμε, να το υποβιβάζουμε, να το ακυρώνουμε. Γιατί έχουμε την τάση όλα να τα ομογενοποιούμε, επειδή φοβόμαστε να δεχθούμε το διαφορετικό. Και θα το δεις αυτό στις μικρές κοινωνίες των σχολείων, οταν οι επίδοξοι δυνατοί μικρούληδες καταπιέζουν ψυχές που έχουν μια άλλη ομορφιά, δική τους. Απολυτη η γνώμη τους να διαχωρίζει το συνηθισμένο, από το ξεχωριστό. Μα στην τελική η διαφορετικότητά του καθενός τον κάνει μοναδικό.
 Στη φύση μας έχουμε την επίκριση, την έλλειψη ανοχής.Το διαφορετικό όμως πρέπει να το επικροτούμε, γιατί αυτό αλλάζει το στάσιμο και παγιωμένο. Κι εγώ προτιμώ το ρηξικέλευτο και διακριτό από το μετριοπαθές και συνηθισμένο.

Ημερολογιακά Αποστάγματα-ηλιόλουστες μέρες

Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη.Ξύπνησα με την ανάγκη να ρουφήξω λίγη ακόμα ζωή,όπως ρουφάς επίμονα την τελευταία τζούρα του τσιγάρου τις νύχτες εκείνες που περιδιαβαίνεις τους δρόμους,αναζητώντας καταφύγιο των σκέψεων σου.

 Σήμερα ο ήλιος έλαμπε,οι ακτίνες του χαίδευαν τα κρύα μου χέρια,καθώς περπατούσα στο πάρκο κοντά στο σπίτι.Κάποιες φορές έχω ανάγκη να απλώνω τα βήματα μου στο πέτρινο μονοπάτι,ανάμεσα στα πεύκα να περνώ.Η μουσική στα αυτιά να ηχεί και να φέρνει στη μνήμη στιγμές του παρελθόντος,ανθρώπους ξεχασμένους.Είναι λες και περιδιαβαίνω στα άδυτα των αναμνήσεων και ζω ξανά στιγμές αβίωτες.Και δεν με θλίβει αυτή η αναβίωση..Αντίθετα,αισθάνομαι πως δίνω ανάσα ξανά στα νεκρά πλάσματα της ζωής μου,κάτι που περιέργως με χαροποιεί.

  Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου,άλλωστε,να μην ξεχνώ.Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που το κάνουν.Η Λήθη στο μυαλό μου φαντάζει τέρας,ανθρωποφάγο,με δόντια έτοιμα να κατασπαράξουν τον ίδιο σου τον εαυτό.Βασικά,μικρά κομμάτια του εαυτού σου,τα οποία συνθέτουν αυτό που είσαι σήμερα.Χωρίς το παρελθόν,δεν θα ήσουν αυτός που είσαι σήμερα.Μάταιη η ασφαλής,αυταπάρνηση.

 Αυτά σκεφτόμουν,καθώς βάδιζα νωχελικά και ρούφαγα το οξυγόνο με μανία.Ο εθελοντικός πνιγμός στις σκέψεις απαιτούσε περισσότερα αποθέματα οξυγόνου στο σώμα μου.Έτσι λειτουργούσαν οι βόλτες μου στο πάρκο,σαν μάσκα οξυγόνου τις ηλιόλουστες μέρες της αναπόλησης.