Νοσταλγία

Παρανοϊκή σιωπή

Ένα καμένο απομεσήμερο

Στη μέση του δρόμου

Χείμαρρος

τα λόγια χαμένων

προσώπων,

άγνωστοι οδοιπόροι στης Ζωής

το ανηφόρι.

Παράξενη αλμύρα

 ποτίζει

τα στεγνά χείλη. 

Έντρομη ματιά στο βλέμμα,

καιρό τα μάτια  

με υγρά κοσμήματα να στολίσουν

τον άφραστο φόβο σιωπής.

Υπέρμαχος λιποτάκτης

της στιγμής,

στο βαθύ ξέσπασμα

-τα σπλάχνα κλυδωνίζει-

μόνιμος πολεμιστής

                                Κλαυθμός σιωπηλός

Ένα αργοπορημένο δειλινό

Επάνω στη στροφή

Στης Νοσταλγίας το πλευρό σαν ακουμπάς,

Τα τείχη της απολιόρκητης καρδιάς

Αργοπεθαίνουν.

~

                                                                   


                                                                              ~

Ο γλάρος Ιωνάθαν-Richard Bach

 Αποσπάσματα

''Μπορείς να πας σε όποιο τόπο και σε όποιο χρόνο θέλεις''είπε ο Γέροντας.''Εγώ πήγα σε όποιο τόπο και σ'όποιο χρόνο μπόρεσα να σκεφτώ''.Κοίταξε πέρα στη θάλασσα.''Είναι παράξενο.Οι γλάροι που περιφρονούν την τελειότητα για χάρη του ταξιδιού πηγαίνουν...πουθενά με καθυστέρηση.Όσοι εγκαταλείπουν τα ταξίδια για χάρη της τελειότητας πηγαίνουν παντού,στη στιγμή.Θυμήσου Ιωνάθαν,ο παράδεισος δεν είναι ένας τόπος ή ένας χρόνος είναι πράγματα δίχως κανένα νόημα.Ο παράδεισος είναι....''

                                                                            * * *
΄Όλο σας το σώμα,από την άκρη της μιας φτερούγας σας στην άλλη,'' τους έλεγε άλλοτε πάλι ο Ιωνάθαν ''δεν είναι παρά η ίδια σας η σκέψη ,σ'ένα σχήμα που σας είναι ορατό.Σπάστε τα δεσμά της σκέψης σας,και τότε ταυτόχρονα θα σπάσετε τα δεσμά του σώματός σας...''
                                                                             
                                                                             * * *

''Ο μόνος αληθινός νόμος είναι ο νόμος που οδηγεί στη λευτεριά''

                                                                             * * *

''Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κατορθώνεις ν'αγαπάς έναν όχλο από πουλιά που προσπάθησαν πρίν απο λίγο να σε σκοτώσουν Ιώναθαν''
''Ω!Φλέτς,δεν τ'αγαπάς αυτό!Δεν αγαπάς,φυσικά,το μίσος και την κακία.Πρέπει ν'ασκηθείς και να βλέπεις τον πραγματικό γλάρο,την καλοσύνη μέσα στον καθένα τους,και να τους βοηθήσεις να την δουν κι οι ίδιοι.Αυτό εννοώ όταν λέω αγάπη.Είναι μεγάλο κέφι,όταν βρεις το κόλπο για να το πετύχεις.''

                                                                              * * *
''Καημένε Φλέτς.Μην πιστεύεις ό,τι λεν τα μάτια σου.Δείχνουν μόνο τους περιορισμούς.Να κοιτάζεις την κατανόηση σου,ν'ανακαλύπτεις ό,τι γνωρίζεις ήδη,και θα δεις πως πρέπει να πετάς''

                                                                RICHARD BACH
                                                                             
                                                                                 ~.~


Ο γλάρος Ιωνάθαν είναι η προσωποποίηση μιας ψυχής τολμηρής,επίμονης που διψά για την Ελευθερία.Πνεύμα ανήσυχο δεν επαναπαύεται στις κοινωνικές συμβάσεις,δεν δέχεται την καθυπόταξη του ονείρου του:Να μάθει να πετά.

Περιορισμοί,προκαταλήψεις,κοινωνικές συμβάσεις επιβάλλουν τον τρόπο που πρέπει να ζούμε.Μίζερα,δίχως περιθώρια για όνειρα.Μα μια ζωή με σκέψεις δίχως φτερά ισοδυναμεί με μια ζωή μέσα απο σίδερα ιδωμένη.

Ποίο είναι το νόημα σε αυτή τη ζωή,λοιπόν?αναρωτιέται ο Ρίτσαρντ Μπάχ.Μια ζωή καθορισμένη από τους άλλους,καθοδηγούμενη στο πουθενά,σπαταλημένη σε άσκοπες ενέργεις ή το ταξίδι για την αναζήτηση της τελειότητας?

Είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από την πεπατημένη,από εκείνα που του ορίζουν οι άλλοι.Εντούτοις,αν δεν το προσπαθήσει δεν θα έχει στ'αλήθεια ζήσει.Και ο τρόπος για να το κάνει αυτό,βρίσκεται  μέσα στο μυαλό του:Ελεύθερος ο νους θα σπάσει τα δεσμά του σώματος.

Ένα πολύ όμορφο βιβλίο,με πολλές αλήθειες,γραμμένες με τρόπο άμεσο και μοναδικό.

