μια νυχτα..

Αποσπασμα απο το διηγημα Μια νυχτα του Αντωνη Σαμαρακη

[...]Oλοι ελεγαν πως αγαπουσε την μοναξια..Αυτο που του συνεβαινε δεν ητανε πως αγαπουσε την μοναξια.Ισα,ισα μισουσε τη μοναξια!Ηθελε να ειναι κοντα σοτυς ανθρωπους διπλα τους,να σκυψει πανω στην αγωνια τους να κανει το χρεος του στους βασανισμενους ανθρωπους του καιρου του.Μα ητανε κατι που τον εμποδιζε.

Ειχε σκεφτει πανω στη ζωη.Γυρευε να δει την αληθεια.Το αληθινο προσωπο της ζωης.Και ειδε!Μα τοτε ανακαλυψε πως ειχε μεινει μονος.Ειχε μπει στην περιοχη μιας εσωτερικης μοναξιας.Ηθελε να βγει απο την μοναξια του,τη μισουσε.Δεν εχουμε το δικαιωμα,σκεφτοτανε,να μενουμε μονοι στον καιρο που ζουμε.Οι ανθρωποι μας

περιμενουν,μας αναζητανε!Και να δεν μπορουμε να τους κανουμε ευτυχισμενους,μπορουμε ωστοσο να τους ανοιξουμε την καρδια μας και να τους πουμε πως αυτη η ζωη δεν μας αφηνει να ησυχασουμε,πως ειμαστε κοντα τους,διπλα τους,μετοχοι και εμεις στην κοινη αγωνια..

[...]Προχωρουσε μονος του εκεινη την νυχτα και σκεφτοτανε ποσο πολυ ηθελε να ανοιξει την καρδια του!Αν μπορουσε να προσευχηθει,αν πιστευε σε κατι περα απο τα ανθρωπινα,θα ζητουσε αυτο μοναχα,να μπορεσει να ανοιξει την καρδια του.Ενα κυμα ειχε στο στηθος του.Τον πιεζε.Ζητουσε διεξοδο.

Καθως προχωρουσε,ειδε στην γωνια μα σκια.Σταματησε επιτοπου.Ηταν εκει ενας ανθρωπος,ακινητος και τον κοιταζε.Πηγε κοντα στον αγνωστο που ητανε ολομοναχος σαν και αυτον.Τον ενιωσε κοντα του,πολυ κοντα του,το κυμα στο στηθος του πιεζε,πιεζε,κατι εσπασε μεσα του,τελος λτρωθηκε και ανοιξε την καρδια του σε αυτον τον αγνωστο,που ποιος ξερει ποια παιδικα χερια τον ειχανε στησει εκει,ανοιξε την καρδια του σε αυτον τον χιονανθρωπο.