21.9.24

Τα λόγια σου θα κρατήσω για να σε θυμάμαι:

Μου είχες πει να ζω, να μην αφήσω τη ζωή να φύγει.

Εσύ, νομίζω, την έζησες. 

Τώρα είσαι πια ελεύθερος.

η δύση των ματιών σου

 

Τα μάτια σου ένας ήλιος φωτεινός

που δύει…

 

Ξέχασες πια ποια είσαι και ποια είμαι,

ενώ φεύγεις για το ταξίδι το μακρινό.

«Μονάχοι ερχόμαστε στον κόσμο και μονάχοι φεύγουμε»,

μα  αυτό που αφήνουμε πίσω έχει μονάχα αξία

κι  η αγάπη σου τιμαλφή ανεκτίμητα.

 

Όταν στα μάτια σου ο ήλιος δύσει, 

η θύμησή σου θα είναι πάντα ζωντανή,

με το κεφάλι σου χρυσά στεφανωμένο

να μου χαμογελάς...

Γράμματα σε εσένα (2)

 Στα λόγια σου στερεύει πια η αγάπη,

              κι εγώ διψώ για λέξεις...

Λέξεις όχι αδειανές,

                   τις προτάσεις σου μόνο να γεμίζουν,

Λέξεις εκ της καρδιάς ορμώμενες

ικανές στην ψυχή μου να ηχήσουν.

Γράμματα σε εσένα (1)

Ήταν μόνη της. Με κοίταξε με ένα βλέμμα απελπισίας και ένα μειδίαμα ευγένειας ζητώντας τη βοήθειά μου. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να της αρνηθώ. "Δεν έχω χρήματα". Μα στα χέρια μου κρατούσα πενήντα λεπτά. Λίγα χρήματα. Για εκείνη ίσως ήταν αρκετά. Έστρεψα το βλέμμα πίσω στο δρόμο, ήταν ακόμα εκεί. Έστεκε μόνη. "Αυτά έχω, ελπίζω να σας βοηθήσουν". Το μειδίαμα δεν χάθηκε, μόλο που τα λόγια της έτρεμαν, καθώς τα πρόφερε. "Έχω μεγάλη ανάγκη." Κι εγώ είχα ανάγκη... Να αισθανθώ άνθρωπος. 

Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Η απόφαση»

 

Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Η απόφαση»

Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν' αλλάξεις:
οργή κι επιμονή. Γνώση κ' αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά
ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε.

Το άλλο μισό

Είναι αλήθεια άραγε αυτό που λένε; Πως όταν το άλλο σου μισό αντικρίσεις, το καταλαβαίνεις αμέσως; Νιώθεις το γνώριμο και οικείο.  Η ψυχή σου βρίσκει ένα στήριγμα ν' ακουμπήσει, να ξεκουραστεί. Το χαμόγελο σού γεμίζει το πρόσωπο, λάμψη στα μάτια σαν το κοιτάς. Δεν κουράζεσαι στα μάτια να το βλέπεις. Θες να προλάβεις την ανάμνηση να κλείσεις στο μυαλό, όταν πια παρελθόν γίνει, να μπορείς να θυμάσαι. 

Στην πρώτη εκείνη αντάμωση θες τόσα να πεις, οι λέξεις τρέχουν να βγουν από το στόμα, να πεις περισσότερα. Να γνωριστείτε. Να μάθετε πως ο έρωτας είναι το πιο όμορφο ταξίδι. Πως όταν το άλλο σου μισό αντικρίζεις, την αλήθεια σου δέχεσαι και συνάμα τη μοιράζεσαι. Σαν παραμύθι την ψιθυρίζεις στα αυτιά του. Είναι αλήθεια.

 

Λευκό

Στη σιγή μιας νύχτας ήρθες 

φωνάζοντας. 

Μες στο σκοτάδι σ' αναζητούσα.

Μπορούσα τη φωνή σου ν' ακούσω,

τις λέξεις σου αδυνατούσα. 

Tρέχοντας 

να την προλάβω, πριν χαθεί

ασθμαίνοντας τριγυρνούσα

να σε συναντήσω μια στιγμή. 

Πλησιάζοντας σε πρωτοείδα:

Φωτεινή παρουσία μες μαύρο της πλάσης

χαμογελούσες γεμάτος αγάπη στο 

βλέμμα. 

Να σε αγγίξω ήθελα,

αν ήσουν αληθινός να 

μάθω. 

Μα όσο κι αν προσέγγιζα  η όψη σου

λευκή οπτασία γινόταν

κι η φωνή σου έσβηνε σταδιακά.

 

Στη σιγή μιας νύχτας ήρθες κι

απρόσμενα έφυγες,

λίγο φως στη ζωή μου χαρίζοντας

στην καρδιά άσβηστη ελπίδα γεννώντας 

να σε ανταμώσει πάλι.  

Χρόνου εκλιπόντος

Δεν έχω χρόνο του λέω 

τα λεπτά της ζωής μας να σπρώχνουμε 

αλλά με ένα φιλί τις ψυχές μας να ενώσουμε. 

Χρόνου εκλιπόντος είναι ανώφελο 

χαμένες στιγμές να ζούμε,

πενιχρά λόγια να ανταλλάσσουμε, 

δίχως σκοπό 

το εύκολο ν' αποζητούμε. 

Τα θέλω μου

Προτιμώ τη μοναχική αυθυπαρξία 

παρά την εξαρτημένη ανυπαρξία. 

            

Τα θέλω μου δεν δέχομαι να τα χωρέσω 

σε στενά υφάσματα ωραιοποίησης

κεκαλυμμένων επιθυμιών.

Γιατί όσο και να πιέζονται προς τα μέσα, 

κάποια στιγμή, 

δίχως οξυγόνο, 

θα σκιστεί κάθε ίνα συμβιβασμού

και θα διαφανεί κάθε ρανίδα αλήθειας 

κρυμμένης

καταπιεσμένης από μια ανάγκη 

αυταπάτης.