Μια απόδειξη της ύπαρξής μου

Το πρωινό της Κυριακής με βρήκε καθισμένη στο σαλόνι, με ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα πεσμένα στο χώμα φύλλα των δένδρων. Η εικόνα αναμείχθηκε με σκέψεις. Συλλογιζόμουν πως στο παρελθόν η ανάγκη για περισυλλογή ήταν συχνή μου συνήθεια... Τώρα επιλέγω να αποφεύγω οτιδήποτε ανεπιθύμητο τρυπώσει στο μυαλό. Να μην θυμάμαι, να μην λυπάμαι,  να μην ενθουσιάζομαι...Και η δικαιολογία; "Δεν έχω χρόνο για αυτά."

Και όταν ο χρόνος περισσεύει,  αναπόφευκτα εμφανίζονται οι σκέψεις. Κάθομαι μόνη στη μέση του δωματίου και μετρώ μία μία τις στιγμές. Άλλοτε τα χέρια που άγγιξαν το σώμα, μα την ψυχή δεν το κατόρθωσαν. Τα χίλια δυο φιλιά που αντάλλαξα, δίχως αντίτιμο. Αυτό ήταν παροδικό, ξεθώριασε πια...  Χίλιες δυο ματιές που αντάμωσαν μονάχα στιγμιαία. Ήταν εξ αρχής ξεγραμμένη η εκ νέου συνάντησή τους. 

Αυτά αναλογίζομαι. Καθώς αναδύονται από το άδυτο της μνήμης, σαν αγκάθια ξεπροβάλλουν στην ψυχή και τότε αρχίζω να αισθάνομαι. Όταν έχω χρόνο... Όταν πλέον παρήλθαν τόσες μέρες, νύχτες.... Τότε πάλι αισθάνομαι. Τότε, είμαι ζωντανή; 

Θοδωρής Γκόνης, Με τα φαγωμένα παπούτσια

Όταν θέλεις να φύγεις, να ταξιδέψεις, δεν κρατιέσαι, δεν κλειδώνεσαι όσο κι αν σου κρύβουν τα κλειδιά, όσο κι αν σε περιορίζουν, βρίσκεις το παλιό μακρυμούρικο λεωφορείο που έχει φάει τα παπούτσια του στη διαδρομή Τρίπολη-Άργος, ξεχασμένο σε ένα οικόπεδο να σαπίζει, χτενίζεσαι, στολίζεσαι στους σπασμένους καθρέφτες του, παίρνεις στα χέρια σου το σκουριασμένο τιμόνι, πετάς στην τσάντα ένα ζευγάρι φτερά μαζί με ένα πορτοκάλι και ανοίγεσαι στους μεγάλους δρόμους. 

Όσο και αν φωνάζουν τρέχοντας πίσω σου, δεν πρόκειται να γυρίσεις να τους ακούσεις, δεν θα σταματήσεις, έχεις ξεκινήσει χρόνια τώρα, φεύγεις, έφυγες. Πέταξε το πουλάκι, είναι αργά πια. 

Το ξέρεις, το έμαθες, πέρασμα είναι, δεν γονατίζεις, δεν την πιστεύεις τη ζωή αυτή, εσύ θέλεις να ζήσεις, να ταξιδέψεις, να ξοδέψεις, δεν αγαπάς τους ρακοσυλλέκτες που τους βρίσκουν νεκρούς πάνω σε ένα παραγεμισμένο στρώμα με χιλιάδες χαρτονομίσματα, δεν χτίζεις εκκλησίες, γιατί ο Θεός ο δικός σου είναι παντού, δεν ανάβεις κερί, καίγεσαι σαν το κερί, φωτίζεις, δεν φωτίζεσαι, δεν προσεύχεσαι κάπου, δεν κρατάς, δεν δεσμεύεις θέση διπλή δίπλα σου. Έχεις δρόμο, έχεις διαδρομή. Φεύγεις. 

Και όταν ξεχνιέσαι και αφήνεις ανοιχτά –γιατί άνθρωπος είσαι και το κάνεις– έρχονται, βρίσκουν την ευκαιρία τα πουλιά τα μαύρα, τα λευκά, οι ενοχές, οι τύψεις, οι αδυναμίες, οι παραλείψεις, οι συμπάθειες, τα αισθήματα, οι φιλοδοξίες, τα λάθη, τα πάθη, οι αγάπες και σε βάζουν στη μέση, σε σημαδεύουν με το σίδερο, σε στήνουν στα πέντε βήματα. Και εκεί, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια και χαθείς οριστικά, έρχεται, φτάνει, ξυπνάει το σώμα, το κορμί, παίρνει στα χέρια του την τύχη του, σε περνάει απέναντι και σου δείχνει επιτέλους το μέρος όπου ανήκεις πάνω σ’ αυτή τη γη. 

 

Δεν το πίστευα ούτε και εγώ

πως η καρδιά θα σκλήραινε τόσο.

Και στη θέση της χτύπος κανείς,

μονάχα έντονος  πόνος.

 

Δεν το πίστευα ούτε και εγώ

ο αδελφός να γίνει ξένος και

η αγάπη πλέον λέξη 

άγνωστη σε πρόταση ελλειπτική.

Το σημαντικό είναι ν' αγαπάς.

 Ίσως να μην παίξουμε ποτέ.

Ίσως, τα χέρια να μην ενώσουμε ποτέ. 

Μα ξέρω πως σ' αγαπώ πολύ

Ίσως, αυτό μόνο ν' αρκεί. 

Να 'σαι πλάι μου,

με τα χείλη κλειστά, 

πλάι μου,

να σ' αγαπώ σιωπηλά. 

Παιχνίδια

Σου είπα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Με κοίταξες με απορία. Δέχτηκες. Θα παίζαμε εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά. Σου χάιδευα τις παλάμες. Ξανά και ξανά. Σε κοιτούσα στα μάτια. Μα πιο πολύ στα χείλη.  Συνέχισα να αγγίζω τις παλάμες σου. Τρείς, τέσσερις φορές. Τα χείλη σου βαθύ κόκκινο. Το άγγιγμα, το έκανα χτύπημα. Και εσύ πρόλαβες να τραβήξεις τα χέρια σου. Μακριά...

Γέλασες. "Σε νίκησα!" είπες. Πανηγύριζες.

 "Έχασα.." απάντησα. 

Έχασα,  το άγγιγμα των χειλιών σου. 

Η αποκάλυψη

«Ποιος ήταν άραγε;» αναλογιζόταν. Το βλέμμα της προσηλωμένο στα κύματα της θάλασσας που απλώνονταν εμπρός της, στο νερό το οποίο ολοένα και άλλαζε μορφές μες τη ριπή του ανέμου. Ήταν Δεκαπενταύγουστος στο νησί και εκείνη μόνη κάθονταν στην αμμουδιά, αφημένη στην κάψα του μεσημεριανού ηλίου και στη δύναμη του αέρα. Επίμονα την ταλάνιζε εκείνο το ερώτημα: «Ποιος ήταν εκείνος ο άνδρας τελικά;».

Στο μυαλό της έπαιζαν εικόνες του παρελθόντος. Η φιγούρα του ξεπηδούσε από τα άδυτα της μνήμης ξανά και ξανά. Σαν ταινία πρόβαλλαν σκηνές της μεταξύ τους ζωής στα βλέφαρά της. Το νερό της θάλασσας σαν λευκό πανί κινηματογράφου πρόβαλλε όλες τις θύμησες. Με γοργούς ρυθμούς έρχονταν και έφευγαν οι εικόνες στην προσπάθειά της να απαντήσει στο ερώτημα. Ξαφνικά, έκλεισαν τα μάτια της. Δάκρυα. «Τέλος.» άκουσε τη φωνή του. Τη φωνή εκείνου του άγνωστου άνδρα. «Όλα φτάνουν στο τέλος τους. Και εγώ δεν είμαι πια ερωτευμένος..» Λίγες λέξεις πρόφερε και έγινε ένας ξένος, πεντάξενος… Δεν γνώριζε ποιος έλεγε τα σκληρά εκείνα λόγια. 

Η μορφή του κυματιζόταν στο νερό. Τον έβλεπε εμπρός της να καθρεφτίζεται στο παλλόμενο νερό και να αλλάζει μορφή ασταμάτητα. Τότε, χτύπησε με τη γροθιά της το νερό και χάθηκε η μορφή του άνδρα. Στάθηκε σαστισμένη πάνω από το νερό, αποσβολωμένη από την εξαφάνισή της. Καθώς παρατηρούσε αγωνιωδώς το αφρισμένο νερό, σταδιακά άρχισε να καθρεφτίζεται στο μπλε της θάλασσας η εικόνα της. Εμφανίστηκαν τα ξανθά μαλλιά της, το μαυρισμένο δέρμα, τα πράσινα υγρά της μάτια και στο στήθος της, στη θέση της καρδιάς της, το είδε καθαρά… 

Στην αρχή τρόμαξε με ό, τι αντίκρισε. Έκλεισε και ξανά άνοιξε τα μάτια, σε μια δοκιμή της να διαπιστώσει αν ήταν πραγματικό το εικονιζόμενο θέαμα. Πρόσεξε πάλι το στήθος της. Ήταν ακόμα εκεί! Το όνομα του άνδρα, γραμμένο με κόκκινα γράμματα. Προσπάθησε να το σβήσει με τα δάχτυλά της. Δεν μπορούσε να σβήσει το όνομά του. Ήταν πλέον σίγουρη για εκείνο. Για το ανεξίτηλο της ύπαρξής του αποτύπωμα. Στην καρδιά της.  

 Έγραψα πως αυτός ο κόσμος δεν είναι για εμένα. 

Ίσως, θα φτιάξω έναν άλλον, μέσα σε αυτόν...

Εκεί θα κλείσω όλα όσα ονειρεύομαι. 

https://www.youtube.com/watch?v=Ua900TJEoZY&list=RDMM&index=10

Οι πληγές

 Η ελπίδα 

πόσο μπορεί να μας πληγώσει;

Ki η προσδοκία 

                           ακόμη περισσότερο..

Έρχεται τις μέρες ανοιξιάτικες

να ντύσει,

ενώ ο λευκός χειμώνας έτοιμος θε να αρχίσει

να χορεύει. 

Και στις πορτοκαλιές

 ανθίζει πια

άσπρο χιόνι.

Κι εσύ τότε τα χέρια σου κοιτάς.

Κόκκινα βαμμένα χέρια

Χέρια κόκκινα βαμμένα.

Μια ανοιχτή πληγή γίνεται 

                        η προσδοκία..

Αποχαιρετισμός

Tώρα κοιτάζω τα μάτια σου. Καθάριο βλέμμα, φωτεινή ματιά, λευκή σελίδα. Έρχονται πάλι να φωτίσουν τη νύχτα εκείνη τη μοναδική. Τότε, όταν τα χέρια σου πλεξούδα είχαν σχηματίσει, μέσα τους να φυλάξουν τη στιγμή εκείνη. Έσφιγγα εγώ, έσφιγγες εσύ, τόσο δυνατά που ένιωσα πως εκείνη η στιγμή, αιώνια ανάμνηση θα γίνει. 

Mα τώρα σφίγγουμε τα χέρια μας σαν δυο καλοί φίλοι. "Χάρηκα που σε είδα" μου λες.. Αμέσως, εκείνη η ανάμνηση μετετράπη σε λευκή σελίδα ιπτάμενη στον ουρανό... Οι λέξεις του αποχωρισμού γίνονται φράγματα. Πρέπει, όμως,  να τις προφέρεις εύκολα. Nα μην φανεί το δάκρυ που ξεχειλίζει στην ψυχή..  Με τυπικούς ήχους να καλύψεις τη σιωπή. Με μια τρεμάμενη φωνή και ένα μειδίαμα υποκριτικό... 

"Αντίο".