Εμείς

Δεν μπορώ να κοιτάζω τους τοίχους του δωματίου.

Άπρακτη.

Εκεί έξω οι άνθρωποι πεθαίνουν

Εκεί έξω οι άνθρωποι χάνονται κι

Εδώ η ίδια μελαγχολία της απραξίας με πνίγει.

Κλαίει η ψυχή στη σκέψη

της  πραγματικότητας.

Και είναι λάθος να προσπαθήσω να ξεχάσω,

Η αδιαφορία είναι συνενοχή.

Συνενοχή στην απολίτιστη κουλτούρα του κέρδους,

του απαγχονισμού του ανθρώπου μέσα μας.

Και έχουν τη δύναμη όλοι τους να

σε κάνουν να νιώθεις ανίκανος να σπάσεις

τη βιτρίνα της δύναμής  τους.

Αν εσύ και εγώ

Εγώ και εσύ 

σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά,

είμαστε περισσότεροι.

Αν στ’ αλήθεια ξεχάσουμε το συμφέρον

Αν στ’ αλήθεια αγωνιστούμε για τον άνθρωπο.

Ξέχασε τις ιδέες εκείνες

που διαγγέλουν την ισότητα και καταλήγουν

στην απολυταρχία.

Είναι ουτοπικό να ονειρεύομαι 

κόσμο ανθρώπινα φτιαγμένο, 

Και όχι εκείνο της κυριαρχίας 
του δυνατού στον αδύνατο;

 Προορισμός είναι το όνειρο.

Άλλωστε, τον παράδεισο εμείς τον φτιάχνουμε.

Εγώ και εσύ

Εσύ και εγώ.

~

Τις τελευταίες μέρες το μυαλό στροβιλίζει γύρω από αυτές τις σκέψεις.Κάπου πνίγονται μέσα στο νου και η ανάγκη να αποτυπωθούν,έστω και σε λίγες γραμμές επείγει. Αυθόρμητα.Αναγκαία.