Hμερολογιακά Αποστάγματα~

"Ξεχνιέται αυτό που δεν αγαπήθηκε ποτέ.." ακόμα ηχούν τα λόγια της στα αυτιά μου. Έτσι μου είχε πει εκείνο το βράδυ του Γενάρη, όταν καθόμασταν αντικρυστά στο τζάκι, ζεσταίνοντας τα κάστανα στη φωτιά, συνάμα και τις καρδιές μας. Ήμασταν κάποτε ενωμένες. Γευόμασταν την ζωή ταυτόχρονα και μοιραζόμασταν τη γλύκα της αχώριστες. Και τώρα πλέον δεν μιλάμε, παρά κοιτάμε βουβές τη φωτιά να καίει τα κάστανα. Μα ο πάγος ανάμεσά μας δε λέει να  λιώσει..

 Εγώ δεν την ξέχασα ποτέ. Ακόμα θυμάμαι τις ζεστές μέρες που βαδίζαμε κάτω από τα πεύκα και μιλάγαμε για όλα εκείνα τα ασήμαντα πράγματα που τότε ήταν τόσο σημαντικά. Θυμάμαι το χαμόγελό μου δίπλα στην παρουσία της. Θυμάμαι  τα αμέτρητα δειλινά που μετρούσαμε  μαζί σ' εκείνο το εγκαταλελειμμένο οικοδόμημα κοντά στο πάρκο .Τις μέρες που μετρούσαμε μαζί. Τους μήνες που μετρούσαμε.

 Kαι αναρωτιέμαι πόσο σχετικά είναι όλα. O Χρόνος μπορεί να σε ξεγελάσει...Να περνάνε έτη και να νομίζεις πως αλλάξαμε αιώνα. H Μνήμη είναι ικανή να γεννήσει νεκρές εικόνες και να μετουσιωθεί σε Ζωή.  Oι άνθρωποι φεύγουν, ξεχνούν, αλλάζουν, αλλά το κοινό παρελθόν είναι αδύνατον να διαβρωθεί από τον Χρόνο..