Η εικόνα της αλήθειας

Ο,τιδήποτε είναι διαφορετικό έχουμε την τάση να το κρίνουμε, να το υποβιβάζουμε, να το ακυρώνουμε. Γιατί έχουμε την τάση όλα να τα ομογενοποιούμε, επειδή φοβόμαστε να δεχθούμε το διαφορετικό. Και θα το δεις αυτό στις μικρές κοινωνίες των σχολείων, οταν οι επίδοξοι δυνατοί μικρούληδες καταπιέζουν ψυχές που έχουν μια άλλη ομορφιά, δική τους. Απολυτη η γνώμη τους να διαχωρίζει το συνηθισμένο, από το ξεχωριστό. Μα στην τελική η διαφορετικότητά του καθενός τον κάνει μοναδικό.
 Στη φύση μας έχουμε την επίκριση, την έλλειψη ανοχής.Το διαφορετικό όμως πρέπει να το επικροτούμε, γιατί αυτό αλλάζει το στάσιμο και παγιωμένο. Κι εγώ προτιμώ το ρηξικέλευτο και διακριτό από το μετριοπαθές και συνηθισμένο.

Ημερολογιακά Αποστάγματα-ηλιόλουστες μέρες

Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη.Ξύπνησα με την ανάγκη να ρουφήξω λίγη ακόμα ζωή,όπως ρουφάς επίμονα την τελευταία τζούρα του τσιγάρου τις νύχτες εκείνες που περιδιαβαίνεις τους δρόμους,αναζητώντας καταφύγιο των σκέψεων σου.

 Σήμερα ο ήλιος έλαμπε,οι ακτίνες του χαίδευαν τα κρύα μου χέρια,καθώς περπατούσα στο πάρκο κοντά στο σπίτι.Κάποιες φορές έχω ανάγκη να απλώνω τα βήματα μου στο πέτρινο μονοπάτι,ανάμεσα στα πεύκα να περνώ.Η μουσική στα αυτιά να ηχεί και να φέρνει στη μνήμη στιγμές του παρελθόντος,ανθρώπους ξεχασμένους.Είναι λες και περιδιαβαίνω στα άδυτα των αναμνήσεων και ζω ξανά στιγμές αβίωτες.Και δεν με θλίβει αυτή η αναβίωση..Αντίθετα,αισθάνομαι πως δίνω ανάσα ξανά στα νεκρά πλάσματα της ζωής μου,κάτι που περιέργως με χαροποιεί.

  Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου,άλλωστε,να μην ξεχνώ.Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που το κάνουν.Η Λήθη στο μυαλό μου φαντάζει τέρας,ανθρωποφάγο,με δόντια έτοιμα να κατασπαράξουν τον ίδιο σου τον εαυτό.Βασικά,μικρά κομμάτια του εαυτού σου,τα οποία συνθέτουν αυτό που είσαι σήμερα.Χωρίς το παρελθόν,δεν θα ήσουν αυτός που είσαι σήμερα.Μάταιη η ασφαλής,αυταπάρνηση.

 Αυτά σκεφτόμουν,καθώς βάδιζα νωχελικά και ρούφαγα το οξυγόνο με μανία.Ο εθελοντικός πνιγμός στις σκέψεις απαιτούσε περισσότερα αποθέματα οξυγόνου στο σώμα μου.Έτσι λειτουργούσαν οι βόλτες μου στο πάρκο,σαν μάσκα οξυγόνου τις ηλιόλουστες μέρες της αναπόλησης.

Ημερολογιακά αποστάγματα-Εναέριες Πτήσεις

  Κάποιες φορές τείνω να κοιτάζω τον ουρανό επίμονα.Είναι λες και με ελκύει σα μαγνήτης η όψη του.Παρατηρώ τα σύννεφα,μαλακοί εναέριοι ταξιδιώτες,παλεύουν με τον ήλιο και τις ακτίνες του.Λεπτές,πορτοκαλί φωτεινές αποχρώσεις εισχωρούν σε οπτασίες και μορφές που το μυαλό πολλές φορές πλάθει.Και γεμίζουν χρώματα τα λευκά εκείνα ενουράνια σχήματα.

