life's meaning

''I don't care what anybody tells you. ANYBODY...if they tell you that you can't do something, because you're hurt, or that you can't be good enough to do something...your mother and dad will never tell you that, but if someone else does you remember something...

ANYTHING, I don't care what it is...if you really believe that you can do it and you believe in it enough...you can do it.''

να καταλάβεις τη δύναμη που έχεις μέσα σου.

αυτό αρκεί.

Crippled Black Phoenix -Time of Ye Life / Born for Nothing / Paranoid Arm of Narcoleptic Empire.

http://www.youtube.com/watch?v=B8nH6H2qa14

carry

''And the water takes hold

Fills his lungs and crushes his body

Dust floats through sun in water''

                            Isis~Carry

                             \http://www.youtube.com/watch?v=eEiZczbskKs

Κι αν ήμουν ο άνεμος,

το νερό είναι πιο δυνατό,

στο περασμά του σε παρασέρνει.

Κι αν είχα τη δύναμη,

τα δάχτυλά σου θα χάιδευα.

Mάταιη κάθε προσπάθεια
μαζί μου να σε πάρω.

~

Θαλασσα~Kωνσταντίνος Καρυωτάκης

(http://lostoneself.deviantart.com/art/alternate-ending-333165045)

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο  θανάσιμο πάθος δε θα γαληνέψουν

Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια

στο μολυβένιον ουρανό

σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας

φεύγουνε πίσω απ’ το βουνό.

Κι είναι θερίο η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα

δίνει της —μπλάβο εκεί μακριά,

πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο—

κάποια παράξενη θωριά.

Τα κύματα τα πράσινα, τα γκρίζα και τα μπλάβα,    

  πέρα, απ’ του πέλαου τα φαρδιά,

τα φέρνει ρήγας ο βοριάς, μπατσίζουνε τα βράχια,

μπατσίζουνε την αμμουδιά.

Τις βάρκες, τις ψαρόβαρκες ο φόβος κυβερνήτης

μες στο λιμάνι τις κρατεί·

μα η σκέψη μου όλο σέρνεται στα γαλανά τα πλάτια

μ’ ένα χρυσόνειρο δετή.

Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου, σμίγει

με την ψυχούλα του νερού

και τηνε πάει ο άνεμος και τηνε πάει το κύμα

κι είναι παιχνίδι του καιρού.

                                                                    

Κι ενώ πονώ τον πόνο σου και πάω προς το βυθό 

σου 

και χάνομαι με τον αφρό,

ύστερα,στο γαλήνεμα.με την ηλιακή χαρά σου,

θάλασσα δεν θαν τη χαρώ

~

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης

του ονείρου το μειδίαμα

Κάποτε ένα όνειρο είχες μες την ψυχή.

Ήταν βαμμένη στα χρώματά του.

Στον χρόνο ξεθώριασε.

και τώρα  νιώθεις πως τ'ονειρο σου 

ήταν ένας σκισμένος χαρταετός
ανίκανος να πεταξει.
 

 Ήταν ένας κόκκος άμμου,

ενώ ήταν δικός σου ολόκληρος ο βυθός

             http://www.youtube.com/watch?v=JrOL3AdGAiA&list=RDjCdwygzaf0I

                                                                                ~

μια σκέψη.

Αναπόφευκτο  

την ψυχή 

αισθήσεις πρωτόγνωρες 

να μην αγγίξουν.

Σ'αυτόν τον κόσμο,
μου 'μάθαν,

επιβιώνει 

ο ανάλγητος,

ο ασυγκίνητος,

ο ''δυνατός''.

Σ'αυτον τον κόσμο,

συλλογιέμαι,

ζει αληθινά

εκείνος που δείχνει  

λυγισμένος,

λαβωμένος.

Γιατί 

άτρωτος δεν γεννήθηκε κανείς,

μονάχα πληγωμένος.

Κι αν δεν νιώσεις στα στήθια σου φωτιά,

το σώμα χτυπημένο 

τότε νεκρός 

σπατάλησες

τη χαμένη σου ζωή.

~

Το παράπονο

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.

Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.

Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. 

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. 

Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
 Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.

Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.

Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει. 

~Οδυσσέας Ελύτης~

δειλινό.

Πως πέρασε ο χρόνος,το είδα

κλείνοντας τα μάτια

εκείνο το δειλινό,

όταν βυθιζόταν ο ήλιος

και μαζί οι ψευδαισθήσεις. 

Καθισμένη στα βράχια 

 μπροστά μου τα κύματα

λικνίζονταν ρυθμικά 

κι ο νους έτρεχε στο παρελθόν.

Πως πέρασε ο χρόνος,το ένιωσα

κλείνοντας τα μάτια

νιώθοντας ένα ρίγος

 καθώς ο αέρας ανέμιζε τα 

μπερδεμένα μαλλιά,

καθώς ανέμιζε 

τις καλά φυλαγμένες εικόνες 

μιας χαμένης εποχής.

                     

                        

                                                                                 ~

Εγκώμιο στη διαλεκτική

Τo άδικο  προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.

Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Η βία εξασφαλίζει: Όπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.

Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυρίαρχων

και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα

εγώ πρώτη ξεκινάω.

Μα κι από τους καταπιεσμένους λένε τώρα πολλοί:

Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

***

Όποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!

Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.

Όπως ακριβώς είναι, έτσι δεν μένει.

Όταν πουν ό,τι είχανε  οι κυρίαρχοι να πούνε

θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.

Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;

Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.

Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντιβεί; Εμείς πάλι.

Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!

Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!

Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;

Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο

Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

«Εγκώμιο στη διαλεκτική»

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος...

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θὰ ῾ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;
                                                                                                                      ~Mανόλης Αναγνωστάκης~