Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη.Ξύπνησα με την ανάγκη να ρουφήξω λίγη ακόμα ζωή,όπως ρουφάς επίμονα την τελευταία τζούρα του τσιγάρου τις νύχτες εκείνες που περιδιαβαίνεις τους δρόμους,αναζητώντας καταφύγιο των σκέψεων σου.
Σήμερα ο ήλιος έλαμπε,οι ακτίνες του χαίδευαν τα κρύα μου χέρια,καθώς περπατούσα στο πάρκο κοντά στο σπίτι.Κάποιες φορές έχω ανάγκη να απλώνω τα βήματα μου στο πέτρινο μονοπάτι,ανάμεσα στα πεύκα να περνώ.Η μουσική στα αυτιά να ηχεί και να φέρνει στη μνήμη στιγμές του παρελθόντος,ανθρώπους ξεχασμένους.Είναι λες και περιδιαβαίνω στα άδυτα των αναμνήσεων και ζω ξανά στιγμές αβίωτες.Και δεν με θλίβει αυτή η αναβίωση..Αντίθετα,αισθάνομαι πως δίνω ανάσα ξανά στα νεκρά πλάσματα της ζωής μου,κάτι που περιέργως με χαροποιεί.
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου,άλλωστε,να μην ξεχνώ.Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που το κάνουν.Η Λήθη στο μυαλό μου φαντάζει τέρας,ανθρωποφάγο,με δόντια έτοιμα να κατασπαράξουν τον ίδιο σου τον εαυτό.Βασικά,μικρά κομμάτια του εαυτού σου,τα οποία συνθέτουν αυτό που είσαι σήμερα.Χωρίς το παρελθόν,δεν θα ήσουν αυτός που είσαι σήμερα.Μάταιη η ασφαλής,αυταπάρνηση.
Αυτά σκεφτόμουν,καθώς βάδιζα νωχελικά και ρούφαγα το οξυγόνο με μανία.Ο εθελοντικός πνιγμός στις σκέψεις απαιτούσε περισσότερα αποθέματα οξυγόνου στο σώμα μου.Έτσι λειτουργούσαν οι βόλτες μου στο πάρκο,σαν μάσκα οξυγόνου τις ηλιόλουστες μέρες της αναπόλησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου