"-Θαρώ..Θαρώ πως κυνηγάτε χίμαιρες...,λέει ο νέος χαμηλώνοντας τα μάτια.Τούτες οι βέργες και τα τριαντάφυλλα...
Τ'άλλα τ'αγαθά μάτια τον κοιτάζουν,τώρα,καταπρόσωπο.
-Όχι αυτό,όχι μόνο αυτό παιδί μου,είπε ήρεμα.Δεν είναι μόνο για τις βέργες και τα τριαντάφυλλα..
Κι έπειτα σε λίγο:
-Για τη γαλήνη,είπε σιγά.
Εκεί είναι ο σκοπός.Ο τελευταίος.Γι'αυτό τυραννεί το σώμα του.
-Όμως,πιστεύω,μουρμούρισε πάλι σε λόγο.Κι αν είναι αυτό η χίμαιρα...
Η γαλήνη!Μες στην ησυχία και μες στην ταραχή,στο νερό που ηρεμεί ενώ γίνεται σύννεφο,στα σύννεφα που χτυπιούνται την ώρα της θύελλας γυρεύοντας να ρίξουν το νερό και να ησυχάσουν,στα πάθη των ανθρώπων που παλεύουν και αγωνίζουνται,στους ανθρώπους που πάσχουν γιατί δεν τους προορίστηκε ν ακάμουν τίποτα,στα κορμιά που μάχουνται για τον έρωτα,στ'άστρα που κατρακυλούν τη νύχτα και πέφτουν,στη γη που γυρίζει,στα όνειρα και στα έργα,σ'όλα η αναζήτηση της ισορροπίας που χάθηκε,η αδιάκοπη ανασύνθεση
-Και τυραννώ το σώμα μου και πιστεύω...,είπε πάλι ο Δημήτρης Βένης."
Από το βιβλίο του Ηλία Βενέζη Γαλήνη.Ένα βιβλίο ιδιαίτερα ελκυστικό και στον τρόπο γραφής,αλλά ιδιαίτερα στη ροή της αφήγησης.Κεντρική ιδέα η δύναμη του ανθρώπου πάντα να ελπίζει,πάντα να κάνει όνειρα,ακόμη και αν η μοίρα του έχει στερήσει την πίστη στο όνειρο,όπως στους διωγμένους πρόσφυγες της Μ.Ασίας που πρωταγωνιστούν στο βιβλίο.Δίχως το όνειρο ο χαρακτήρας Δημήτρης Βένης αισθάνεται πως δε θα βρει ποτέ τη γαλήνη,τον ποθητό σκοπό για τη τελμάτωση του ανθρώπου.
Ωστόσο,στο τέλος του έργου διακρίνεται μια έντονη ειρωνεία και έντονη αντίθεση.Όσοι χαρακτήρες πίστεψαν σε ονείρατα και δεν δίστασαν να διεκδικήσουν την ελπίδα στην ουτοπία τους,έφτασαν τόσο κοντά σε αυτή ,μα η μοίρα τους επεφύλασσε τραγική κατάληξη.Το τέλος τους τραγικό,όπως τραγικών ηρώων,εκεί όπου η άγνοια εντείνει την τραγικότητα.Έτσι συμβαίνει με την Άννα,και τον Δημήτρη Βένη,καθώς και με τον χαρακτήρα της Ελένης.
Μάλιστα,όσοι κυριολεκτικά ονειρεύτηκαν,το όνειρο τους έκλεισε,τους αιχμαλώτησε μέσα τους.Το όνειρο ήταν ο προάγγελος του τέλους τους.
Το βιβλίο με κέρδισε από την αρχή,αφήνοντας μια πικρή γεύση μελαγχολίας στο τέλος του.Ίσως η πίστη στη χίμαιρα,η ονειροπόληση και η ελπίδα να καθιστά τον άνθρωπο εύκολο θύμα της Μοίρας..Ή καλύτερα θύμα στη δίνη της πραγματικότητας,του σκληρού και άτεγκτου τιμωρού του ανέλπιστου.Η σκληρή πραγματικότητα σκοτώνει τελικά το όνειρο.
