Catch me if I fall
I'm losing hold

I can't just carry on this way
And every time 
I turn away
Lose another blind game
The idea of perfection holds me
Suddenly I see you change
Everything at once
The same
But the mountain never moves 

Lost forever in a happy crowd

No one lifts their hands

No one lifts their eyes

Justified with empty words

the cure-faith

                                                        http://www.youtube.com/watch?v=7_mi_U11cTc 

Φωνές

                                              ΦΩΝΕΣ-Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ


Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. 

lost in nothing

Ήταν νύχτα,τότε.Περπατούσα και ένιωθα οτι ανέβαινα μια μεγάλη ανηφόρα.Το βήμα μου αργό και η ανάσα μου βαριά..πιο βαριά απο  ποτέ.Κοιτούσα μπροστά,αδιαφορώντας για το τι συνέβαινε γύρω μου.Mπροστά μου  προβάλλονταν εικόνες απο το παρελθόν..Αναμνήσεις που δεν πέθαναν στο πέρας του χρόνου,αλλά ζωντανεύουν κάθε στιγμή που έχω ανάγκη να αισθάνομαι δίπλα μου τους ανθρώπους εκείνους που έφυγαν δίχως να πουν ''αντίο''.
Έτσι,παθητικός  θεατής της ζωής μου,ήμουν ανίκανη να αλλάξω το παρελθόν.Μα το χειρότερο  ήταν πως  αισθανόμουν αδύνατη να διαχειριστώ το μέλλον.

Περπατούσα(πότε άλλωστε δεν έτυχε να επιλέξω τη φυγή ως αντίβαρο στο πρόβλημά μου).Και τότε ήρθε στο μυαλό μου ο στίχος αυτός:''ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;''

Στάθηκα ακίνητη για μια στιγμή.Τα πόδια μου δεν ήθελαν να συνεχίσουν το ατελεύτητο βάδισμα.Άλλωστε όλα πλέον ήταν ξεκάθαρα στο νου.Εγώ επέλεξα τους δρόμους αυτούς τους αδιέξοδους.Μα το πρόβλημα είναι οτι δεν βρίσκω πως να γυρίσω πίσω..εκεί που ξεκίνησα..Στο σημείο εκείνο,πρίν νυχτώσει,πρίν χάσω το δρόμο μου,πριν χάσω τον εαυτό μου...

Κ. Δημουλά : Μια ψυχή,μια μοναχική διήγηση.

Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν.

Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες..

**

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει -ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.

Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ τοῦ ἀνώφελου.

Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη

νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας

σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

**

Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.

Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε

ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ

ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα

ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα

ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση

κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.

**

Κική Δημουλά

πηγή:http://xaoskeno.blogspot.gr/

09.01.2013

25η ραψωδία της Οδύσσειας (Τάσος Λειβαδίτης)

«Διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾿ Ὀδυσσεῦ,
ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιί̈ου πολέμοιο,
μή πως τοι Κρονίδης κεχολώσεται εὐρύοπα Ζεύς»
ὣς φάτ᾿ Ἀθηναίη, ὁ δ᾿ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ.
ὅρκια δ᾿ αὖ κατόπισθε μετ᾿ ἀμφοτέροισιν ἔθηκεν
Παλλὰς Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο,
Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν.
Ομήρου Οδύσσεια, ω

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
                    μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
                χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
                              τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
                  όσα δε ζήσαμε
                          αυτά μας ανήκουν…


~Tάσος Λειβαδίτης~

[(Εκείνες τις νύχτες που τα χείλη διψούν για λύτρωση
ο νους χάνεται μέσα στις εικόνες
ανθρώπων που ξέχασαν
να επιστρέψουν.
''Ό,τι ζησαμε,χάνεται''  )]

He was still too young to know that the heart's memory eliminates the bad and magnifies the good, and that thanks to this artifice we manage to endure the burden of the past.” 
― Gabriel Garcí­a Márquez, Love in the Time of Cholera

κ ε ν ό

Κενό.

Μην αλλοιώνεσαι.

Σαπίζει η ψυχή.

Μαυρίζει η λάμψη των ματιών.

Κενό.

Παλεύεις με τον δαίμονα που σκίζει τα φτερά σου.

Χάνεις τον εαυτό σου.

Θολώνει η ειλικρίνεια της ψυχής σου.

Φεύγεις.

Άλλαξες.

Πρόσωπα θολά διαγράφονται στον καθρέφτη της αλήθειας.

Ακούμπησε τα αγκάθια της ψυχής σου.

Μάτωσε.

Κενό.

Πήδηξε μέσα.

Άλλωστε

η αντίστροφη μέτρηση

του εσωτερικού θανάτου σου

εληξε.

Κενο.

The greatest happiness is to know the source of unhappiness.

Fyodor Dostoevsky

Ἀναστολη

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,
ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,
μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,
στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,
γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,
γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.

Χριστιανόπουλος