Εμείς

Δεν μπορώ να κοιτάζω τους τοίχους του δωματίου.

Άπρακτη.

Εκεί έξω οι άνθρωποι πεθαίνουν

Εκεί έξω οι άνθρωποι χάνονται κι

Εδώ η ίδια μελαγχολία της απραξίας με πνίγει.

Κλαίει η ψυχή στη σκέψη

της  πραγματικότητας.

Και είναι λάθος να προσπαθήσω να ξεχάσω,

Η αδιαφορία είναι συνενοχή.

Συνενοχή στην απολίτιστη κουλτούρα του κέρδους,

του απαγχονισμού του ανθρώπου μέσα μας.

Και έχουν τη δύναμη όλοι τους να

σε κάνουν να νιώθεις ανίκανος να σπάσεις

τη βιτρίνα της δύναμής  τους.

Αν εσύ και εγώ

Εγώ και εσύ 

σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά,

είμαστε περισσότεροι.

Αν στ’ αλήθεια ξεχάσουμε το συμφέρον

Αν στ’ αλήθεια αγωνιστούμε για τον άνθρωπο.

Ξέχασε τις ιδέες εκείνες

που διαγγέλουν την ισότητα και καταλήγουν

στην απολυταρχία.

Είναι ουτοπικό να ονειρεύομαι 

κόσμο ανθρώπινα φτιαγμένο, 

Και όχι εκείνο της κυριαρχίας 
του δυνατού στον αδύνατο;

 Προορισμός είναι το όνειρο.

Άλλωστε, τον παράδεισο εμείς τον φτιάχνουμε.

Εγώ και εσύ

Εσύ και εγώ.

~

Τις τελευταίες μέρες το μυαλό στροβιλίζει γύρω από αυτές τις σκέψεις.Κάπου πνίγονται μέσα στο νου και η ανάγκη να αποτυπωθούν,έστω και σε λίγες γραμμές επείγει. Αυθόρμητα.Αναγκαία.

Σκέψη θελκτική

Ελλοχεύει στο μυαλό

σκέψη θελκτική.

Τα δάχτυλά του μέσα μου

να κλείσω,

στο ακρογιάλι της ψυχής μου

να αφεθούμε,

τους κρίνους της καρδιάς

να του χαρίσω.

Ανθοστολισμένη χαράδρα

επικίνδυνη γίνηκε ο νους.

Σηκώθηκε αγέρι εδώ ψηλά
παρασύροντας τη μνήμη
στο χθες.

Λησμόνησα

πως στα λευκόφωτά σου μάτια
ξεχώριζε

το αφρώδες κύμα της φυγής σου.

Μα ακόμα στο νου,

τρεμοπαίζει η σκιά του

η σπίθα στο βλέμμα

στη σιωπή το γέλιο

στην παράνοια η λογική.

7.3.15

Κάποιες στιγμές
το παρελθόν  ορμητικά
προσπίπτει στο παρόν

Αρνείται το μυαλό
να ξεχάσει τα
περασμένα χρόνια

Η μελαγχολική γεύση
του χαμένου
χρόνου στη μνήμη

φέρνει δάκρυα πικρά
στη θύμηση,όσων δεν
θα ξαναέρθουν,

Κοσμήματα στο πρόσωπο
σπαρμένα,
είναι οι στιγμές που έζησα,δίχως να τις ζήσω
 η αιτία

Κλείνω τα μάτια
οι εικόνες επιμένουν
να προβάλουν επιτηδευμένα

Τους δείκτες κανενός ρολογιού
ποτέ κανείς δεν κατάφερε να στρέψει
προς τα πίσω


Κρύψου στης πραγματικότητας
τη λήθη.
Ξέχασε.

Ευριπίδης-Ηρακλής

Τα πλούτη κι η ευτυχία 

τον νου θολώνουν των θνητών

και στ' άδικο τους σπρώχνουν.

Κανείς δεν ξέρει το πλήρωμα του Χρόνου

τι θα φέρει.

