Σήμερα

 Χάλασαν οι καιροί. Ήταν γραφτό

να γεννηθώ για να τους φτιάξω. 

                                       Ο. Σαίξπηρ-  Άμλετ 

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να ‘ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

                                  Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ -Ποιητικό Υστερόγραφο

Μάριος Χάκκας- V

    V

Κι αν πεθάνουν τα ψάρια

 επιζούν τα αμφίβια

 ίσως ίσως κι οι θαλάσσιες χελώνες

 κι αν χαθούν οι αντιλόπες 

σώζονται οι χαμαιλέοντες.

 Καμιά στενοχώρια για τη ζωή. 

Τι σημασία έχει πώς θα υπάρξεις;

Μάριος Χάκκας, Όμορφο Καλοκαίρι, Κέδρος, Άπαντα

Μάριος Χάκκας- Ρίμες

 Ρίμες

Έφυγαν οι φίλοι

φύλλα που σκορπίσαν

έφυγαν οι φίλοι

πύλη που την κλείσαν

χείλη που σιωπήσαν

δύσαν μες στο στέρνο

οι στερνοί μου φίλοι

μύλοι που γυρίσαν

ήσαν και μ’αφήσαν.

Φύλλο μαραμένο

Μένω με ραμμένο

στόμα στη σιωπή

στην οπή π’ ανοίξαν

νύξαν με νυστέρι

κι άφησαν εμένα

μ’ένα αστέρι

χαίνουσα πληγή.

Μάριος Χάκκας, Όμορφο Καλοκαίρι, Κέδρος, Άπαντα

όταν σε ξαναείδα

Ένα αγόρι,

είχε την πλάτη σου. 

Το πρόσεξα από μακριά. 

Βιάστηκα, να το προλάβω, να δω

ήσουν εσύ; 

Πλησίασα.

Παρατηρούσα

την πλάτη με τη γκρίζα μπλούζα. 

Κι ενώ την κοιτούσα, 

το κεφάλι του γύρισε. 

Ήσουν εσύ. 

Δεν ξέρω τι μ' έπιασε

και δεν ήθελα να με δεις. 

Απλά να φύγω ήθελα,

τα βλέμματά μας 

να μη συναντηθούν, 

να μη θυμηθούν 

παρά να αποφύγουν. 

Κι έτσι ίσως να είδες 

ένα κορίτσι 

που είχε την πλάτη μου. 

...

 Σε μια πέτρα κάθομαι πάνω

 και παρατηρώ 

το πράσινο γρασίδι.

Μια πέτρα 

στο λαιμό .

                   Σκέφτομαι τα λόγια της εκείνο το βράδυ

"Να γίνεις σκληρή."

Μια πέτρα

 παρατηρώ .

Tην αδιαμφισβήτητη αντοχή της στην πτώση 

δοκιμάζω.

Μια πέτρα 

στην καρδιά       να φυτέψω 

                              λένε, 

είναι πιο εύκολο 

 να ζεις με αυτή. 

Ο γλάρος

 Δεν ήθελε να πετάξει. Είχε ένα φτερό του σπάσει πριν ένα μήνα. Τώρα είχε γιατρευτεί, μα το αισθανόταν αδύναμο. "Πρέπει να πετάξω, πρέπει να φύγω από εδώ." σκεφτόταν. Ένα μήνα τώρα, κούρνιαζε στην ίδια φωλιά που είχε φτιάξει ανάμεσα στα βράχια της ακτής. Τρεφόταν με λίγα ψάρια που έπιανε λίγες φορές στα χαμηλά του βράχου. Πεινούσε. 

Όμως, φοβόταν να ξανοιχτεί στον ουρανό. Και όμως έπρεπε. 

Μια απόφαση ήταν σκεφτόταν. "Θα πάρω φόρα. Αν πέσω θα πεθάνω. Αλλά νηστικός, επίσης δε θ΄ αντέξω για πολύ." Όταν ήρθε η στιγμή της ανύψωσης, πήρε μια βαθιά ανάσα. Έκλεισε τα μάτια. Πήρε φόρα. Άνοιξε τα δυο κάτασπρα φτερά του, ένιωσε τον αέρα να τον διαπερνά σε κάθε σημείο του κορμιού του. Το ένα του φτερό δεν είχε δύναμη, αλλά στεκόταν σταθερό. Σε χαμηλό ύψωμα άρπαξε ένα ψάρι από το νερό. 

"Τα κατάφερα!".  

Ζητείται ελπίς.

Με πονάει κάτι .

                             Κάτι έχω χάσει. 

Δεν ξέρω τι. 

Πιάνω το σώμα μου. 

Ψάχνω να βρω 

τι φταίει .

Ψηλαφίζω το κορμί, 

κάθε του πτυχή. 

Ένα κενό στο στήθος 

       βαθύ

        πολύ.

Άδειασε από ελπίδα. 

Την έκλεψαν 

εκείνοι. 

Τώρα με τι μάτια τον κόσμο θα κοιτώ;

Πώς στα μάτια των άλλων

σύννεφα θα αντικρίζω;

και στο άγγιγμά τους

πώς φτερά θα βγάζω ;

ο φόβος

και τι δεν θα 'δινα 

να σ' είχα εμπρός μου 

                                         να χορτάσει η ματιά 

                                               την όψη σου

είναι που φοβάμαι

μην         ξεχάσω...

                                             

 Δεν ξέρω αν είσαι καλά..

Σε είδα περαστικό 

από μακριά

σαν χαμένος περπατούσες. 

Ήσουν τόσο κοντά κι εγώ με τόσα ερωτηματικά.

να σε ακολουθήσω;

              να σε σταματήσω ;

                              να σου μιλήσω;

Σώπασα. 

Στάθηκα 

στη μέση του δρόμου και

 σε  κοιτούσα από μακριά 

να χάνεσαι.

Δύο λέξεις να σου πω 

θα 'θελα...

"Να προσέχεις"