Γιώργος Ιωάννου- "Τα βήματά σου"

 Όλα μπορείς να τα σωπάσεις,

ομως ποτέ τον έρωτα•
την ώρα που ανοίγουν τ’ άστρα,
όταν αρχίζει στην καρδιά η μουσική
και κόβονται γλυκά τα γόνατα.

Τότε σε οδηγούν τα βήματά σου.

Από τη συλλογή Τα Χίλια Δέντρα (1963) του Γιώργου Ιωάννου

Ανηφόρες

 ο καιρός πώς περνά

κι ούτε μια ευκαιρία για αγάπη

συνήθισα μόνη 

στην απουσία ή μόνο 

στο περαστικό συναπάντημα του ευκαιριακού.

 

Και όλο τρέχω να ξεφύγω, 

και όλο ανεβαίνω ανηφόρες και ανηφόρες 

και μονοπάτια δύσβατα 

έναν μονόδρομο πήρα

για να φτάσω εκεί,

σε εκείνο το σύννεφο που είχα δει μικρή

μέχρι να φτάσω εκεί 

"Μαμά, κοίτα ψηλά!

Μια άσπρη καρδιά!"

 Δαπανηρή ιδέα ο βίος.

Ναυλώνεις έναν κόσμο

για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας.


Κική Δημουλά- Γιαλό γιαλό

Αδελφή μου, εγώ σε πιστεύω.

Εγώ σε πιστεύω...

Πιστεύω κάθε λέξη σου,

κάθε μελανό κύτταρο του σώματός σου 

και κάθε ράγισμα της ψυχής σου,

   σπασμένη από σπασμένες ψυχές.

Μα, στην αδυναμία σου

 εκείνοι δεν είδαν

        τη δύναμή σου. 

Αδελφή μου, 

                      εγώ σε πιστεύω. 

Αρκεί.

Χρόνης Μίσσιος.

 Επανάσταση σήμερα είναι η διατήρηση της τρυφερότητας

Χρόνης Μίσσιος. 

Memento

Mαύρος και σήμερα ο ουρανός. 

Ούτε ένα αστέρι δε φεγγοβολά.

Ψηλαφίζω με τα μάτια κάθε του πτυχή, 

μήπως και βρω 

μια λάμψη

στο μαύρο του φόντο,

  μια φωτεινή σχισμή,

την όψη των ματιών σου

μήπως και θυμηθώ. 

Κάθε βράδυ με τα μάτια ανοιχτά

θα γυρεύω  αστέρες...

 

Στον Γ.

 Στα μάτια δεν κοιταζόμαστε πια 

τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Κι όταν τα αστέρια τη νύχτα αντικρίζω

τους μιλώ γλυκά

σαν να μιλώ σ' εσένα.

Λέξεις,

τόσες λέξεις και άλλες τόσες,

λόγια τρυφερά.

Κι αν στα μάτια δε σε κοιτάξω ξανά

θα 'θελα ένα να ξέρεις ,

σ' αγάπησα αληθινά. 

Ένας άνθρωπος ελεύθερος

    Μάτια καστανά. Ματιά ζεστή. Σπίθες πετούσαν τα βλέφαρά του σαν τον κοίταζες. "Πάμε μια βολτιανή;" με ρώτησε. Δεν είχα καταλάβει. Ύστερα ήρθε με τη μηχανή και με περίμενε. Θα πηγαίναμε μια βόλτα. 

-"Θα τρέξω λίγο παραπάνω. Δεν φοβάσαι;" είπε.  

Mε ένα αρνητικό γνέψιμο προσποιήθηκα απουσία φόβου, ενώ έσφιγγα την κοιλιά του με τις παλάμες μου. 

-Έτοιμη;

    Η λεωφόρος το βράδυ ήταν άδεια. Ιδανική για υψηλές ταχύτητες. Τα κίτρινα φώτα στη Μεσογείων οριοθετούσαν την άσφαλτο. Μέσα σε λίγα λεπτά η μηχανή είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Με τα μάτια κλειστά ο αέρας χτυπούσε ευχάριστα το πρόσωπό μου.  O  φόβος των γρήγορων ταχυτήτων ήταν παρελθόν. Ξέχασα το παρόν. Σαν να βγήκα έξω από το σώμα και να παραδόθηκα σε  μια επίγεια απογείωση της ασφάλτου. Oι σκέψεις δεν έτρεχαν στο μυαλό, παρά μόνο ένιωθα τη στιγμή εκείνη με τις αισθήσεις δυνατές . Ο χρόνος είχε κιόλας σταματήσει. Και εγώ δεν ένιωθα η ίδια. Κάτι είχε αλλάξει εκείνα τα λίγα λεπτά.   

   Κατεβαίνοντας  απ' τη μηχανή, δεν μιλάγαμε. Τον παρατήρησα προσεκτικά. Τα μάτια του τώρα αγριεμένα, λες κι ήταν άγριο θηρίο που πάλευε με το θήραμά του για να το κατακτήσει. Έτσι ήταν. Ο άνθρωπος αυτός πάλευε με ό,τι κρατούσε δέσμια την ελευθερία του. Έσκιζε τον δρόμο πάνω σε δύο ρόδες απελευθερωμένος από κάθε φόβο, κάθε ενδοιασμό. Σε ένα δίκυκλο αναμετριόταν εκείνος με τον εαυτό του ξεπερνώντας τον.  Κάθε του βόλτα και μια ανάσα ελευθερίας. Κάθε του ανάσα, για μια στιγμή ελευθερίας. 

Μην κλαις , σου λέω. 

Ξέρω ότι πονάς. 

Για δες τις δικές μου πληγές. 

Τις έχω καλύψει καλά, 

μα να κλείσουν  δεν λένε. 

Μπορείς, αν θες, 

με τα δάκρυά σου να τις βρέξεις.

 Και ίσως τότε φυτρώσει κάτι νέο . 

Και τα δάκρυά σου τότε, 

 θα 'ναι μόνο χαράς.