  Σήμερα ξεχώρισα στον ουρανό ένα σύννεφο που θύμιζε πουλί.Περιστέρι συγκεκριμένα.Ξέρω οτι εσύ θα έβλεπες κάτι διαφορετικό.Οι μορφές που πλάθουμε ακτινοβολούνε τις σκέψεις μας.Και ξέρω οτι η σκέψη σου διαφέρει απο τη δική μου.Ξέρω οτι η οπτική γωνία των πραγμάτων είναι μοναδική για τον καθένα.Eγώ είχα ανάγκη να δώσω ελευθερία στη σκέψη μου.Είχα την επιθυμία να νιώσω για λίγο πως συνταξιδιώτης μου είναι ένα ελεύθερο πλάσμα,ικανό να πετάξει και να χαθεί στον ουρανό.Η γη,ξέρεις,η βαρύτητα μάλλον καλύτερα,επιθυμεί να σε κρατά χαμηλά στο έδαφος.Μα το κεφάλι μου δε λέει να σταματήσει να αντικρίζει τον ουρανό,να παρατηρεί,να σκέφτεται,να φαντάζεται...Ακόμη κι αν τα χέρια μου είναι ανίκανα να γίνουν φτερά,ακόμη και αν το έδαφος κρατά τα πόδια μου δεσμώτες του,η σκέψη είναι ικανή για πτήσεις,δε γνωρίζει από νόμους της φυσικής,δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ.Άλλωστε,δεν είχε ποτέ υψοφοβία.

Memento

M'ένα πλατύ χαμόγελο

πρέπει ν'αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Κλείνοντας τα μάτια 

τον νου οδηγώντας

σε στιγμές αλησμόνητες

 Ξέρεις,σε εκείνες

που στιγμάτισαν την ψυχή

κι υποσχέθηκες 

τη μνήμη να κάνεις φυλακή. 

Η λησμονιά εξορισμένος τυχοδιώκτης

κι εγώ ονειροπόλος διαβάτης ,

τρομοκρατώ τη λήθη

στη προσπάθεια να ζήσει η μνήμη.

Είναι ευτυχία να θυμάσαι.

Memento.

Godspeed You Black Emperor! - Blaise Bailey Finnegan III

There's an evil virus that's threatening mankind 
It's not state of the art, it's a serious state of the mind 
The muggers, the backstabbers, the two faced elite 
A menace to society, a social disease 
To brainwash the mind is a social disorder 
The cynics, the apathy one-upmanship order 
Watching beginnings of social decay 
Gloating and sneering at life's disarray 
Eating away at your own self esteem 
Pouncing on every word that you might be saying 
To attack someone's mind is a social disorder 
The constitution, the government, martial law order 
Superficially smiling a shake of the hand 
As soon as your back is turned treason is planned 
When every good thing's laid to rest 
By the governments hate, by the constitution and their lies 
And every time you think you're safe 
And when you go to turn away 
You know they're sharpening all their knives 
All in your mind 
All in your head 
Try to relate it 
All in your mind 
All in your head 
Try to escape it 
Without a conscience they destroy 
And that's a thing that they enjoy 
They're a sickness that's in all of our minds 
They want to sink the ship and leave 
The way they laugh at you and me 
You know it happens all the time 
But it only happens in your mind 
The rats in the cellar you know who you are... 
Or do you? 
Watching beginnings of social decay... 

Γ.Σεφέρης-Αφήγηση

Αφήγηση

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας *κανείς δεν ξέρει να πει γιατίκάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπεςσαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο5στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα. Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τουςατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκεςπου γερνούνε δύσκολααυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες10σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνεςκαι δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών. Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζειδρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γηςμηχανή μιας απέραντης οδύνης15που κατάντησε να μην έχει σημασία. Άλλοι τον άκουσαν να μιλάμοναχό καθώς περνούσεγια σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνιαγια σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες20που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνοεικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνουπρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή. Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος25μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένασαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ’ το τρένοξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή. Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτεσαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει30και σας μιλώ γι’ αυτόν γιατί δε βρίσκωτίποτε που να μην το συνηθίσατε·προσκυνώ.

