Aπόσπασμα απο το βιβλίο:''Μεγάλη Χίμαιρα''του Μ.Καραγάτση

'''Είμαι κουρασμένη,κουρασμένη,κουρασμένη.Ω θεέ μου!Πόσο κουρασμένη είμαι!Ω θεέ μου!Πώς με πονούν τα μάτια!''Έκλεισε τα μάτια,μην μπορώντας να υποφέρει το λυμφατικό φως της χειμωνιάτικης αυγής.''Δεν υπάρχει τίποτα,όλα χάθηκαν.Είμαι πάλι μόνη,μόνη,μόνη.Μόνη απέναντι στο πέλαγο,στη χαραυγή και τον άνεμο.Ω θεέ μου!Δεν μπορώ να το θυμάμαι αυτό.Δεν βαστώ να το θυμάμαι.Κάνε να λυτρωθούν τα μάτια μου από αυτό που τα παιδεύει.''

Μπόρεσε κι αναστέναξε.Τα μισάνοιχτα χείλια της έτρεμαν,τα μάτια της έμεναν κλειστά με πέισμα,μη θέλοντας ν'ανοίξουν το δρόμο στα δάκρυα που ανέβαιναν,που πλημμύριζαν.

''Όχι,όχι.Δεν θα γίνει αυτό.Δεν υπάρχει λόγος να γίνει.''

Στύλωσε το κορμί της θεληματικά,δάγκωσε τα χείλη της με λύσσα.''Όχι,όχι!''Και μεμιάς η θέληση έσπασε.Οι ώμοι κύρτωσαν,το κεφάλι έπεσε αδύναμο,προς τα μπρος,κι απ'τα κλειστά βλέφαρα τα δάκρυα κύλησαν στο κουρασμένο,στο βασανισμένο πρόσωπο.

Για μια ηχηρή σιωπή

έχασα 

τον εαυτό μου

για ένα δίχως προορισμό

ταξίδι

για μια ηχηρή σιωπή

για ένα λινό κυμάτισμα

για μια νεφέλη 

                                             

έσπασε 

η λεπτή χορδή 

μιας ξεκούρδιστης 

 κιθάρας 

που η μουσική της

μόνο μέσα στα 

δικά μου σπλάχνα

ηχούσε μελωδικά

αδυσώπητος 

κλειδούχος της καρδιάς μου

δηλητηρίασες 

το όνειρο που είχε 

πλάσει 

ο τυφλωμένος 

από αυταπάτες

νους

κι τώρα

απεγνωσμένα

αναζητώ 

νάρκωση του πόνου

στις αναμνήσεις

μα όπου κι αν 

κοιτάξω

διακρίνω 

ερείπια

χαραγμένα με το όνομά σου

έχασα εσένα

έχασα εμένα

γιατί λησμόνησα

πως στο παιχνίδι 

χαμένος είναι 

εκείνος που τολμά να παίξει 

Μικρή Πραγματεία...Τάσος Λειβαδίτης

Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα κι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου
Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα
Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου,
 μια άφθαστη ελπίδα, η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου

Δεν θα το μάθεις
Μπορεί να ήσουν ό,τι πιο όμορφο αγάπησα,μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ'τα χείλη και δεν θα 
το μάθεις

Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου
Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,αλλά μου είναι
απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...

Ξένοι.

                                  Rene Magritte-The Kiss

‎"Kαι σμίγουν και χωρίζουν οι

άνθρωποι.Kαι δεν παίρνει τίποτα

ο ένας απ' τον άλλον.Γιατί ο

έρωτας είναι ο πιο δύσκολος

δρόμος να γνωριστούν''

Τάσος Λειβαδίτης

Ξένοι

παντάξενοι

Κενοί.

Λησμονήσαμε την ειδοποιό διαφορά του ανθρώπου απο τη ζώωδη κατάσταση:την ικανότητα του να αισθάνεται.

Catch me if I fall
I'm losing hold

I can't just carry on this way
And every time 
I turn away
Lose another blind game
The idea of perfection holds me
Suddenly I see you change
Everything at once
The same
But the mountain never moves 

Lost forever in a happy crowd

No one lifts their hands

No one lifts their eyes

Justified with empty words

the cure-faith

                                                        http://www.youtube.com/watch?v=7_mi_U11cTc 

Φωνές

                                              ΦΩΝΕΣ-Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ


Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. 

lost in nothing

Ήταν νύχτα,τότε.Περπατούσα και ένιωθα οτι ανέβαινα μια μεγάλη ανηφόρα.Το βήμα μου αργό και η ανάσα μου βαριά..πιο βαριά απο  ποτέ.Κοιτούσα μπροστά,αδιαφορώντας για το τι συνέβαινε γύρω μου.Mπροστά μου  προβάλλονταν εικόνες απο το παρελθόν..Αναμνήσεις που δεν πέθαναν στο πέρας του χρόνου,αλλά ζωντανεύουν κάθε στιγμή που έχω ανάγκη να αισθάνομαι δίπλα μου τους ανθρώπους εκείνους που έφυγαν δίχως να πουν ''αντίο''.
Έτσι,παθητικός  θεατής της ζωής μου,ήμουν ανίκανη να αλλάξω το παρελθόν.Μα το χειρότερο  ήταν πως  αισθανόμουν αδύνατη να διαχειριστώ το μέλλον.

Περπατούσα(πότε άλλωστε δεν έτυχε να επιλέξω τη φυγή ως αντίβαρο στο πρόβλημά μου).Και τότε ήρθε στο μυαλό μου ο στίχος αυτός:''ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;''

Στάθηκα ακίνητη για μια στιγμή.Τα πόδια μου δεν ήθελαν να συνεχίσουν το ατελεύτητο βάδισμα.Άλλωστε όλα πλέον ήταν ξεκάθαρα στο νου.Εγώ επέλεξα τους δρόμους αυτούς τους αδιέξοδους.Μα το πρόβλημα είναι οτι δεν βρίσκω πως να γυρίσω πίσω..εκεί που ξεκίνησα..Στο σημείο εκείνο,πρίν νυχτώσει,πρίν χάσω το δρόμο μου,πριν χάσω τον εαυτό μου...

Κ. Δημουλά : Μια ψυχή,μια μοναχική διήγηση.

Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν.

Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες..

**

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει -ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.

Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ τοῦ ἀνώφελου.

Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη

νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας

σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

**

Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.

Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε

ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ

ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα

ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα

ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση

κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.

**

Κική Δημουλά

πηγή:http://xaoskeno.blogspot.gr/

09.01.2013

25η ραψωδία της Οδύσσειας (Τάσος Λειβαδίτης)

«Διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾿ Ὀδυσσεῦ,
ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιί̈ου πολέμοιο,
μή πως τοι Κρονίδης κεχολώσεται εὐρύοπα Ζεύς»
ὣς φάτ᾿ Ἀθηναίη, ὁ δ᾿ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ.
ὅρκια δ᾿ αὖ κατόπισθε μετ᾿ ἀμφοτέροισιν ἔθηκεν
Παλλὰς Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο,
Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν.
Ομήρου Οδύσσεια, ω

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
                    μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
                χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
                              τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
                  όσα δε ζήσαμε
                          αυτά μας ανήκουν…


~Tάσος Λειβαδίτης~

[(Εκείνες τις νύχτες που τα χείλη διψούν για λύτρωση
ο νους χάνεται μέσα στις εικόνες
ανθρώπων που ξέχασαν
να επιστρέψουν.
''Ό,τι ζησαμε,χάνεται''  )]