Τη μέρα θέλω να ξεχάσω. Κλείνομαι μέσα στο ψέμα και προσποιουμαι άγνοια και αδιαφορία.Το βραδυ πάλι γυρνάω στο χθες , πίνω λίγο κρασί στην υγειά μας και κοιμάμαι στο ζεστό δωμάτιο.
Μα όσο κι αν θελω να ξεχάσω , ο νους δεν με αφήνει . οι σκέψεις σαν επισκέπτες έρχονται τα βράδια και χτυπούν να τους ανοίξω. Στην αρχη ήμουν αγενής και αρνήθηκα . Μα η επιμονή τους με ανάγκασε να τις κοιτάξω κατάματα .
Δύσκολο πράγμα η ανάμνηση .είτε θα σε πονά βαθιά και θα θες να την πετάξεις έξω από το παράθυρο δίχως να μπορείς, είτε θα σε γεμίζει γλυκιά νοσταλγία με ένα μειδίαμα στο πρόσωπο . Στη δική μου περίπτωση ισχύει το πρώτο .
Έρχονται απότομα στο νου εικόνες ενώ το αίμα στην καρδιά βράζει από θυμό. Η απογοήτευση με πνιγεί στο λαιμό ενώ στα μάτια προβάλουν οι πικρές στιγμές.
Τελικά αν με ρωτήσεις τι είσαι πλέον για εμένα θα σου έλεγα μια πικρή ανάμνηση , ένα καλοκαιρι που έζησα για λίγο. Το φθινόπωρο ήρθε γρήγορα και φθιναμε μαζί του.
Αν παλι με ρωτήσεις αν θέλω να σε θυμάμαι, μάλλον θελω να σε θυμάμαι σαν κάποιο ξένο που ήρθε για λίγο στη ζωή μου με σκοπό να φύγει .Έτσι θέλω να σε θυμάμαι .Γυμνό από κάθε συναίσθημα κάθε ανάμνηση κάθε αποθυμενο . Ψυχρά όπως ακριβώς έφυγες τον περασμένο Ιούνη.Τοτε όταν άφησες απότομα το χέρι μου με ένα μειδίαμα στα χείλη καθως εμπαινες στο βαγόνι του τρένου.Και όταν έκλεισαν οι πόρτες του, έκλεισε βίαια και η καρδιά σου,τόσο πολύ,που πλέον δεν σε αναγνωρίζω.
Τελικά εισαι Ενας ξένος που κάποτε νόμιζα πως ήξερα.