Miriel

Η ανθρώπινη ουσία.

 Να θυσιαστείς 

στο βωμό της απληστίας σου ζητούν.

   Να απαρνηθείς τη φωνή,

που μες στα σπλάχνα σου ηχεί.

Της ψυχής σου τις αθώες σελίδες 

να σκίσεις,

άλλωστε η ιστορία θα γράψει νέες για εσένα,

ένδοξες 

βαμμένες στο αίμα εκείνων
που αδυσώπητα

 πάτησες πάνω.

Σου είπαν,

αν δεν καταβροχθίσεις πρώτος τους άλλους

θα αφανιστείς.

''Ο νόμος της ζούγκλας''

σου είπαν.

Τον άνθρωπο που έχεις μέσα σου,

-αυτή είναι η ουσία- 

 ποτέ  μην πνίξεις.

Μη χάσεις και την τελευταία σου αναπνοή,

την ανθρωπιά,

τ'οξυγόνο στις φλόγες 
της αυτοκαταστροφής τους.

~
http://www.youtube.com/watch?v=MJQyNeKkJdg

life's meaning

''I don't care what anybody tells you. ANYBODY...if they tell you that you can't do something, because you're hurt, or that you can't be good enough to do something...your mother and dad will never tell you that, but if someone else does you remember something...

ANYTHING, I don't care what it is...if you really believe that you can do it and you believe in it enough...you can do it.''

να καταλάβεις τη δύναμη που έχεις μέσα σου.

αυτό αρκεί.

Crippled Black Phoenix -Time of Ye Life / Born for Nothing / Paranoid Arm of Narcoleptic Empire.

http://www.youtube.com/watch?v=B8nH6H2qa14

carry

''And the water takes hold

Fills his lungs and crushes his body

Dust floats through sun in water''

                            Isis~Carry

                             \http://www.youtube.com/watch?v=eEiZczbskKs

Κι αν ήμουν ο άνεμος,

το νερό είναι πιο δυνατό,

στο περασμά του σε παρασέρνει.

Κι αν είχα τη δύναμη,

τα δάχτυλά σου θα χάιδευα.

Mάταιη κάθε προσπάθεια
μαζί μου να σε πάρω.

~

Θαλασσα~Kωνσταντίνος Καρυωτάκης

(http://lostoneself.deviantart.com/art/alternate-ending-333165045)

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο  θανάσιμο πάθος δε θα γαληνέψουν

Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια

στο μολυβένιον ουρανό

σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας

φεύγουνε πίσω απ’ το βουνό.

Κι είναι θερίο η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα

δίνει της —μπλάβο εκεί μακριά,

πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο—

κάποια παράξενη θωριά.

Τα κύματα τα πράσινα, τα γκρίζα και τα μπλάβα,    

  πέρα, απ’ του πέλαου τα φαρδιά,

τα φέρνει ρήγας ο βοριάς, μπατσίζουνε τα βράχια,

μπατσίζουνε την αμμουδιά.

Τις βάρκες, τις ψαρόβαρκες ο φόβος κυβερνήτης

μες στο λιμάνι τις κρατεί·

μα η σκέψη μου όλο σέρνεται στα γαλανά τα πλάτια

μ’ ένα χρυσόνειρο δετή.

Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου, σμίγει

με την ψυχούλα του νερού

και τηνε πάει ο άνεμος και τηνε πάει το κύμα

κι είναι παιχνίδι του καιρού.

                                                                    

Κι ενώ πονώ τον πόνο σου και πάω προς το βυθό 

σου 

και χάνομαι με τον αφρό,

ύστερα,στο γαλήνεμα.με την ηλιακή χαρά σου,

θάλασσα δεν θαν τη χαρώ

~

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης

του ονείρου το μειδίαμα

Κάποτε ένα όνειρο είχες μες την ψυχή.

Ήταν βαμμένη στα χρώματά του.

Στον χρόνο ξεθώριασε.

και τώρα  νιώθεις πως τ'ονειρο σου 

ήταν ένας σκισμένος χαρταετός
ανίκανος να πεταξει.
 

 Ήταν ένας κόκκος άμμου,

ενώ ήταν δικός σου ολόκληρος ο βυθός

             http://www.youtube.com/watch?v=JrOL3AdGAiA&list=RDjCdwygzaf0I

                                                                                ~

μια σκέψη.

Αναπόφευκτο  

την ψυχή 

αισθήσεις πρωτόγνωρες 

να μην αγγίξουν.

Σ'αυτόν τον κόσμο,
μου 'μάθαν,

επιβιώνει 

ο ανάλγητος,

ο ασυγκίνητος,

ο ''δυνατός''.

Σ'αυτον τον κόσμο,

συλλογιέμαι,

ζει αληθινά

εκείνος που δείχνει  

λυγισμένος,

λαβωμένος.

Γιατί 

άτρωτος δεν γεννήθηκε κανείς,

μονάχα πληγωμένος.

Κι αν δεν νιώσεις στα στήθια σου φωτιά,

το σώμα χτυπημένο 

τότε νεκρός 

σπατάλησες

τη χαμένη σου ζωή.

~

Το παράπονο

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.

Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.

Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. 

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. 

Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
 Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.

Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.

Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει. 

~Οδυσσέας Ελύτης~