Μα όποιος πήγε από τον νόμο να ξεφύγει,

παρασυρμένος από την ανομία 

τσάκισε το σκοτεινό 

της ευτυχίας του άρμα.

Ευριπίδης-Ηρακλής

Μετάφραση:Μαίρη Γιόση

Είναι...

Είναι οι χαμένες στιγμές
τα σπαταλημένα βράδια υπο
το φως μαυροντυμένων ανθρώπων,

Το απατηλό χαμόγελο,είναι,
οι ανεπίγνωστοι άγνωστοι περιπλανητές
της ζωής,

Είναι το κενό που δε γεμίζει
με κίβδηλες στης  στιγμής το κάλεσμα
στιγμές,

που άλγος
βαθύ
απλώνει
δηλητηριάζοντας
τη μνήμη

που διαλύει τη φωλιασμένη
στη ψυχή
ελπίδα:πως ημερομηνία λήξης
στους ανθρώπους
δεν
υπάρχει.

Μέρες #4

''Η ζωή θα ήταν εύκολη,αν δεν ζούσαμε''

Όταν τις νύχτες στριφογυρνάς στο κρεβάτι

σκέψεις γεμίζοντας το μυαλό 

προσπάθησε να μη χαθείς μέσα σε αυτές

Δες το κόσμο ανάποδα

Δες τον διαφορετικά

Απλά μη χαθείς.

Σήμερα

χθες σ'αγάπησα στο
σκοτάδι.
ανείπωτα λόγια.
σφιγμένα δάχτυλα και
κλειστά χείλια ξερά
χθες με κοίταζες στα μάτια
κι ήξερα.


τις νύχτες γυρνά η ψυχή
στα ίδια μέρη,
στο  χθες.


''απαγορευμένο'' φωνάζουν όλοι,
(να ελπίζεις είναι λάθος
όχι να αγαπάς)

~.~.~.~

credits to :
https://www.youtube.com/watch?v=tQZ-7ARbMWY

Ευλογία και Κατάρα

Να κρύβομαι πίσω απ’τις λέξεις

Να σκεπάζω τη ταραγμένη θάλασσα,

Πάνω σε βράχια να χτυπώ,

Ματωμένες σκιές χαραγμένες στο όνομά μου να ξεβράζω

Αλμυρή φρεσκάδα να μυρίζω,

Να φυλάσσω αναμνήσεις τρυφερές κι εικόνες φευγαλέες στο χαρτί

Ρίζες βαθιές  στο χώμα ν’απλώνω

Σκιερή συντροφιά σε περαστικούς να απλώνω

 Ποτίζοντας την  αειθαλή μοναξιά σταγόνες παρελθόν

Μάταιη ανάγκη της ψυχής

Σχισμές με λέξεις σε πέτρες  λευκές

Σκαλίζωντας

Κι αντίστροφα μετρώντας

Μέρες

Μήνες

εποχές

αμόλυντες τις μνήμες να ανασταίνει.

Πόθος

Ο ΠΟΘΟΣ

Ό,τι επιθυμήσαμε με τόση λαχτάρα,

δεν ήταν παρά λίγες σταγόνες

άγονης βροχής.

Σανίδες σωτηρίας,

ερείσματα ανίκανα 

να στηρίξουν το βαθύ κενό.

Άλλωστε ,το ξέραμε καλά,

Καλλιεργώντας τριαντάφυλλα

ποτισμένα των δακρύων τον πόθο  

δεν ανθίζει ποτέ ο κήπος της Ζωής.

Ποτέ δε πάψαμε να 

επιθυμούμε τον απαγορευμένο καρπό,

Εγώ κι Εσύ, Εύα κι Αδάμ,

αχάριστες κι αδύναμες υπάρξεις

                                                        

 Την καθρεφτιζόμενη αλήθεια σπάσαμε

απ’ τον πόθο να

αγαπήσουμε μια χίμαιρα.

Απ’ τον αβυσσαλέο πόθο

Να κοιμηθούμε, αθύρματα εμείς,

υπό το ηδύ νανούρισμα 

         Σειρήνων.          

~
https://www.youtube.com/watch?v=YP5QjwLrxLg