Περπατάγαν νωχελικά στη μέση του δρόμου. Βήματα βαριά, ανάσες λαχανιασμένες
με πρόσωπα σκυθρωπά.Κρατιούνταν από τα χείλη ο ένας του άλλου, από τις λέξεις
που θα ψιθύριζαν τα στόματά τους. Ήταν νέοι και φοβόντουσαν τις λέξεις, όπως
τον κόσμο εκεί έξω.
Κάτι βάραινε τις αθώες ψυχές τους. Ήταν νύχτα άλλωστε, και το βράδυ οι
λέξεις βγαίνουν από το στόμα πιο άγριες. Βαρύγδουπες εξφενδονίζονται και
προσκρούουν στο αυτί, σαν δυνατά χαστούκια στο πρόσωπο. Και σε ξυπνάνε από ύπνο
βαθύ, όπως ένας τρομερός εφιάλτης.
"Δεν είμαι αρκετός" είπε. "Νιώθω ατελής και αυτό με
τρελαίνει". Το κορίτσι τον κοίταξε προσεκτικά στα μάτια. Ξεφύσηξε
διώχνοντας τον αέρα από το στήθος της μαζί και το βάρος που το πλάκωνε σθεναρά.
Σταύρωσε τα χέρια της με αμηχανία και του είπε: "Αυτό που σε τρελαίνει
είναι ότι δεν μπορείς να είσαι τέλειος''. Μα άνοιξε τα μάτια σου,
δες τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δες μπροστά σου τι έχεις. Έναν άνθρωπο. Και
οι άνθρωποι γεννήθηκαν μέσα στο λάθος. Είμαστε φτιαγμένοι ατελείς, είμαστε
γεννημένοι να σφάλουμε και να υστερούμε,πώς γίνεται να μην το βλέπεις;''
‘'Για εσένα θα ήθελα να είμαι
τέλειος'' ψέλισε ο άνδρας και κατηύθυνε το βλέμμα στον ουρανό. ''Κάνεις
λάθος.Κοίταξε τα άστρα..Να βλέπεις εκεί, αυτό το άστρο; Αυτός είναι ο Ωρίωνας. Κοίταξε
πόσο όμορφο είναι..Το φως του γεμίζει το μαύρο του ουρανού. Αν δεν υπήρχε ο
Ωρίωνας, ο ουρανός δεν θα ήταν πλήρης, κάτι μοναδικό θα έλειπε από το φόντο
του, ένα ολόκληρο αστέρι. Και το σφάλμα του Ωρίωνα τον έκανε
αστερισμό. Ο μύθος λέει πως η Γη τον τιμώρησε, γιατί κόμπαζε πως κανένα ζώο δεν
ξέφευγε από τα βέλη του.''
Στο πρόσωπο του άνδρα χαράχτηκε ένα
μειδίαμα λέγοντας: ΄’Και τί θες να μου πεις με αυτό;»
''Τα λάθη μπορούν να φωτίσουν ουρανούς''
απάντησε η κοπέλα.
Το βράδυ δεν ακούστηκαν άλλες λέξεις ανάμεσά τους .Σιωπή. Τα λόγια ήταν πλέον
περιττά και ανούσια. Αρκούνταν να ακούν τους ήχους του ανέμου να χαιδεύει τα
φύλλα , τους γρύλλους να τραγουδούν αδιάκοπα και παράλληλα να
βλέπουν τα αστέρια και να σκέφτονται την ατελείωτη τελειότητα του ουρανού.