"Γαλήνη"-Ηλίας Βενέζης

"-Θαρώ..Θαρώ πως κυνηγάτε χίμαιρες...,λέει ο νέος χαμηλώνοντας τα μάτια.Τούτες οι βέργες και τα τριαντάφυλλα...
 Τ'άλλα τ'αγαθά μάτια τον κοιτάζουν,τώρα,καταπρόσωπο.
-Όχι αυτό,όχι μόνο αυτό παιδί μου,είπε ήρεμα.Δεν είναι μόνο για τις βέργες και τα τριαντάφυλλα..
Κι έπειτα σε λίγο:
-Για τη γαλήνη,είπε σιγά.
Εκεί είναι ο σκοπός.Ο τελευταίος.Γι'αυτό τυραννεί το σώμα του.
-Όμως,πιστεύω,μουρμούρισε πάλι σε λόγο.Κι αν είναι αυτό η χίμαιρα...
Η γαλήνη!Μες στην ησυχία και μες στην ταραχή,στο νερό που ηρεμεί ενώ γίνεται σύννεφο,στα σύννεφα που χτυπιούνται την ώρα της θύελλας γυρεύοντας να ρίξουν το νερό και να ησυχάσουν,στα πάθη των ανθρώπων που παλεύουν και αγωνίζουνται,στους ανθρώπους που πάσχουν γιατί δεν τους προορίστηκε ν ακάμουν τίποτα,στα κορμιά που μάχουνται για τον έρωτα,στ'άστρα που κατρακυλούν τη νύχτα και πέφτουν,στη γη που γυρίζει,στα όνειρα και στα έργα,σ'όλα η αναζήτηση της ισορροπίας που χάθηκε,η αδιάκοπη ανασύνθεση
-Και τυραννώ το σώμα μου και πιστεύω...,είπε πάλι ο Δημήτρης Βένης."

  Από το βιβλίο του Ηλία Βενέζη Γαλήνη.Ένα βιβλίο ιδιαίτερα ελκυστικό και στον τρόπο γραφής,αλλά ιδιαίτερα στη ροή της αφήγησης.Κεντρική ιδέα η δύναμη του  ανθρώπου πάντα να ελπίζει,πάντα να κάνει όνειρα,ακόμη και αν η μοίρα του έχει στερήσει την πίστη στο όνειρο,όπως στους διωγμένους πρόσφυγες της Μ.Ασίας που πρωταγωνιστούν στο βιβλίο.Δίχως το όνειρο ο χαρακτήρας Δημήτρης Βένης αισθάνεται πως δε θα βρει ποτέ τη γαλήνη,τον ποθητό σκοπό για τη τελμάτωση του ανθρώπου.
  Ωστόσο,στο τέλος του έργου διακρίνεται μια έντονη ειρωνεία και έντονη αντίθεση.Όσοι χαρακτήρες πίστεψαν σε ονείρατα και δεν δίστασαν να διεκδικήσουν την ελπίδα στην ουτοπία τους,έφτασαν τόσο κοντά σε αυτή ,μα η μοίρα τους επεφύλασσε τραγική κατάληξη.Το τέλος τους τραγικό,όπως τραγικών ηρώων,εκεί όπου η άγνοια εντείνει την τραγικότητα.Έτσι συμβαίνει με την Άννα,και τον Δημήτρη Βένη,καθώς και με τον χαρακτήρα της Ελένης.
 Μάλιστα,όσοι κυριολεκτικά ονειρεύτηκαν,το όνειρο τους έκλεισε,τους αιχμαλώτησε μέσα τους.Το όνειρο ήταν ο προάγγελος του τέλους τους.
   Το βιβλίο με κέρδισε από την αρχή,αφήνοντας μια πικρή γεύση μελαγχολίας στο τέλος του.Ίσως η πίστη στη χίμαιρα,η ονειροπόληση και η ελπίδα να καθιστά τον άνθρωπο εύκολο θύμα της Μοίρας..Ή καλύτερα θύμα στη δίνη της πραγματικότητας,του σκληρού και άτεγκτου τιμωρού του ανέλπιστου.Η σκληρή πραγματικότητα σκοτώνει τελικά το όνειρο.

Κενό

https://www.youtube.com/watch?v=ZMBq_rwrOQ4


Θα έπρεπε να ήσουν εδώ

Alone With Everybody

the flesh covers the bone 

and they put a mind 

in there and 

sometimes a soul, 

and the women break 

vases against the walls 

and the men drink too 

much 

and nobody finds the 

one 

but keep 

looking 

crawling in and out 

of beds. 

flesh covers 

the bone and the 

flesh searches 

for more than 

flesh. 

there's no chance 

at all: 

we are all trapped 

by a singular 

fate. 

nobody ever finds 

the one. 

the city dumps fill 

the junkyards fill 

the madhouses fill 

the hospitals fill 

the graveyards fill 

nothing else 

fills. 

Anonymous submission. 

Charles Bukowski