Νοσταλγία

Παρανοϊκή σιωπή

Ένα καμένο απομεσήμερο

Στη μέση του δρόμου

Χείμαρρος

τα λόγια χαμένων

προσώπων,

άγνωστοι οδοιπόροι στης Ζωής

το ανηφόρι.

Παράξενη αλμύρα

 ποτίζει

τα στεγνά χείλη. 

Έντρομη ματιά στο βλέμμα,

καιρό τα μάτια  

με υγρά κοσμήματα να στολίσουν

τον άφραστο φόβο σιωπής.

Υπέρμαχος λιποτάκτης

της στιγμής,

στο βαθύ ξέσπασμα

-τα σπλάχνα κλυδωνίζει-

μόνιμος πολεμιστής

                                Κλαυθμός σιωπηλός

Ένα αργοπορημένο δειλινό

Επάνω στη στροφή

Στης Νοσταλγίας το πλευρό σαν ακουμπάς,

Τα τείχη της απολιόρκητης καρδιάς

Αργοπεθαίνουν.

~

                                                                   


                                                                              ~