Ο ΠΟΘΟΣ
Ό,τι επιθυμήσαμε με τόση λαχτάρα,
δεν ήταν παρά λίγες σταγόνες
άγονης βροχής.
Σανίδες σωτηρίας,
ερείσματα ανίκανα
να στηρίξουν το βαθύ κενό.
Άλλωστε ,το ξέραμε καλά,
Καλλιεργώντας τριαντάφυλλα
ποτισμένα των δακρύων τον πόθο
δεν ανθίζει ποτέ ο κήπος της Ζωής.
Ποτέ δε πάψαμε να
επιθυμούμε τον απαγορευμένο καρπό,
Εγώ κι Εσύ, Εύα κι Αδάμ,
αχάριστες κι αδύναμες υπάρξεις
Την καθρεφτιζόμενη αλήθεια σπάσαμε
απ’ τον πόθο να
αγαπήσουμε μια χίμαιρα.
Απ’ τον αβυσσαλέο πόθο
Να κοιμηθούμε, αθύρματα εμείς,
υπό το ηδύ νανούρισμα
Σειρήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου