Οι πληγές

 Η ελπίδα 

πόσο μπορεί να μας πληγώσει;

Ki η προσδοκία 

                           ακόμη περισσότερο..

Έρχεται τις μέρες ανοιξιάτικες

να ντύσει,

ενώ ο λευκός χειμώνας έτοιμος θε να αρχίσει

να χορεύει. 

Και στις πορτοκαλιές

 ανθίζει πια

άσπρο χιόνι.

Κι εσύ τότε τα χέρια σου κοιτάς.

Κόκκινα βαμμένα χέρια

Χέρια κόκκινα βαμμένα.

Μια ανοιχτή πληγή γίνεται 

                        η προσδοκία..

Αποχαιρετισμός

Tώρα κοιτάζω τα μάτια σου. Καθάριο βλέμμα, φωτεινή ματιά, λευκή σελίδα. Έρχονται πάλι να φωτίσουν τη νύχτα εκείνη τη μοναδική. Τότε, όταν τα χέρια σου πλεξούδα είχαν σχηματίσει, μέσα τους να φυλάξουν τη στιγμή εκείνη. Έσφιγγα εγώ, έσφιγγες εσύ, τόσο δυνατά που ένιωσα πως εκείνη η στιγμή, αιώνια ανάμνηση θα γίνει. 

Mα τώρα σφίγγουμε τα χέρια μας σαν δυο καλοί φίλοι. "Χάρηκα που σε είδα" μου λες.. Αμέσως, εκείνη η ανάμνηση μετετράπη σε λευκή σελίδα ιπτάμενη στον ουρανό... Οι λέξεις του αποχωρισμού γίνονται φράγματα. Πρέπει, όμως,  να τις προφέρεις εύκολα. Nα μην φανεί το δάκρυ που ξεχειλίζει στην ψυχή..  Με τυπικούς ήχους να καλύψεις τη σιωπή. Με μια τρεμάμενη φωνή και ένα μειδίαμα υποκριτικό... 

"Αντίο".

Γιώργος Ιωάννου- "Τα βήματά σου"

 Όλα μπορείς να τα σωπάσεις,

ομως ποτέ τον έρωτα•
την ώρα που ανοίγουν τ’ άστρα,
όταν αρχίζει στην καρδιά η μουσική
και κόβονται γλυκά τα γόνατα.

Τότε σε οδηγούν τα βήματά σου.

Από τη συλλογή Τα Χίλια Δέντρα (1963) του Γιώργου Ιωάννου

Ανηφόρες

 ο καιρός πώς περνά

κι ούτε μια ευκαιρία για αγάπη

συνήθισα μόνη 

στην απουσία ή μόνο 

στο περαστικό συναπάντημα του ευκαιριακού.

 

Και όλο τρέχω να ξεφύγω, 

και όλο ανεβαίνω ανηφόρες και ανηφόρες 

και μονοπάτια δύσβατα 

έναν μονόδρομο πήρα

για να φτάσω εκεί,

σε εκείνο το σύννεφο που είχα δει μικρή

μέχρι να φτάσω εκεί 

"Μαμά, κοίτα ψηλά!

Μια άσπρη καρδιά!"

 Δαπανηρή ιδέα ο βίος.

Ναυλώνεις έναν κόσμο

για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας.


Κική Δημουλά- Γιαλό γιαλό

Αδελφή μου, εγώ σε πιστεύω.

Εγώ σε πιστεύω...

Πιστεύω κάθε λέξη σου,

κάθε μελανό κύτταρο του σώματός σου 

και κάθε ράγισμα της ψυχής σου,

   σπασμένη από σπασμένες ψυχές.

Μα, στην αδυναμία σου

 εκείνοι δεν είδαν

        τη δύναμή σου. 

Αδελφή μου, 

                      εγώ σε πιστεύω. 

Αρκεί.

Χρόνης Μίσσιος.

 Επανάσταση σήμερα είναι η διατήρηση της τρυφερότητας

Χρόνης Μίσσιος. 

Memento

Mαύρος και σήμερα ο ουρανός. 

Ούτε ένα αστέρι δε φεγγοβολά.

Ψηλαφίζω με τα μάτια κάθε του πτυχή, 

μήπως και βρω 

μια λάμψη

στο μαύρο του φόντο,

  μια φωτεινή σχισμή,

την όψη των ματιών σου

μήπως και θυμηθώ. 

Κάθε βράδυ με τα μάτια ανοιχτά

θα γυρεύω  αστέρες...

 

Στον Γ.

 Στα μάτια δεν κοιταζόμαστε πια 

τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Κι όταν τα αστέρια τη νύχτα αντικρίζω

τους μιλώ γλυκά

σαν να μιλώ σ' εσένα.

Λέξεις,

τόσες λέξεις και άλλες τόσες,

λόγια τρυφερά.

Κι αν στα μάτια δε σε κοιτάξω ξανά

θα 'θελα ένα να ξέρεις ,

σ' αγάπησα αληθινά.