Η Δύναμις

Γι'αυτό που λυπαμαι πιο πολύ 

είναι οι στιγμές εκείνες που 

δεν άνοιξα το στόμα μου

να τους φωνάξω,

να αρθώσω έστω λέξεις

άναρθες

ασύνδετες

διάσκορπες

σαν τα συναισθήματά μου.

Λίγη δύναμη μου έλειπε 

και όλα όσα έπαιρναν φωτιά μέσα μου

θα εκρήγνυντο.

Έτσι θα επερχόταν η απόλυτη ηρεμία

και θα έδιωχνα μια και καλή 

εκείνο το ατέρμονο συναίσθημα 

της ενοχής για όσα δεν λέχθηκαν την κατάλληλη στιγμη.

Δεν ξέρω τι ήταν εκείνο που εμπόδιζε 

την σκέψη να ντυθεί με τα 

αντίστοιχα ρήματα.

Ευθύνη φέρει η φωνή της ψυχής,που συνήθιζε 

να συλλαβίζει μόνο μια λέξη:

''ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ''.

Παγιδευμένη στη δίνη της δειλίας

ένιωθα ελεύθερη με το όνειρο της ελπίδας 

πως το ηφαίστειο μέσα μου δεν θα σβήσει

μα θα τους γεμίσει με το κόκκινο χρώμα της ψυχής μου.

Γι'αυτό που λυπάμαι πιο πολύ 

είναι για την δύναμη που έκρυβα πάντα μέσα μου.