Τ'άλλα τ'αγαθά μάτια τον κοιτάζουν,τώρα,καταπρόσωπο.
-Όχι αυτό,όχι μόνο αυτό παιδί μου,είπε ήρεμα.Δεν είναι μόνο για τις βέργες και τα τριαντάφυλλα..
Κι έπειτα σε λίγο:
-Για τη γαλήνη,είπε σιγά.
Εκεί είναι ο σκοπός.Ο τελευταίος.Γι'αυτό τυραννεί το σώμα του.
-Όμως,πιστεύω,μουρμούρισε πάλι σε λόγο.Κι αν είναι αυτό η χίμαιρα...
Η γαλήνη!Μες στην ησυχία και μες στην ταραχή,στο νερό που ηρεμεί ενώ γίνεται σύννεφο,στα σύννεφα που χτυπιούνται την ώρα της θύελλας γυρεύοντας να ρίξουν το νερό και να ησυχάσουν,στα πάθη των ανθρώπων που παλεύουν και αγωνίζουνται,στους ανθρώπους που πάσχουν γιατί δεν τους προορίστηκε ν ακάμουν τίποτα,στα κορμιά που μάχουνται για τον έρωτα,στ'άστρα που κατρακυλούν τη νύχτα και πέφτουν,στη γη που γυρίζει,στα όνειρα και στα έργα,σ'όλα η αναζήτηση της ισορροπίας που χάθηκε,η αδιάκοπη ανασύνθεση
-Και τυραννώ το σώμα μου και πιστεύω...,είπε πάλι ο Δημήτρης Βένης."
Από το βιβλίο του Ηλία Βενέζη Γαλήνη.Ένα βιβλίο ιδιαίτερα ελκυστικό και στον τρόπο γραφής,αλλά ιδιαίτερα στη ροή της αφήγησης.Κεντρική ιδέα η δύναμη του ανθρώπου πάντα να ελπίζει,πάντα να κάνει όνειρα,ακόμη και αν η μοίρα του έχει στερήσει την πίστη στο όνειρο,όπως στους διωγμένους πρόσφυγες της Μ.Ασίας που πρωταγωνιστούν στο βιβλίο.Δίχως το όνειρο ο χαρακτήρας Δημήτρης Βένης αισθάνεται πως δε θα βρει ποτέ τη γαλήνη,τον ποθητό σκοπό για τη τελμάτωση του ανθρώπου.
Ωστόσο,στο τέλος του έργου διακρίνεται μια έντονη ειρωνεία και έντονη αντίθεση.Όσοι χαρακτήρες πίστεψαν σε ονείρατα και δεν δίστασαν να διεκδικήσουν την ελπίδα στην ουτοπία τους,έφτασαν τόσο κοντά σε αυτή ,μα η μοίρα τους επεφύλασσε τραγική κατάληξη.Το τέλος τους τραγικό,όπως τραγικών ηρώων,εκεί όπου η άγνοια εντείνει την τραγικότητα.Έτσι συμβαίνει με την Άννα,και τον Δημήτρη Βένη,καθώς και με τον χαρακτήρα της Ελένης.
Μάλιστα,όσοι κυριολεκτικά ονειρεύτηκαν,το όνειρο τους έκλεισε,τους αιχμαλώτησε μέσα τους.Το όνειρο ήταν ο προάγγελος του τέλους τους.
Το βιβλίο με κέρδισε από την αρχή,αφήνοντας μια πικρή γεύση μελαγχολίας στο τέλος του.Ίσως η πίστη στη χίμαιρα,η ονειροπόληση και η ελπίδα να καθιστά τον άνθρωπο εύκολο θύμα της Μοίρας..Ή καλύτερα θύμα στη δίνη της πραγματικότητας,του σκληρού και άτεγκτου τιμωρού του ανέλπιστου.Η σκληρή πραγματικότητα σκοτώνει τελικά το όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου